Gelaten sfeer op openingsdag The Hague Jazz 2011
CONCERTRECENSIE. The Hague Jazz 2011, Kyocera Stadion, Den Haag, 17 juni 2011
beeld: Ron Beenen
door: Kees Schreuders
The Hague Jazz wilde het festival met een dag extra uitbreiden en week daarom uit van het World Forum naar het ADO-stadion. Praktisch gezien wellicht een verstandige keus; makkelijk te bereiken, ruim voldoende parkeerplaatsen en ruimte. Hoewel het weer in dit openingsweekend van het festivalseizoen niet meehielp, was de sfeer toch wel erg gelaten. Je vraagt je dan ook af of dit voetbalstadion de ideale locatie voor The Hague Jazz is, qua sfeer, beleving en setting.
Onder meer Dr. Lonnie Smith, Bobby Womack en Rachelle Ferrell betraden het podium tijdens de openingsdag van The Hage Jazz 2011.
Het stadion met zijn grauwe catacomben, zou zelf ook als podium dienen, maar dit wordt kort voor het festival afgeblazen, omdat de grasmat gespaard moet worden voor een voetbalwedstrijd van ADO. Het stadion pal aan de snelweg is niet meer dan een kil decor. De programmering wordt met een podium minder, in elkaar geschoven en opnieuw verdeeld over de bestaande zalen. Naast de twee grote podiumtenten, zijn er vier inpandige zalen met slechte zichtlijnen. Zalen is een groot woord, zo was de lokale bar als ‘zaaltje’ (Louis) ingericht met ongeveer acht meter ruimte tussen podium en bar. Overal krijg je het gevoel dat de keuze voor deze locatie de consensus is tussen een aantal cruciale belanghebbende partijen.
Rachelle Ferrell opent de dag in de Chez Ella tent, die nauwelijks half gevuld is. De functionele sfeer van de tent vergeet je al snel door het prima lichtontwerp en show. Ferrell zit in de hoek van crossovers tussen nu-soul, gospel en jazz. Met haar zeer flexibele vocale techniek heeft ze haar sporen verdient met musici als Quincy Jones, Terrence Blanchard, George Benson, Wayne Shorter en haar mentor George Duke. Ferrell maakt weinig albums en treedt daarom veelvuldig op. Met een plechtmatige begeleidingsband worden veel nummers uitgesponnen vertolkt met haar vocale acrobatiek op de voorgrond. Al vanaf het eerste nummer nodigt ze het publiek uit om voor het podium te komen staan, waarmee ze al pratend, scattend, beatboxend in dialoog gaat. Veel down tempo nummers met R&B, funk en blues invloeden. Het publiek dat om herkenbare of dansbare muziek komt, haakt daarom al snel af. Ferrell gebruikt haar stemtechnieken soms te veel uit effect bejag om haar publiek tegemoet te komen. Waarschijnlijk zou ze in een PWA-zaal (van het World forum) veel beter tot haar recht zijn gekomen.
De immer met tulband getooide Dr. Lonnie Smith weet in de bar (zaal Louis) hoe je ronkend het festival publiek om je vingers windt, zonder dat herkenning een voorwaarde is. Wat een aanstekelijk spel laat dit sprankelende trio zien, met Jonathan Kreisberg op gitaar, Jamire Williams op drums en de bijna 70-jarige Smith op de Hammond B-3. Over en weer worden de musici door elkaar uitgedaagd en aangejaagd in een soepele amalgaam van jazz, funk en soul. Als een bezwerende voorganger, unisono mee neuriënd met zijn eigen spel, rijgt Lonnie Smith melodie, ritme en musici goedlachs aaneen tot een flink portie speelplezier. Hij excuseert zich dat ze moeten stoppen omdat de programmering dat dicteert. Dat zijn zo de beperkingen van een festival.
Ook Waylon, het Nationaal Jazz Jeugd Orkest met Benjamin Herman en de Cubop City Big Band van slagwerker Lucas van Merwijk speelden op de openingsdag.
Cassandra Wilson verschijnt zelfbewust en blootvoets op de bühne van de Chez Ella stage. Met een strak spelende band, die zeker niet als haar begeleiding gezien mag worden. Gregoire Maret op mondharmonica is een atypisch aanvulling op een verder standaard ensemble (piano, gitaar, bas, drums). Wilsons vocalen zijn onderdeel van het totaal; de zangeres laat ook veel tijd en ruimte aan de andere musici.
Cassandra Wilson is een boeiend vocaliste met een eigengereid geluid en repertoirekeuze. Naast eigen composities zet ze nummers als Stevie Wonders ‘If it’s magic, ‘Black Bird’ van The Beatles, Van Morrisons ‘Tupelo Honey’, maar ook Americana blues en folk, naar eigen hand en zingt ze als ‘standards’, vaak in conceptuele projecten. Gezegend met een warm hese stem, met een zeer herkenbare, lekker luie timing verzorgen Wilson en band onverschrokken hun optreden. In tegenstelling tot Ferrelles optreden, maant de organisatie iedereen te blijven zitten, want anders kunnen de mensen vooraan, die extra betaald hebben voor een gereserveerde zitplaats, niks zien... Hier ook geen direct herkenbare krakers, maar een optreden dat even wat meer luisteraandacht vraagt om tot z’n recht te komen. De onrustige zaal geeft hier nauwelijks gelegenheid toe, veel mensen die na twee, drie nummers afhaken of opstappen om de bijna gelijktijdig geprogrammeerde Bobby Womack te kunnen zien. Cassandra Wilson weet internationaal zalen te vullen, maar niet voor dit Haagse festival.
Bobby Womack doceert in een ware soul revue (twaalf mans orkest) de geschiedenis van de soul. Met anekdotes over hemzelf, Sam Cook en Marvin Gaye passeert de muzikale carrière van deze 67-jarige soullegende de revue. Strak georkestreerd en gedirigeerd weet hij het publiek met souplesse bij de les te houden en te voldoen aan de verwachtingen.
Als je ziet dat acts als Waylon, Bobby Womack en Grace Jones de grote publiekstrekkers zijn, rijst de vraag of acts als Rachelle Ferrell en Cassandra Wilson op The Hague Jazz thuishoren. In ieder geval zolang het ontbreekt aan een PWA vergelijkbare zaal. Het publiek wil blijkbaar gangbare namen en muziek. Misschien moet de programmering zich daartoe beperken en zich daarop profileren en met een eigen concept een niche opeisen in de festivalmarkt, met een bijbehorende kwalitatieve ambiance.
- The Hague Jazz 2011
- Meer recensies The Hague Jazz later deze week.
Bereikbaar? ja, met de auto, maar voor de autoloze festivalbezoeker was het geen pretje met 20 minuten door industrieterrein lopen.
anton - 20-06-’11 17:19
The Hague Jazz vroeg subsidie aan als stichting en blijkt tot verrassing van de subsidie gevende Haagse cultuurwethoudster plots een BV te zijn geworden. De duistere wegen van dit festival waren reden voor mij om met een beroep op de WOB de subsidie aanvraag op te vragen.
Mondeling zegde de festivalbaas mij dit toe. Echter, nog geen week later draaide hij zonder iets te zeggen als een blad aan de boom om en weigerde hij inzage in zijn subsidie aanvraag.
De Haagse cultuurambtenaren slikten dit als zoete koek.
Naast een walgelijk Haags kabinet zijn er dus nu ook domme Haagse gemeentelijke cultuurambtenaren en een festival organisator met een onfris luchtje.
han schulte (E-mail ) - 21-06-’11 13:17
Sfeer is altijd bepalend geweest voor dit festival, en ondanks hele goeie artiesten, idd een zeer gelaten en vooral kille atmosfeer, die alles te maken heeft met dit vreselijke industrie terrein. Wij gaan niet meer.
Saskia (E-mail ) - 21-06-’11 14:18
Ondanks het feit dat ik geen perskaart had, heb ik waarschijnlijk doordat ik vooraan zat behoorlijke strakke foto's geschoten met mijn 5DmII camera. Moest af en toe wel een beetje met de bewaking dollen maar het is toch nog goed gekomen. 3 dagen The Hague Jazz 2011 staan online op mijn site rhfotografie.nl
Voor de liefhebbers van Grace, Patty, Gino, Trijntje, Randy enz. Take a look and enjoy
Groetjes Rob Heijkamp uit Nieuwegein
Rob Heijkamp (E-mail ) (URL) - 22-06-’11 00:58