CD-RECENSIE

Aka Moon - Unison
bezetting: Fabrizio Cassol altsaxofoon; Michel Hatzigeorgiou basgitaar; Stéphane Galland drums
opgenomen: december 2011
release: maart 2012
label: Cypres Records
tracks: 9
tijd: 50:08
websites: www.akamoon.com - www.cypres-records.com
door: Jan Jasper Tamboer



Aka Moon is een fusionband in de ware betekenis van het woord. De groep vertegenwoordigt niet zozeer het in de jaren zeventig populaire genre, maar krijgt geestelijk voedsel van talloze stijlen uit  alle windstreken. Een indicatie voor haar internationale oriëntatie vormen plaatsnamen als Istanbul, Berlijn en Tokio in titels van nummers op hun nieuwe album 'Unison'. Weliswaar ben je door het robuuste geluid van de elektrische Fenderbas en het zware drumwerk geneigd om het trio in de hoek van de jazzrock te plaatsen, maar daarmee doe je het echt te kort. De gerichtheid van de drie is veel breder.

Het Belgische Aka Moon weet met slechts drie stukken gereedschap een heel complex geluid te produceren. En daar zitten dan nog niet eens akkoordeninstrumenten bij. De band werkt veel met versnellingen, veelvormige thema's en polyritmes. Het album 'Unisono' markeert de verjaardag van het trio, dat in ongewijzigde bezetting al twintig jaar bestaat. Alle composities op de plaat zijn van de hand van altsaxofonist Fabrizio Cassol.

De ritmesectie van Aka Moon zet met het openingsnummer 'Omax 1 (Tokyo)' zwaar in. Je kunt je voorstellen dat deze bassen live het lichaam flink in trilling brengen. Daaroverheen plaatst Fabrizio Cassol heldere dissonante thema's, die losjes in de ruimte zwieren. Door deze contrastrijke benadering  is het middengebied van het notenspectrum minder goed vertegenwoordigd, alsof er een groot gat gaapt in de klankwijdte. Het lijkt erop dat het saxgeluid boven de massa zweeft.

'Michel is back' heeft die dimensie niet, het is een vriendelijk nummer, toegankelijk, want met een goed volgbare melodie. Het hoofdthema bevat een interval dat overeenkomt met de tune van 'Space Oddity' van David Bowie. Domineerde drummer Stéphane Galland in het eerste stuk al bij vlagen, in 'Michel is back' doet hij ook van zich horen met onstuimige breaks. Het is een kernwaarde van de band. Galland dwingt zijn collega's tot weerwoord met zijn drijvende spel. Dat krijgt hij ook, waardoor een werveling van muzikale impulsen ontstaat.

Echte ballads bevat 'Unison' niet, de rust is altijd betrekkelijk. Dat geldt bijvoorbeeld de nummers met Turkse of anderszins oosterse klanken. Meestal is de geldingsdrang van met name Galland van een zodanig enerverend gehalte, dat het beluisteren van het album een ware uitputtingsslag vormt. Het meest beheerste nummer is 'East Berlin'. Laat dat nou net de afsluitende song zijn.