CD-RECENSIE

Sean Jones - No Need For Words
bezetting: Sean Jones, trompet; Brian Hogans, altsaxofoon; Matt Stevens, gitaar; Orrin Evans, piano; Corey Henry, orgel; Luques Curtis, contrabas; Obed Calvaire, drums; Khalil Kwame Bell, percussie
release: mei 2011
label: Mack Avenue Records / Challenge
tracks: 8
tijd: 56:21
websites: www.seanjonesmusic.com - www.mackavenue.com
myspace: www.myspace.com/seanjonesjazz
door: Jan Jasper Tamboer


De liefde wil wat, onuitputtelijk is zij. Ook trompettist Sean Jones ontkomt er niet aan. Thema van zijn nieuwe album 'No Need For Words' is inderdaad de liefde, waarbij Jones clichés zoveel mogelijk wil vermijden. Hij beschrijft niet alleen de affectie tussen man en vrouw, maar ook bijvoorbeeld die tussen zoon en moeder. Niet alleen de hemelbestormende facetten van verliefdheid komen aan bod, maar ook het gevaar van obsessie en andere duistere elementen.

Jones, die voorheen bij Wynton Marsalis speelde, toert deze zomer met Marcus Miller, Herbie Hancock en Wayne Shorter in Europa, waarbij ze ook North Sea aandoen. Op 'No Need For Words' kiest hij er wederom voor om met muzikanten samen te werken die in staat zijn om gezamenlijk iets nieuws te scheppen en niet zozeer zijn goede vrienden vormen. Hij vindt het te gemakkelijk om die mensen te vragen bij wie hij zich vooral prettig voelt. Deze benadering pakt heel goed uit.

Trompettist Jones blaast energiek, scherp en ultrastrak, zeker als hij en altist Brian Hogans  tezamen spelen, als zij unisono klinken valt er geen speld tussen te krijgen. Het spel, ook van de anderen, is omgeven door een aura van levenslust. Het is voor de hand liggend om bij liefdesliedjes aan ballads te denken, die zijn hier ook, maar het merendeel is mid- of uptempo. Openingsnummer 'Look And See' krijgt een bebop-achtige vaart mee, waardoor het enerveert en swingt. Hierin kan je eventueel de positieve kracht van amor beluisteren.

Jones wil graag zijn gevoelens laten spreken in de muziek. Titels van nummers zijn daar indicaties van. De verklanking van emoties is echter niet altijd trefzeker. 'Forgiveness' kent weliswaar de mildheid en compassie die bij het begrip vergeving horen, maar 'Love's Fury' is veel te vriendelijk om een woede-uitbarsting te suggereren en de track 'Obsession' heeft helemaal niets weg van een dwangvoorstelling. Het is ook wel een beetje een hachelijk terrein, misschien moet je de associatie met gevoelens, gedachten of beelden aan de luisteraar zelf laten. Wellicht denk je dan helemaal niet aan de liefde, maar heel prozaïsch aan je werk of zo.