Lunapark is onvergelijkelijk mooi
CONCERTRECENSIE. Lunapark met gasten Bert en Jacq Palinckx, Paradox Tilburg, 25 april ’12
beeld: Stef Mennens
door: Rinus van der Heijden
Lunapark is de naam van een groep Brabantse musici, die zich sinds 2009 verzamelt rond dirigent en percussionist Arnold Marinissen en componist Anthony Fiumara. Het ensemble, dat in steeds wisselende bezettingen speelt, verkent muziek uit alle hoeken en gaten en daarom is de naam Lunapark een fleurige vlag die alle lading dekt.
Marion Traenkle, Janneke van Ooijen, Jacq Palinckx en Arnold Marinissen in actie.
Deze avond was Lunapark naar Paradox getogen in een zeven persoonsbezetting. Hoogtepunt van het concert werd een eigen versie van Terry Rileys meesterwerk ‘A Rainbow in Curved Air’. De Amerikaanse minimal-musiccomponist schreef het in 1967 en voerde het zelf uit op elektrisch orgel, elektrisch clavecimbel, Rock-Si-Chord (ook een elektrisch clavecimbel, maar met een andere klank), dumbeck (kleine drum) en tamboerijn. Arnold Marinissen en Anthony Fiumara – mede-oprichter van Lunapark – weken daar met klarinet, slagwerk, synthesizers, elektrische gitaar, elektrisch orgel, viool en cello grondig van af. De zevende persoon van Lunapark, Marion Traenkle, projecteerde middels een overheadprojector een lichtkunstwerk achter de musici.
Degene die Lunapark niet kent en kennis zou maken met de groep middels háár ‘A Rainbow in Curved Air’ zou onmiddellijk óm zijn. De uitvoering is top, onvergelijkelijk mooi. De inzet van de Yamaha DX7, de eerste digitale synthesizer, bespeeld door Toon Bierman, plus de elektrische gitaar van Aart Strootman legden knappe accenten op het neoclassicisme van ‘A Rainbow etc’. Zij ornamenteerden deze muziek, die zo wortelt in de jaren zeventig, naar een ongekende schoonheid. De klarinet van Lars Wouters van den Oudenweijer, slagwerk en synthesizer van Arnold Marinissen, viool van Janneke van Prooijen en cello van Bence Huszar tilden ‘A Rainbow in Curved Air’ naar een nieuwe dimensie, waard om talloze malen te worden gespeeld op podia in binnen- en buitenland.
Lunapark hield het de hele avond Amerikaans. De groep bracht twee werken van James Tenney (‘Cellogram’ en ‘Koan’) en een van Lois V Vierk, ‘Red Shift’. ‘Cellogram’ is een solo voor elektrische cello, rakend aan minimal music maar in feite uitdijend naar een klanklandschap. Samen met ‘Koan’ behoort het werk tot de zogeheten Postal Pieces, muzieknotaties op ansichtkaarten, die Tenney rondstuurde naar andere musici. ‘Koan’ werd vertolkt door Janneke van Prooijen: haar vioolsolo was gloedvol, dwars en uiterst moeilijk door de repeterende opeenstapelingen van improvisaties op een modale lijn.
Bert Palinckx met Lunapark en Arnold Marinissen.
De eerste helft van het concert werd ingenomen door Arnold Marinissen en Bert en Jacq Palinckx, die samen al enkele jaren een trio vormen. Zoals van met name gitarist en componist Jacq Palinckx gewend, was het trioconcert één lange improvisatie, waaraan echter compositorische regels van zijn hand ten grondslag lagen. Arnold Marinissen speelde op een zelf in elkaar getimmerde zeepkist, waarop een contactmicrofoon was bevestigd. Met onder meer schuimblokken, stokjes, een boterhammes, een metalen veer, deksels en een schuurborstel schoof, tikte en sloeg Marinissen zich door de uitwaaierende improvisaties heen.
Contrabassist Bert Palinckx plukte en streek niet alleen, hij gaf zijn logge vriend ook de sporen door hem te betokkelen en te beslaan. Dat sloot dan weer mooi aan bij Arnold Marinissen, van beroep percussionist, maar hier ook strijker. En bij Jacq Palinckx, in wiens spel alle denkbare instrumenten zijn geïncorporeerd. Juist door deze onorthodoxe aanpak van de drie musici was er sprake van een bestuiving: de geluidsopbrengsten van het trio waren wijds, veelomvattend en vervreemdend en daardoor uiterst intrigerend om te beluisteren.
