Rhoda Scott alom tegenwoordig op Leffe Jazz Nights
CONCERTRECENSIE. Leffe Jazz Nights 2012, Abdij van Leffe, Dinant (B), 20 t/m 22 juli 2012
beeld: Jos L. Knaepen
door: Georges Tonla Briquet
De combinatie van een bijzondere locatie - de binnentuin van de abdij van Leffe - en een meter van het festival (dit jaar organist Rhoda Scott) zorgde wederom voor een boeiend driedaags jazzevenement in Dinant. Met op het programma namen als Larry Coryell, Jimmy Cobb, Kirk Lightsey en Billy Hart kreeg het publiek meteen ook een pleiade van grote namen uit vijftig jaar jazzgeschiedenis.
Onder meer gitarist Larry Coryell, slagwerker Manu Katché en jazzorganist Rhoda Scott sierden het affiche van Leffe Jazz Nights 2012.
Het idee om het festivalprogramma telkens mee te laten bepalen door een artiest, leidde in het verleden tot originele ideeën. Rhoda Scott wilde niet achterblijven en presenteerde een xl-versie van haar vrouwelijk kwartet waarmee ze momenteel rondtrekt. Met namen als Sophie Alour, Géraldine Laurent en Alexandra Grimal had ze een kleurrijk gezelschap van dames bij zich, die ieder afzonderlijk een eigen carrière hebben en zeker in Frankrijk ondertussen tot de subtop behoren.
In Dinant zorgde dit nonet voor een uiterst aangename vertoning van hoog niveau. Opzwepende souljazz en pure r&b (dankzij de opvallende La Velle) werden afgewisseld met meer complex gelaagde jazz. Voor een gelegenheidsformatie weerklonk er een zeer hechte sound. Dat de vrouwen zich duidelijk amuseerden op het podium, vergrootte nog de impact naar het publiek toe.
Stéphane Belmondo
Een ander uitstekend concert maar van een toch wel sterker kaliber was dat van het Stéphane Belmondo Quartet, met naast de Franse trompettist ook nog de boomlange Kirk Lightsey achter de piano, Sylvain Romano op bas en de legendarische Billy Hart achter het drumstel. De huisstijl van de laatste wordt nog steeds getekend door een overvloedig aanwenden van de cimbalen, een aanpak die niet altijd getuigt van de juiste finesse. Maar het in de boptraditie verankerde repertoire bood genoeg afwisseling en fascinerende momenten om volop te kunnen genieten.
Stephane Belmondo Quartet met slagwerker Billy Hart. Gregoire Maret Quartet.
Een ander uitmuntend concert met respect voor het verleden was dat van de Italiaanse trompettist Paolo Fresu, de man met de meest elastische rug. De parallellen met Miles Davis zijn onweerlegbaar (vooral de effecten met de sourdine erbij), maar Fresu is intelligent genoeg om daar een aantal eigen zuiderse wendingen aan toe te voegen. Met zijn Devil Quartet smeedde hij op perfecte wijze een hechte band tussen West Coast Cool en East Coast Bop.
Net als het concert van Fresu had ook dat van harmonicaspeler Grégoire Maret een sterke rock-‘n-rolldrive, die een breder publiek kan aanspreken zonder dat er sprake is van kwaliteitsverlies. We zijn ervan overtuigd dat indien artiesten als deze twee meer aandacht op radio en tv krijgen, heel wat mensen verbaasd zouden zijn hoe opzwepend en avontuurlijk jazz kan klinken. Maret flirt dan ook regelmatig met pop en rock.
Pink Floyd
Het uitgesponnen openingsnummer (vijfentwintig minuten) begon als pure Pink Floyd. Even later klonk zelfs ‘Tubular Bells’ door, met de abdijklokken als extra speciaal effect. Maar het bleef niet bij een spacy trip. Maret ontpopte zich vooral als de Jimi Hendrix van de mondharmonica. Jazz en rock-‘n-roll stonden plots niet zo ver meer uit elkaar. Dat hij bovendien zijn helden Stevie Wonder en Toots Thielemans eerde op een wel zeer eigenwijze manier, siert hem. Het is niet toevallig natuurlijk dat onder andere Cassandra Wilson, David Sanborn en George Benson al eens een beroep deden op zijn diensten. Zijn drummer Clarence Penn verdient hier trouwens ook extra vermelding wegens zijn zeer inventieve en aangepaste stijl zonder excessen.
De Italiaanse trompettist Paolo Fresu. Pianist Eric Legnini en contrabassist Kyle Eastwood traden op met Manu Katché.
Dat kunnen we minder zeggen van Manu Katché, hier samen met bassist Kyle Eastwood en pianist Eric Legnini. Katché is megapopulair in Frankrijk en heeft er zelfs een eigen tv-show. Dat hij daardoor ook veel met variété- en popartiesten musiceert, komt net iets te dikwijls naar boven. De man kan ongelooflijk subtiel te werk gaan, maar hij houdt het nooit lang vol en begint er vroeg of laat op los te meppen. Goed voor het showgedeelte maar muzikaal meestal niet zo interessant.
Voor een uitgelezen fijnproeversmoment zorgde pianiste Nathalie Loriers. Ze bracht eerder dit jaar het stijlvolle ‘Les 3 Petits Singes’ uit (W.E.R.F.) met haar trio. Bassist Philippe Aerts en drummer Rick Hollander waren er ook bij in Dinant. Samen zorgden de drie voor puur luisterplezier. Waar Hollander toch wel wat te weinig fantasie aan de dag legde, maakte Loriers dit goed door haar onstuimig enthousiasme en een uiterst geïnspireerd lyrisme, gekoppeld aan een gezonde portie humor. De gedroomde reclame voor de cd die nadien als warme broodjes verkocht.
Festivalmeter
Rhoda Scott nam haar rol van festivalmeter geheel ter harte en draafde bij bijna elk optreden even op als speciale gaste. Bij het trio Joey Defrancesco-Larry Coryell-Jimmy Cobb zorgde dit eventjes voor een overdosis Hammond, maar dat kon de pret niet bederven bij het publiek. Vooral omdat de drie heren voordien het publiek op zijn wenken bediend had met diverse solopassages. Coryell’s verrassende versie van Ravels ‘Bolero’ zat daar ook tussen.
Rhoda Scott met David Linx (l) en met Stephane Belmondo (m). Philip Catherine trad op met Joe Lovano.
Geef ons dan maar André Ceccarelli die hier samen met Manu Codjia en Steve Houben in dienst was van David Linx en Rhoda Scott. Drummer Ceccarelli behoort tot de absolute top en weet dat je ook zonder show en effecten maximum accenten kan leggen. Zanger David Linx doet net het tegenovergestelde. De man heeft ontegensprekelijk een unieke eigen stijl, maar hij drijft zijn maniërisme nogal dikwijls tot het uiterste.
Met de wedstrijd Jong Jazztalent besteden ze in Dinant ook aandacht aan de nieuwe generatie van jonge wolven onder de dertig jaar. De winnaar van het voorgaande jaar krijgt sowieso een studiodag aangeboden, evenals een reeks cluboptredens en hij mag het festival het jaar nadien openen.
Juiste keuze
L-Town Connection bewees dat de jury een juiste keuze maakte vorig jaar. De groep evolueerde sterk en staat ondertussen stevig op het podium. Van wie we zeker nog zullen horen, is van de winnaar van 2012. LG Jazz Collectif presenteerde tijdens de wedstrijd een totaal eigen concept rond de jazzgeschiedenis van Luik. Gitarist Guillaume Vierset schreef nieuwe arrangementen voor de werken van een aantal Luikse jazzcomponisten en voegde er nog een eigen stuk aan toe. Je kon hier haast van een supergroep jong talent spreken want in de rangen zaten pianist Igor Gehenot, drummer Antoine Pierre en bassist Felix Zurstrassen, drie muzikanten die zichzelf al elk afzonderlijk sterk in de kijker speelden aan de zijde van onder andere Philip Catherine en Teun Verbruggen.
Leffe Jazz Nights heeft met dit septet volgend jaar alvast een sterke opener.
