Prelude Evan Parker Electro-Acoustic Ensemble veelbelovend
CONCERTRECENSIE. Evan Parker Electro-Acoustic Ensemble (Break Ups), Bimhuis Amsterdam, 17 mei 2010
beeld: Maarten Mooijman
door: Tim Sprangers
Hij behoort tot de meest bekende, invloedrijke en inspirerende improvisatoren van de afgelopen decennia. Saxofonist Evan Parker (1944) is nog steeds op zoek naar nieuwe speltechnieken, zeldzame combinaties en unieke concepten. Zoals in het Bimhuis gisteren. Zijn Electro-Acoustic Ensemble, met twaalf andere grote avant-gardisten uit de jazz en elektronica, is gesplit in zes kleine groepen. Vanavond zullen de voorspelen in de trechter worden gegooid en concerteert de dertienkoppige groep in Muziekgebouw aan ’t IJ.
Electro-Acoustic Ensemble van saxofonist Evan Parker met onder meer trompettist Peter Evans en Ichikawa So in het Bimhuis.
De voorproef in het Bimhuis voorspelt veel boeiends voor het concert van het ensemble, twee verdiepingen lager in het Amsterdamse cultuurhuis. De grotere zaal van het Muziekgebouw leent zich doorgaans voor klassieke muziek, maar de orkestrale potentie van Evan Parkers formatie, waarin akoestische instrumenten zullen gaan versmelten met en transformeren in elektronische klanken, verraadt nu al het succes van vanavond. Het was een wens van Parker die hij voorlegde aan Huub van Riel, artistiek directeur van het Bimhuis. De dubbele avond is komend weekend ook te zien op iNTERaCT in Hasselt.
Zes korte schetsen vormen dus de prelude, verteld door twee tot vier personen. Verhalen zijn het niet, vaker is het een zoektocht naar een sfeer, samenkomst van klanken of crescendo. Zoals tijdens de tweede performance waarin Richard Barret en Paul Obermayer met keyboard en elektronica kietelen zonder elkaar te raken, terwijl een zware soundscape zich hierin zuigend doorheen worstelt. Mooi is ook de combinatie van het oude Japanse instrument de sho van Ichikawa So die een ruisend gevolg krijgt vanuit de signal processing technieken van Joel Ryan. De Japanner laat de wind ruisen door zachtjes te blazen en Ryan transformeert de gevoeligheid van So tot een wrede storm.
Phil Wachsmann, Agusti Fernandez en Barry Guy. Lawrence Casserley en Ned Rottenberg. Paul Obermayer.
De beïnvloeding van akoestische en elektronische instrumenten, van elkaar welteverstaan, is het meest transparant in de vierde formatie, van Lawrence Casserley (elektronica) en Ned Rothenberg (basklarinet). De eerste kopieert de herhalende noten vanuit de indrukwekkend uitgevoerde ‘circulair breathing techniek’ van Rothenberg op minimale wijze, om deze later te laten verdwijnen in volume. Spannend is het grotendeels akoestische trio van Phil Wachsmann (viool), Barry Guy (bas) en Agusti Fernandez (piano), waarin de muzikale interactie hoogtij viert in elkaar opjuttende grauwe spelen.
Het wachten is natuurlijk op Evan Parker zelf. Samen met trompettist Peter Evans en wederom Barret en Obermayer, is de afsluiting van de avond een fragmentarische eenheid. Volgens Parker is het beperkend om kritisch na te denken binnen een solo en überhaupt tijdens het maken van muziek. Laat je leiden door intuïtie zonder eindpunt in je hoofd en probeer te duiken in een psychische staat van totale vrijheid. Magnifieke uitbarstingen vormen het resultaat. De toeschouwer richt zich op bezinning: abstractie leidt tot relativering.
Evan Parker Electro-Acoustic Ensemble is nog te zien op 18 mei in Muziekgebouw aan 't IJ in Amsterdam en op 19 mei in Studio Loos (DCR Gebouw) in Den Haag.
