Veel soul en funk op tweede dag The Hague Jazz
CONCERTRECENSIE. The Hague Jazz 2011, Kyocera Stadion, Den Haag, 18 juni 2011
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers
Ook de tweede dag van The Hague Jazz bracht een ruim aanbod van grote en minder grote nationale en internationale namen. Ruben Hein was er, Gare du Nord, Trilok Gurtu maar ook Joey Calderazzo, Gino Vannelli en Angie Stone. Weer bleek dat het begrip jazz erg rekbaar is. Net als op overige jazzfestivals was de programmering in Den Haag breed. Het resulteerde in een aanbod van meer pure jazz, mengvormen met onder meer popmuziek en vooral veel soul / funk.
Danilo Perez, Gino Vannelli en de fameuze slagwerkster Sheila E. bevolkten onder meer de podia op de zaterdag van The Hague Jazz 2011.
Zoals bij de opener in de A-Train, Aloe Blacc and the Grand Scheme. Blacc stak niet onder stoelen of banken waar hij zijn inspiratie haalt. Met naam en toenaam refereerde hij aan James Brown, Stevie Wonder en Marvin Gaye. De strakke band kreeg al snel de publieksparticipatie waar ze om vroeg. Ook veel soul heeft zangeres Ntjam Rosie. Haar tweede album ‘Elle’ heeft een meer jazzy karakter dan haar debuutplaat. In een volgepakte zaal bracht ze op ontspannen, maar overtuigende wijze haar set met smooth jazz stukken. Haar warme stem riep soms associaties op met Zap Mama’s Marie Daulne en Erykah Badu. Oprecht blij voor zoveel publiek te kunnen spelen meldde ze “the sun isn’t shining outside, but we will make it shine for you here”.
Jazzpianist en componist Danilo Perez heeft een enorme staat van dienst en speelde bij onder meer Dizzy Gillespie, Wayne Shorter, Michael Brecker en Joe Lovano. Natuurlijk opereert hij ook al jaren onder eigen naam en in Den Haag trad hij aan met zijn trio. Global jazz, zo kondigde de in Panama geboren pianist aan wat hij zou brengen. En, Jazz, met een hoofdletter, zo werd al duidelijk na de eerste tonen van ‘Galactic Panama’. Emotionele schetsen en zoektochten klonken er. Met repeterende cadansen, die langzaam ontstonden en springplanken vormden voor soms heftige improvisaties of climaxen geaccentueerd met zware akkoorden, maar ook plotseling een lichte melodie deden ontspruiten. Bassist Ben Street en met name drummer Adam Cruz gaven creatief en gepast tegengas of gingen mee in de flow van Perez.
Ntjam Rosie, trompettist en voormalig 'Jazz Messenger' Eddie Henderson, en Anton Goudsmit (The Ploctones).
In dezelfde zaal speelde later The Jazz Message ‘Celebrating Art Blakey’, met vijf voormalige Jazz Messengers en drummer Lewis Nash. Op de setlijst natuurlijk typische hardbopstukken uit het Blakey repertoire inclusief ‘One by one’ dat Wayne Shorter schreef. Per nummer een soloronde voor alle musici. Met name trompettist Eddie Henderson met mooi opgebouwde spetterende solo’s en saxofonist Javon Jackson, die fijn buiten de grenzen van de akkoordsequenties pionierde, sprongen er daarbij uit.
In Nina’s Overnight had Monsieur Dubois hun ingetogen beginstukken inmiddels doen overgaan in een heftig funkende machine. Evenzo voor Ploctones. Het recente album ‘3…3…1…’ biedt ruimte aan wat meer rustiger nummers. Ook die kwamen voorbij. Zeer sfeervol gebracht. Maar, de band knalde ook weer als vanouds. Wat een dynamiek in de hoekige funk van ‘Kont’. Het samenspel is zo mogelijk nog hechter geworden: veel ingewikkelde stops en overgangen en verrassende unisono’s met gitarist Anton Goudsmit en saxofonist EfraïmTrujilo, die klonken alsof het kwartet het zo uit de mouw schudt. Kersverse drummer Kristijan Krajncan past uitstekend in het geheel. Natuurlijk is het niet makkelijk om de plaats van Martijn Vink in te nemen maar de Sloveen voelt de stukken van Goudsmit perfect aan en geeft meteen een eigen signatuur mee.
De Malinese zangeres Mamani Keita, Omar, en opkomende ster Ruben Hein.
In de A-Train speelde ook The E-Family featuring Sheila E. Die schroefden het volume zo hoog op dat het terrein op haar grondvesten trilde. The E-Family bestaat naast Sheila uit vader Pete op timbalen, Juan op conga en zanger Peter Michael. Wie de ster van de avond zou worden liet zich raden. Al meteen in het openingsnummer speelde Sheila, die op haar drumkit een combinatie van drumbeat en percussie neerzette, de rest van de familie naar huis in een zinderende drumsolo. Met veel gevoel voor show en een snelheid in de dubbele basdrum die menig metal-drummer jaloers zou maken. De lekker in het gehoor liggende Latin-muziek ging er bij het publiek goed in.
Glenn’s Blue Note was overvol bij Ntjam Rosie, maar het verloop bij Mamani Keita was groot en soms speelde ze voor slechts een handjevol bezoekers. Dat was jammer. Keita mengt Malinese ritmes, zang en klanken, met een strakke wat meer noordelijk klinkende ritmesectie. Daarin leggen drummer en bassist een monotone, soms aan hiphop of reggea grenzende, beat neer. Daarover heen golven percussieve patronen van de twaalfsnarige elektrische gitaar en de ngoni (een Afrikaans snaarinstrument).
Aan het einde van deze festivaldag konden de dansers nog eens hun hart ophalen. Bij de elektronische beats van Kruder & Dorfmeister bijvoorbeeld, bij de groove van State of Monc en bij Omar, die een heerlijke set soul en funk serveerde.
Zie ook:
Vond THJ een absolute teleurstelling. Sfeerloos, kil (hoewel de vrijwilligers heel aardig waren en hun best deden), een hoop logisitieke problemen en bovenal een zeer matige line-up (op een paar uitschieters na). Overvolle doorgangen, zalen en geluid verre van optimaal...
Gino Vanelli & Sheila-E: leuk, maar wel erg passee. Gino zat vast op een cruiseboot in de jaren 80, met 40+ aan Metropool muzikanten!
Kruder & Dorfmeister: geweldige lichtshow en dans/lounge-gebeuren ... had ze liever in bandvorm gezien.
Monsieur Dubois: veilig, zakelijk, dansbaar, niet spannend, karakterloos...en oververtegenwoordigd op NLse festivals. Waarom eigenlijk? Dan is Edison winnaar Vd Wouw spannender als het op Nu-Jazz gaat!
Ploctones: gewoonweg super. 3,2,1 ... go!
Trilokh Gurtu: Indiase meester drummer/percussionist. Niet te zien in kleine foyerzaal door staande mensen (Gurtu zit vrij laag aan de grond). Geluid was gewoonweg slecht en niet waardig voor zo'n grote naam... zonde zeg.
State of Monc: ondergwaardeerd, maar niet veel veranderd in de loop der jaren. Ken betere bands die electro/jazz/rock weten te combineren in broeierige grooves. Spannend is het niet (meer). Ze hadden in een tent het beter gedaan denk ik. Flink is wel een van de meest ondergewaardeerde blazers van NL... Solo-plaat a la Nils Petter Molvaer?
Ntjamrosie: mooie stem, muziek mag gewaagder. Al met al talentvol. Hoop dat zij de aandacht krijgt die zij verdient. Meer 'Meshell Ndegeocello' zou mogen/passen.
Al met al een onvoldoende... een dikke. In tegenstelling tot recensist vond ik vooral de programmering getuigen van weinig inspiratie, weinig gevoel voor wat er nu speelt in NL en weinig gevoel voor talent. Dat je met beperkte budget zit en publiekstrekkers moet hebben (brede programmering), begrijp ik goed. Maar als dat ten koste gaat van kwaliteit .... er zijn genoeg andere artiesten (betaalbaar, in de buurt met een tour) die THJ echt op een hoger niveau had kunnen tillen (en het Haagse NSJ publiek weer herwinnen). Weg met de Waylon's, de Trijntjes en de Alain Clarkes ... alsjeblieft zeg, kan wel janken! Kom eens met wat origineels!! Tsja ... en de locatie ... ik hou het erop dat het slecht weer was
Hidde - 22-06-’11 15:43