CD-RECENSIE

Béla Fleck and Marcus Roberts Trio - Across the Imaginary Divide
bezetting: Béla Fleck banjo; Marcus Roberts piano; Rodney Jordan contrabas; Jason Marsalis drums
opgenomen: december 2011
release: 2012
label: Rounder Records
tracks: 12
tijd: 62:53
websites: www.belafleck.com & www.marcusroberts.com 
& www.rounder.com
door: Jan Jasper Tamboer


Denk je bij jazz al gauw aan een saxofoon, bij bluegrass komt snel de gedachte op aan de banjo. Beide genres hebben meer overeen dan op het eerste gezicht lijkt, maar het gebruik van een banjo in de jazz is toch een witte raaf. Béla Fleck doet het en dat kan een verbluffend resultaat geven.

Afgelopen zomer speelde hij op North Sea Jazz met de Malinese zangeres Oumou Sangaré. De combinatie van Flecks banjospel met jazz en Afrikaanse ritmes en harmonieën was ongehoord sensationeel. Voor velen was het een hoogtepunt van het festival. Wie dat optreden heeft bijgewoond en hoge verwachtingen heeft van ander werk van Fleck, komt op het album 'Across the Imaginary Divide' met het Marcus Roberts Trio bedrogen uit.

Fleck is ongetwijfeld een meester op zijn instrument, maar het repertoire op de cd is niet spannend of avontuurlijk genoeg en mist urgentie. De composities van Fleck en Marcus Roberts kennen wel wendingen en versnellingen, maar het is toch allemaal een beetje te veel middle of the road. De nummers vragen daarom ook niet het uiterste van de muzikale verbeeldingskracht. Heeft het opgewekte getokkel aanvankelijk nog iets verwachtingsvol, na een tijdje begin je het te ervaren als zenuwachtig gejengel dat enige irritatie kan opwekken.

Iemand als countryrockster Steve Earl begrijpt heel goed dat hij een plaat niet helemaal vol moet spelen met een banjo. Diens gedoseerde toepassing van het instrument is zeer smaakvol en uiterst effectief. Natuurlijk, Fleck past verschillende technieken toe die verschillende resultaten geven, maar het ritmische getrek aan de snaren overheerst toch. Daarbij komt dat pianist Roberts het spel van Fleck dikwijls imiteert.

Als je 'Across the Imaginary Divide' een paar keer gedraaid hebt, begin je bijna weer naar de oude, vertrouwde saxofoon te verlangen. En dat is jammer, want Fleck heeft in Rotterdam laten zien tot welke prachtige dingen hij in staat is.