Dimami meets Joost Buis – Shadow of a Cloud
CD-RECENSIE
Dimami meets Joost Buis – Shadow of a Cloud
bezetting: Miguel Boelens sopraan- en altsaxofoon; Dion Nijland contrabas; Makki van Engelen slagwerk; Joost Buis trombone
opgenomen: 22 en 23 februari 2010 in Fattoria Musica Osnabrück (D)
release: 2011
label: Morvin Records
tracks: 15
tijd: 58.08
website: www.dimami.nl - www.morvinrecords.nl
door: Rinus van der Heijden
Mooi is in moderne jazz vaak een beladen woord. Het staat nogal eens synoniem voor ouderwets, oubollig, commercieel, weinig avontuurlijk en ga zo maar door. Het trio Dimami echter heeft zich nooit iets aangetrokken van al die clichés en geeft ‘mooi’ bij elk optreden en elke uitgebrachte cd de enige echte betekenis mee die het verdient: esthetisch, fraai en aanlokkelijk, kortom mooi om te beleven.
Op de nieuwste cd ‘Shadow of a Cloud’ speelt Joost Buis als gast mee. De trombonist slaat al sinds september 2009 de handen ineen met de mannen van Dimami. ‘Shadow of a Cloud’ is het voorlopige documentaire resultaat van die samenwerking en de conclusie kan niet anders zijn dat het klinkt als een klok.
Joost Buis is een van de voortrekkers van vrije improvisatiemuziek in Nederland. Dat zou minder ingewijden kunnen doen vrezen dat Dimami’s jongste album een breuk is in zijn inmiddels welbekende concept: putten uit de jazztraditie, maar die zonder uitzondering verpakken in eigentijdse ontwikkelingen binnen de jazz. Met de aanwezigheid van Joost Buis is dat concept juist verder versterkt, omdat de trombonist zich op beide terreinen zo vrij als een vogel voelt.
‘Shadow of a Cloud’ bestaat uit vijftien nummers en met enige rekbaarheid zou je kunnen stellen dat ze samen een suite vormen. Een suite die een overzicht geeft van wat hedendaagse improvisatoren bedoelen met jazzmuziek. Mooi beklijvende melodieën zijn als gouddraad door de muziek geweven; harmonische vondsten zijn eronder geschoven om de toegankelijkheid te benadrukken. De trombone van Joost Buis stuurt en initieert, maar is ook brutaal genoeg om regelmatig ‘uit te breken’. Bijzonder fraai zijn de duels die enerzijds met de saxofoons van Miguel Boelens worden uitgevochten, maar ook met de andere twee leden van Dimami. Voeg daarbij zorgvuldig uitgekiende plekken voor soli en groepsimprovisaties, jubelende staaltjes van individuele techniek en verrassende doorkijkjes naar de historische verworvenheden van de jazz en het mag duidelijk zijn dat Dimami wederom een dijk van een plaat heeft afgeleverd.