Lidlboj wiegt tussen elektronica en akoestiek
CONCERTRECENSIE. Jozef Dumoulin’s Lidlboj. Paradox Tilburg, 20 april ’12
beeld: Stef Mennens
door: Rinus van der Heijden
Bij groepen die overduidelijk kiezen voor elektronica binnen hun bezetting, is de balans tussen elektrisch aangedreven knoppen en schuiven en akoestisch instrumentarium, vaak ver te zoeken. Als er computers en elektrische regelapparatuur op het podium staan, moeten de van oudsher bekende met menskracht bespeelde instrumenten, nogal eens het dunne bewijs vormen dat hier toch écht nog jazz wordt gespeeld.
Toetsenist Jozef Dumoulin (r) trad in Paradox op met zijn Lidlboj, met daarin onder andere Bo van der Werf en zangeres Lynn Cassiers.
De Belgische pianist/toetsenist Jozef Dumoulin is er als een van de weinigen in geslaagd een verrassend evenwicht te leggen tussen elektronica en akoestisch instrumentarium. Zijn kwintet blijft verre van elektronisch gefreak met al zijn verhulsels, maar legt daarentegen transparante muziek neer, die voor de toehoorder tot in details is te volgen. Althans, als het de klank betreft. Wat baritonsaxofonist/elektronicaspeler Bo van der Werf, zangeres/elektronicaspeler Lynn Cassiers en Jozef Dumoulin tussen alle bundels kabels precies uitspoken, is niet te achterhalen. Dumoulin’s activiteiten als aangever zijn nog wel te onderscheiden, maar met name Bo van der Werfs gelukzalige getuur op zijn Apple-laptop, geeft te vaak het gevoel van ‘het zal wel’.
Tijdens de eerste set van hun concert in Paradox bracht het kwintet een opeenvolging van stukken, de tweede helft werd voornamelijk gevormd door één lange compositie. Die bracht vooral het concept van de vijf in beeld: opbouw via spanning en omwegen naar de top van de berg, met uitgebreide improvisaties, die afgewisseld werden met melodische intermezzi en stemexercities van zangeres Lynn Cassiers.
De tengere vocaliste is – in tegenstelling wat je zou verwachten bij deze bezetting – geen stemkunstenares. Zij zet haar stem tamelijk traditioneel in, met het vertolken van woorden en het neerleggen van even frêle sfeerbeelden als haar fysieke voorkomen. Haar stemkarakter doet denken aan een vroege Marianne Faithfull, Melanie mag ook. Een moment waarin haar ‘ver-weg-stem’ samensmolt met de baritonsaxofoon van Bo van der Werf blijft je bij, evenals de start van het concert, waar de zangeres met twee normale drinkglazen kleine geluiden produceerde, die werden opgevangen door smakgeluidjes van slagwerker Eric Thielemans.
Dries Laheye, Bo van der Werf (en Lynn Cassiers) en Eric Thielemans.
Aanzwellende elektronica, de meegonzende basgitaar van Dries Laheye en opwindend slagwerk toonden meteen aan dat Dumoulin c.s. geen oog hebben voor eindeloos gemier op de vierkante centimeter. Nee, duidelijkheid, nieuwsgierigheid als die van kinderen, onbevlekte blikken op het materiaal winnen het bij Lidlboj van – de té gemakkelijke - overgave aan de geneugten van de elektronica.
Het samenspel tussen stem, baritonsaxofoon en slagwerk bepaalde vaak de menselijke maat der dingen. En daarmee zijn we terug bij het begin van deze bespreking: Lidlboj maakt een verrassende mix van akoestische en elektronische instrumenten. Dat – met name in de tweede set - soms herinneringen opdoemden aan Tangerine Dream, Hawkwind en in een verre verte ook Pink Floyd, maakt niet uit. Dumoulin en de zijnen zijn veel verder dan die iconen uit decennia oude popmuziek. Hun eigentijdse kijk, fantasie en expressiviteit plaatsen de echo’s uit het verleden in nieuwe kaders. Precies zoals goede jazz- en/of improvisatiemuziek dat altijd doen.
