CD-RECENSIE

ALBARE iTD - Long Way
bezetting: Albare gitaren; Antonio Sanchez drums; Evripidis Evripidou bas, gitaar; George Garzone tenorsaxofoon; Hendrik Meurkens harmonica; Leo Genovese piano
opgenomen: januari 2012
release: 25 juni 2012
label: Enja Records
tracks: 8
tijd: 58:01
websites: www.albare.info - www.enjarecords.com
door: Jan Jasper Tamboer


Het lijkt wel alsof de status van een jazzmuzikant afhangt van de grootheid van de collega's met wie hij het podium of de studio heeft gedeeld. Vermeldingen van die aard kom je vaak tegen bij persberichten, biografieën en recensies. Mannen denken ook altijd dat de schoonheid van een vrouw aan hun zijde op hen afstraalt. Het aantal namen met wie de bandleden van ALBARE iTD hebben samengewerkt zou deze recensie makkelijk kunnen vulllen, maar daarin schuilt niet de kracht van het album 'Long Way'.

Gitarist Albare lijkt de beste muzikanten uit alle mogelijke windstreken verzameld te hebben, en mag zijn ensemble dan ook met recht iTD noemen, dat staat voor 'International Travel Diary'. Zelf komt hij uit Marokko, maar hij woont alweer jaren in Australië. Ook Israël en Frankrijk behoorden tot zijn woonplaatsen. In Nederland zie je dat iemand als Eric Vloeimans het ene moment een ster is voor wie de mensen in de rij staan, terwijl hij de volgende avond een dienende rol heeft in de band van Martin Fondse. Dat kan in de jazz. Zo maakt leider van zijn eigen band en drumfenomeen Antonio Sanchez op 'Long Way' gewoon deel uit van het collectief. Natuurlijk drukt hij een stempel op de plaat, maar dat geldt de anderen evenzeer, vooral Evripidis Evripidou, met wie Albare alle composities schreef.

Ondanks de achtergrond van de bandleider en de verschillende herkomsten van de andere muzikanten, klinkt ALBARE iTD toch vooral als een moderne, westerse jazzband, en dan eerder Amerikaans dan Europees. Als subgenre kun je aan fusion denken en dan met name jazzrock, maar flink rocken doet het maar bij vlagen. Zwaar of donker wordt het niet, of het moet uitgerekend bij de openingsmaten zijn, die direct aan jazzrock doen denken. Het tempo van de nummers ligt nergens hoog, aan de andere kant is een ballad nooit echt traag.

Albare speelt elegant, met losjes aaneengesnoerde noten, die elkaar niet in de weg zitten, maar elkaars betekenis lijken te onderstrepen. Zijn geluid is helder en schoon en vormt als zodanig een duidelijke leidraad op de plaat. Meer variatie in spel en sound van de gitarist was welkom geweest, maar afwisseling wordt wel geleverd door de bijdragen op harmonica, tenor en toetsen. Gitaar en harmonica klinken vaak samen en kleuren fraai bij elkaar. Het meeste avontuur op 'Long Way' komt van pianist Leo Genovese, die met zijn voorliefde voor experiment en avant-garde afsteekt tegen de toch wat behoudende rest van het ensemble. Wel een klasseplaat.