Artikel geprint vanaf Jazzenzo.nl

Brad Mehldau maakt van alle muziek zijn eigen ding

CONCERTRECENSIE. De Warande, Turnhout, Brad Mehldau Trio, met Larry Grenadier en Jeff Ballard, 25 februari 2006
beeld: Jos L. Knaepen
door: Erno Elsinga

 
Brad Mehldau Trio gaf een imponerend concert in Turnhout

Of het nu het vanavond uitgevoerde werk van John Coltrane, Cole Porter, Ray Noble, of het werk van Radiohead, Chris Cheek, Nick Drake, of werk van de Braziliaanse componist Chico Buarke betreft, Brad Mehldau vertaalt composities van alle tijden naar een geheel eigen visie.

Mehldau heeft zich ontwikkeld tot een pianist met een geheel eigen vocabulaire, is wars van clichés, en is gezegend met een fabelachtige techniek die hem in staat stelt een stuk, afkomstig uit welk genre dan ook, om te buigen tot een werk dat je zou kunnen typeren als klassiek geschoold jazz, alles in de kenmerkende stijl en visie van de meesterpianist. Het onbegeleid intro van John Coltrane’s ‘Countdown’ (1960) is daar een mooi voorbeeld van. Vanuit de traditie pakt hij het stuk op om het in no-time te brengen tot eigentijds klassiek, de arrangementen op te delen in diverse lagen, in hoog tempo gedetailleerd verhalend, uitvoerend in de technisch complexe ‘drie handen techniek’. Het is van een ongekend kunnen en schoonheid waarbij je als luisteraar niet gehinderd wordt door de complexiteit van Mehldau’s spel.

Ray Noble’s ‘The very thought of you’ kent een langzame uitvoering met veel ruimte voor Mehldau’s complementaire melodielijnen. In Chico Buarke’s bossa ‘O, Que Sere’ van de soundtrack ‘Dona Flor and Her Two Husbands’ demonstreert Mehldau zijn haast architectonisch gevoel voor detail en vertelkunst, de ene voicing spiegelend aan de ander, ontegenzeglijk gevoed door elegante emotie. Ook mochten we een nieuw nog titelloze compositie van Mehldau smaken.

 
Het trio tijdens de soundcheck voorafgaand aan het concert

Mehldau bezit de muzikale intelligentie de vluchtigheid van popmuziek om te buigen in blijvend artistiek werk. Hij is zonder meer een overtuigend, groot instrumentaal verhalen verteller. De pianist, die zegt altijd wel één klassiek werk onder handen te hebben ten einde technische vaardigheden het hoofd te kunnen blijven bieden, heeft eigenlijk geen ritmesectie nodig. Toch waren zijn collegae nadrukkelijk aanwezig; ‘Knives Out’ kende een soepele en heldere opening van bassist Larry Grenadier, bijgevallen door het vederlichte drumwerk van Jeff Ballard. ‘Day is Done’ is een briljante vertaling van Nick Drake’s compositie waar de melodie net achter de beat zit en waar een verschuiving van mineur naar majeur een zucht van bewondering onder het publiek te weeg brengt, omdat het van een onoplosbaar gelijkende akkoordprogressie terecht komt in een warm bad.


Brad Mehldau is, ondanks zijn nog jonge leeftijd, een van de meest toonaangevende pianisten van dit moment. Na de Trio-plaat ‘Day is Done’, die eind vorig jaar verscheen, mogen we binnenkort een nieuw album verwachten: duo-opnamen met sopraan zangeres Renee Fleming. Klassiek.

De foto’s bij dit artikel (met uitzondering van de concertfoto midden-bovenaan) zijn gemaakt tijdens de soundcheck. Grappig moment: door de ietwat verlate Brad is Fleurine vanachter de piano aan het improviseren geslagen met Ballard en Grenadier. Na enige tijd roept ze: “is Brad er al? Anders doe ik het wel vanavond hoor: Zo moeilijk is het niet”.


© Jazzenzo 2010