CONCERTRECENSIE. 4e International Jazz Festival Middelburg, 21 t/m 24 mei 2010
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers

Dit Pinksterweekend beleefde een zonovergoten Middelburg een geslaagde, goedbezochte vierde editie van het International Jazz Festival.

  
Al Di Meola, Avishai Cohen en Rik Mol Funk On Me met gastvocalist Nate James traden op tijdens het vierde International Jazz Festival Middelburg.

Liefhebbers van oude stijl jazz genoten van de streetparades en optredens op de Markt. Jeugdig talent presenteerde zich met activiteiten van Weekend Amateur Kunst, bij de wisseling van bands op het hoofdpodium en tijdens de drukbezochte finale van de Junior Jazz Award.

Op het hoofdpodium was de Zeeuwse inbreng groot met onder meer op zondagmiddag de Westerschelde Bigband en de Zeeuwse sessieband. Rik Mol presenteerde er zaterdagavond vol trots zijn nieuwe band Funk On Me. De trompettist toonde zich een zelfverzekerd bandleider en was duidelijk in zijn nopjes met de manier waarop de strakke en uitstekend in balans klinkende band, dampende funk neerzette. Gastvocalisten Nate James en Lex Empress – genietend en dansend aan de zijkant van het podium bij de instrumentale stukken - brachten veel soul in.

Dick de Graaf’s Clazz Ensemble tapte uit een ander vat: een mengvorm van jazz en modern klassiek van Zeeuwse componisten, waaronder Dies le Duc en ‘Delta dance’ van Douwe Eisenga, maar ook het nieuwe project ‘Avonturen’ van Frank Carlberg. Swingelementen wisselden stuivertje met denderende cadansen en complexere ritmische vondsten gingen naar ingetogen passages met indrukwekkende solo’s van onder meer Paul van der Feen op klarinet en Gerard Klein op bugel.

  
Clazz Ensemble, Jan Menu, Rik Mol Funk On Me.

Jan Menu bracht een ode aan saxofonist Gerry Mulligan. In eigen stijl, met bassist Clemens van der Feen, drummer Joost van Schaik en Durk Hijma op gitaar. Menu interpreteert Mulligan op originele wijze en hanteerde diverse vormen maar de meeste indruk maakte hij in de ballads zoals ‘Tell me when’. Met lange, slepende tonen, fluisterde hij welhaast op de baritonsax. Mooi.

Van de internationale headliners beet Brad Mehldau zaterdagavond de spits af. “Ik ben blij dat u voor mij gekozen heeft en niet voor het voetbal”, meldde de pianist nadat hij vier stukken intens en uitvoerig ontleed had. Een nummer als Nirvana’s ‘Smells like teen spirit’ was moeilijker herkenbaar maar de eenvoudige, oersterke melodie van ‘Teardrop’ van Massive Attack bleef, ondanks de vergaande improvisatie, duidelijk in beeld. Prachtig om te zien hoe Mehldau één was met de vleugel. Vaak ondersteunden krachtige ritmische cadansen de uitgebreide muzikale verhalen die hij vertelde. Zijn spel was emotioneel, lyrisch, en met beheerste dynamische subtiliteit beïnvloedde hij de opgebouwde spanningboog.

  
Jan Menu's Mulligan Moods. Karen Malka, Avishai Cohen en Amos Hoffman. Al Di Meola.

Avishai Cohen bracht het publiek zondag in vervoering met zijn betoverende, exotische muziek. Hij speelde veel stukken van zijn huidige album ‘Aurora’. De contrabassist zong in het Hebreeuws, Engels, Spaans of Landino, veelal dubbelstemmig met zangeres Karen Malka. Naarmate het optreden vorderde stapte Cohen meer uit zijn rol als begeleidend bassist en toonde zijn kunnen op contrabas in intro’s en solo’s. Melodische loopjes op de snaren doorspekte hij met percussieve klanken. Daarvoor roffelde hij met de handen op de klankkast. Sowieso speelde percussie een belangrijke rol bij dit optreden. Itamar Doari zat op de cajon die hij bespeelde en om hem heen bevonden zich diverse soorten trommels en bekkens waarmee hij de enerverende ritmes creëerde, met de handen en soms stokken. De ud, een 11-snarig instrument dat als voorloper van de luit wordt beschouwd, die Amos Hoffman bespeelde, versterkte de klankkleur van het Midden-Oosten.

Al Di Meola tenslotte, sloot het festival op maandag af. De meestergitarist speelde in Middelburg het enige concert in de Benelux van zijn huidige tournee. Ontspannen wandelde hij voor het optreden over het Abdijplein waar het hoofdpodium zich bevindt en praatte met bezoekers en organisatie. Deze geweldenaar maakt nog steeds indruk met zijn snelheid op de gitaar. Bij zijn huidige gezelschap, World Synfonia, gebruikt hij die gedoseerd. Hoewel hij speelde op een akoestische gitaar was het in het begin even zoeken naar wat hij speelde want hij lardeerde zijn spel met de nodige effecten. Flamenco, tango, genres uit het Midden-Oosten en meer werden moeiteloos aan elkaar geregen in soms complexe maar vooral melodische stukken. Die stonden op uitgebreide tablatuur voor de muzikanten. Toen die herhaaldelijk wegwaaide vergde dat wat meer van de interactie tussen de muzikanten maar voor deze geraffineerde improvisatoren bleek dat geen probleem. Naarmate het concert vorderde gebruikte Di Meola steeds meer een boeiende vraag en antwoordvorm, veelal met accordeonist Fausto Beccalossi en later in de uitgebreide toegiften – het publiek trakteerde de gitarist op een lange staande ovatie en kwam massaal tot aan het podium – met de percussionisten.

Net als vorig jaar waren, zeker bij de headliners, de circa zevenhonderd stoelen op het Abdijplein nagenoeg allemaal bezet. Het publiek kreeg wereldtoppers te zien, die er zin in hadden, en hun beste kunnen toonden.

• International Jazz Festival Middelburg