CONCERTRECENSIE Gatecrash, ’t Schuttershof, Middelburg, 18 mei 2011.
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers

Jazztrompettist Eric Vloeimans past niet in een muzikaal hokje en voelt zich thuis in allerlei muziekstijlen. Hij is veel op pad met eigen ensembles zoals Fugimundi en Gatecrash, maar verzorgt ook vaak gastoptredens. Het succesvolle Kytecrash, met Colin Benders, alias Kyteman en compositieopdrachten voor de Robeco Zomertour en voor het Limburgs Symfonie Orkest, vullen zijn drukke agenda verder. Deze dag speelde de trompettist met Gatecrash, op uitnodiging van Muziekpodium Zeeland, in ‘t Schuttershof in Middelburg.

  
Tweemaal Eric Vloeimans en een overzicht van zijn groep Gatecrash.

Gatecrash’s derde album ‘Heavensabove’ is al een tijdje uit, maar de band weet ook uit het bestaande materiaal elke keer mooie sferen en pakkende grooves te smeden. “Ik verveel me niet snel met een stuk”, zei Vloeimans. “We spelen het toch weer elke keer anders”.

Enerzijds klonk bij het optreden dus een optelsom van wat de groep tot nu toe maakte. Zo kwamen ‘Hyper’, ‘Milkman’ en ‘Mr. Selcuk’, “die kamelenrit”, voorbij. De bandbracht die nummers erg intens. Vloeimans stond vaak met de ogen dicht, licht wiegend, te luisteren en te genieten. Wanneer hij soleerde begon hij vaak met slechts enkele lyrische, zacht gespeelde noten. Soms met zijn effectpedalen vervormd tot echoënde klankpatronen. Hij leek ze losjes de zaal in te blazen, om ze over het publiek heen te laten zweven.

Basgitarist Gudmundsson nam de rest vervolgens mee in een groove en dan ontstond een spannend spel: pianist Van Vliet die constant alert was op elke toon die klonk en onmiddellijk reageerde, of slagwerker Van Hulten die de ritmiek van Van Vliet of Gudmundsson overname en meer kracht bijzette. Dat vormde veelal de opmaat naar een climax in solo’s.

Anderzijds startte de band ook gewoon improvisaties vanuit het niets, bij opkomst meteen al bijvoorbeeld. “Dat werkt verfrissend”, constateerde Vloeimans. Dat vond het publiek ook. Geboeid liet het zich meeslepen en verrassen door de muziek die ontstond, van intiem en klein naar vol en stevig, van fluisterzacht naar spetterend hard en van voortkabbelende sfeerbeelden naar een vette groove.

De concentratie tijdens deze muzikale zoektochten was af te lezen van de gezichten van de muzikanten, de vraag bij het publiek: welke richting zou worden ingeslagen? En dan vloeide het zojuist opgebouwde heel natuurlijk in elkaar over in een passende opvolging of aanvulling.

Vloeimans benoemde al eens wat op zo’n moment gaande is. Het gaat hem niet zo zeer (meer) om wat hij gaat spelen, maar eerder hoe hij het gaat spelen. Verinnerlijking, noemt hij dat. “Bekijk het als volgt: ik kan wel mooie Franse woordjes gaan leren, maar dat wil niet zeggen, dat ik dan ook mooie zinnen kan maken, of poëzie kan schrijven. Je moet het eerst doorleven, dingen aangaan, ervaring opdoen en door ouder worden ook bewuster worden. Daardoor krijg je een helder inzicht in hoe de muziek moet klinken”, aldus de trompettist.

  
Gulli Gudmundsson, Jasper van Hulten en Jeroen van Vliet.

Hij constateerde, dat op een gegeven moment de nadruk niet meer ligt op het verder ontwikkelen van de techniek, die klopt wel, maar op “wat er binnen komt, en hoe dat er uitstroomt”. Natuurlijk, als het er op aankwam demonstreerde hij zijn fabelachtige techniek bijvoorbeeld in razendsnelle, spetterharde loopjes, die steeds kleine stukje schoven. Maar veelal stroomden op de juiste momenten gewoon wonderschone klanken uit zijn trompet. Een mooi voorbeeld, door velen als het hoogtepunt van de avond benoemd, was de toegift ‘Pèlerinage’ van het album ‘Heavensabove’. Het tekent de band dat ze niet voor een meer uptempo of steviger stuk koos, maar voor deze ingetogen uitvoering. Heel doorleefd, emotioneel en gemeend werd het neergezet. De musici leken zelf een beetje verbaasd van zoveel schoonheid, die ze net hadden geproduceerd.

De groep gaat na de zomer op tournee in Azië en Amerika. Daarom start vanaf augustus een repetitieperiode met nieuw Gatecrashmateriaal. Vloeimans trekt zich in de zomer terug op zijn ‘stekkie’ in Frankrijk. Weg van de reguliere omgeving werkt hij aan nieuwe stukken en vraagt dat zijn bandleden ook te doen. Zeer benieuwd naar het album dat daar uit gaat voortvloeien!

• www.ericvloeimans.com