Corrie en de Grote Brokken indrukwekkend en glansrijk
CONCERTRECENSIE. Corrie en de Grote Brokken: VIER. Paradox Tilburg, 30 september 2011.
beeld: Stef Mennens
door: Rinus van der Heijden
Een feestje slaagt pas echt als je levende muziek laat komen. Ben je muzikant en je hebt wat te vieren, dan doe je dat met je eigen muziek. Succes is niet altijd verzekerd, behalve als je Corrie van Binsbergen heet. Daarvan getuigde het concert in Tilburg, dat een ware happening werd en blijk gaf van wat een magistrale band Corrie en de Grote Brokken is.
Gitariste Corrie van Binsbergen en haar Grote Brokken op jubileumtour in Tilburg, met onder meer Beatrice van der Poel en Angelo Verploegen.
De tournee die Corrie van Binsbergen met haar musici momenteel afwerkt staat in het teken van een zilveren jubileum. In 1986 richtte de Amsterdamse gitariste Corrie en de Brokken op, tien jaar later zagen Corrie en de Grote Brokken het levenslicht. 2011 is derhalve een jubileumjaar, dat ook nog wordt gemarkeerd door de cd ‘Corrie en de Grote Brokken VIER, Het Beste van de Grote Brokken’. Feest, feest, feest dus.
Het is al te gemakkelijk om te zeggen dat je goede muziek maakt, als je daar een kwart eeuw over hebt kunnen doen. Je kunt in die periode ook op je ei blijven zitten en uitbroeden wat al lang tot volle wasdom is gekomen. Corrie van Binsbergen pakte het anders aan. Het verloop van Corrie en de Grote Brokken is er een van een natuurlijke evolutie: wat aan haar voorbij kwam, is in het concept van haar orkest opgeslorpt en verwerkt tot steeds maar nieuwe invalshoeken. Daardoor is er ook sprake van telkens nieuwe muziek.
In de creaties van Corrie en de Grote Brokken is als het ware elke ontwikkeling op het terrein van Nederlandse (serieuze) muziek doorgesijpeld. Gecomponeerde elementen schuiven gebroederlijk aan aan de zijde van geïmproviseerde; muziektheater, cabaret, straattheater, poëzie, typisch Nederlandse, bizarre theaterhumor, het zit allemaal verborgen in wat Corrie en de Grote Brokken op de podia brengt. Daarbij heeft het twaalf musici tellende orkest kans gezien al zijn verrichtingen te laten drijven op enthousiasme, liefde en gepaste eerbied voor de bijdrage die zij menen te moeten leveren aan het Nederlandse muziekmilieu.
Corrie van Binsbergen begon haar concert in Paradox met een soort ode aan Frank Zappa, de componist/gitarist met wie zij zo vaak is vergeleken. De flitsende gitaarsolo bleek een oprecht opwarmertje voor hetgeen komen ging. ‘Space is the place (where I feel free’) ontrolde zich in een strak marstempo, waarna vocalist Bob Fosko het ging hebben over geluk en een pleidooi hield voor fietsen, dat zo gezond is. Zijn deelname aan de Grote Brokken trekt de zaak vaak richting het vroegere Hauser Orkater, waarmee een prachtige link wordt gelegd tussen verleden en heden van het vaderlands muziektheater.
Frontvrouw
Beatrice van der Poel is de tweede zingende frontvrouw. Haar versie van ‘Betty Blue’, waarin zij maar blíjft vragen “Where are you now’ doet denken aan de tripmuziek van Gong. En zo zijn er talloze momenten waarin stem en tekst een zonderling verbond vormen: ‘Mag ik mijn hart aan uw voeten leggen? Als u mijn hart maar niet vuil maakt’ en ‘Schijten in het weiland, dat is vrijheid’. Je zou er bijna door vergeten dat die woorden pas kracht krijgen door de uitzonderlijke klankkracht van de muziek.
De voltallige Grote Brokken met zangers Bob Fosko en Beatrice van der Poel (r).
Klarinet, sopraansaxofoon, basgitaar, twee gitaren, drums en vibrafoon vormen een wonderlijke eenheid als zij ongeëvenaard strak voort marcheren; gestopte trompet en een even later aansluitende sopraansaxofoon zijn maar even te horen, maar de accenten die ermee worden gelegd zijn wonderschoon. Evenals een walsje dat wordt opgedreven door een baritonsaxofoon.
De individuele ‘stootkracht’ van iedere Grote Brok is enorm. Vaste slagwerker Arend Niks was geveld door hernia; vervanger Yonga Sun speelde het verre van gemakkelijke oeuvre mee alsof hij nooit anders deed. Wouter Planteijdt scheurt met zijn gitaar door pop- en jazzrepertoire, Dionys Breukers houdt zich schuil achter toetsen en samples, maar dan slechts fysiek. En Beatrice van der Poel, die kan ook nog huilen als een wolf.
De toegift die bij het dolenthousiaste publiek niet kon uitblijven was magistraal. ‘Pastorale’, het magnum opus van Ramses Shaffy en Liesbeth List, werd hier belichaamd door Bob Fosko en Beatrice van der Poel en de rest van de Grote Brokken zette het monumentale karakter van het stuk glansrijk en indrukwekkend neer. Omdat het orkest de compositie niet vast op het repertoire heeft, werd er gegokt. Fantastisch: ging het maar vaker zo faliekant mis als hier. Hier gaven de Grote Brokken middels de woorden van ‘Pastorale’ weer wat zij in de praktijk belijden: Maar soms ben ik als kokend lood/Ik ben het leven en de dood/In vuur, in liefde, in alle tijden.
Corrie en de Grote Brokken VIER is nog te zien op 6 okt: Bimhuis Amsterdam, 8 okt: Chassé Theater Breda, 10 okt: Jazzpodium Drienerlo Enschede, 12 okt: Rasa Utrecht, 13 okt: Lantaren Venster Rotterdam, 14 okt: De Toonzaal Den Bosch, 25 okt: Stadsschouwburg Haarlem.
Mocht bovenstaande lofzang op Maestro Corrie en haar superieure GROTE BROKKEN nóg niet genoeg zijn om te gaan luisteren naar een van de resterende concerten...tsja, dan weet ik t ook niet meer!
De zg try out die ik bijwoonde in Nijmegen was er al van een bovenaardse klasse en dan te bedenken dat ze ieder volgend concert nóg beter gaan klinken! Ik ga gewoon nóg een keer.
rob (E-mail ) - 04-10-’11 14:16
Het concert van Corrie en de Grote Brokken in het Bimhuis wordt opgenomen door VPROJazzLive en uitgezonden op woensdag 30 november.
Ook tegen die tijd online te vinden via vprojazzlive.radio6.nl
vera vingerhoeds (E-mail ) - 04-10-’11 15:32