CD-RECENSIE

Marbin – Breaking the cycle
bezetting: Dani Rabin; gitaar, Danny Markovitch; saxofoon, Paul Wertico; drums, Steve Rodby; bas
gasten: Jamey Haddad; percussie, Matt Davidson; zang; Leslie Breukelman; zang, Daniel White; zang, Makaya McCraven; drums
opgenomen: herfst 2010
release: 2011
label: Moonjune records
tracks: 11
tijd: 43.13
website: www.marbinmusic.com - www.moonjune.com
door: Mischa Beckers

Begin twintig zijn ze, de Israëliërs Dani Rabin en Danny Markovitch. Ze vormen de kern van Marbin en ‘Breaking the cycle’ is hun tweede album. Het duo is verantwoordelijk voor alle stukken op de cd. In 2007 trokken ze naar Chicago. Op zoek naar een ritmesectie. De lat lag hoog. Ze belden aan bij drummer Paul Wertico en vertrokken niet zonder zijn toezegging. Wertico nam bassist Steve Rodby mee. De heren, beiden vele jaren actief aan de zijde van Pat Metheny, waren onder de indruk van het jeugdige talent en samen bundelden ze succesvol hun krachten.

‘Breaking the cycle’ start wervelend en energiek. Over een massief, rollende drum-groove, klinkt een krachtig thema en Rabin en Markovitch improviseren er naar hartelust over. Net als in het thema, verweven de musici, zeker Markovitch, daarin typische Midden-Oosterse invloeden. De gitarist en saxofonist laten horen dat ze hun instrumenten uitstekend beheersen. Maar, het gevaar dat ze met snelle, schreeuwende en spannende solo’s, hun kruit in dit eerste stuk meteen verschieten, ligt op de loer. Dat blijkt ongegrond. In de volgende stukken versmelten ze pure jazzimprovisatie met melodieuze pop- en rockelementen en meditatief aandoende klanklandschappen en klinkt een creatief ingevulde en dampende blues, die met een aan ‘Summertime’ herinnerend thema de luisteraar even op het verkeerde been zet.

Rabin en Markovitch zijn sterk bezig een eigen geluid neer te zetten. Saxofonist Markovitch is daarbij erg vindingrijk in zijn notenkeuze, ook op topsnelheid. Rabin gebruikt tijdens het spelen constant de tremolo-arm van zijn gitaar. Daarmee bereikt hij een geluid dat doet denken aan Jeff Beck. Om het niveau van de grootmeester te behalen, met die inventieve harmonieën en constante spanningsboog, ook in de kleinere patronen, heeft hij nog even de tijd. Aan enthousiasme en ambitie ontbreekt het niet.