Fleurine: ik heb zin in mijn nieuwe band en tournee door Nederland
INTERVIEW
door: Erno Elsinga
Fleurine over haar nieuwe Nederlandse tournee.
Foto © Jos Knaepen.
In februari en maart staan in de serie 'Dubbelconcert', geïnitieerd door de Stichting Jazz Impuls, een reeks concerten van Fleurine en Tineke Postma op het program. Fleurine combineert de shows met eigen concerten. De zangeres is getrouwd met pianist Brad Mehldau en woont hoofdzakelijk in New York. Na 11 jaar met haar trio (Jesse van Ruller, Johan Plomp, Sebastiaan Kaptein) gespeeld te hebben start ze een nieuwe band: Karel Boehlee (p), Tineke Postma (s), Peter Tiehuis (g), Marcel Serierse (d) en oudgediende Johan Plomp (b). Een tournee en een nieuwe band. Omdat de zangeres in New York zit bellen we met elkaar en nemen de stand van zaken door. Fleurine praat enthousiast en honderduit. Onderwijl houdt ze haar twee kinderen bezig, Ruby en Eden, of luistert even naar haar man die halverwege het gesprek op de achtergrond wat dingen op piano doorneemt. Vragen zijn nauwelijks nodig om tot de gewenste informatie te komen. Zo begint het gesprek met de melding dat ze een heftig en leuk weekend achter de rug heeft. Hoe dat zo?
Fleurine: "Afgelopen weekend heb ik voor Al Foster gezongen. Hij was jarig en dat werd gevierd met een concert van het Al Foster Quartet in de Smoke (jazz club in New York). De band bedacht een verjaardagskado en kwam op het idee om mij Al’s compositie 'Missing Miles' te laten zingen. Al heeft 13 jaar in de band van Miles Davis gespeeld. Doug Weiss, de bassist van het Al Foster Quartet schreef de tekst op dit nummer. Voor mij was het natuurlijk absoluut een kick om in een afgeladen Smoke met Al Foster te spelen. Dat is zo lekker van hier wonen, dat dit soort gelegenheden zich voordoen. Maar buiten dat was Foster zichtbaar geraakt door deze verassing. Hij dook als het ware helemaal in zijn drums. Al is normaal een man van weinig woorden, doet de aankondigingen en that's it. Maar nu had hij na afloop van het nummer een heel verhaal, over Miles en hoezeer hij hem nog altijd mist."
E: Terug naar Nederland. Een tournee en een nieuwe band. Hoe is die band tot stand gekomen, en waarom ben je een nieuwe band begonnen?
Fleurine: "Dat is eigenlijk te danken aan Bob Hagen, voorzitter van de Stichting Jazz Impuls. Hij stelt de dubbelconcerten samen en vroeg aan mij en Tineke of we samen een serie concerten wilden doen. Ik kende Tineke een beetje. Ik ben al zo'n zes of zeven jaar weg uit Nederland en dan hou je de Nederlandse scène wat minder goed bij. Tineke is 27, dus toen ik vertrok zat zij nog op het conservatorium en begon net een beetje furore te maken. Het gaat haar goed; deze week won ze de Revelation of the Year prijs in Cannes tijdens het Midem.
We hebben natuurlijk allebei onze eigen band. Jesse (van Ruller) is nu onder andere met 'Muzyka' bezig. Dus eigenlijk kwam het me wel goed uit. Het samenstellen van de band is een democratisch proces geweest. Je leert elkaar kennen door de muziek die je elkaar toestuurt, en door erover te praten. De muzikale raakvlakken waren snel gevonden en dat merk je op het podium want we hebben al twee concerten gedaan. Het is letterlijk een 'jazz impuls'. Maar ook een impuls aan samenwerking en ontdekken van een leuk jong iemand uit de Nederlandse scène. Ze is écht goed, speelt gepassioneerd, en niet braaf of voorspelbaar. Ze gaat er voor, neemt risico. In maart gaan we met de band naar Londen. Ik loop niet graag op de dingen vooruit, maar het is tot nu toe een goede input en invloed.
Ik ben een trouwe hond, en met Jesse en Johan speelde ik elf jaar. Een soort 'comfort zone' wordt dat dan. Het is opmerkelijk hoe je direct beïnvloed wordt door de mensen met wie je speelt. Ik hecht veel waarde aan een eigen sound creëren, en dat kan alleen als je lang met dezelfde mensen speelt. In Nederland snabbelen muzikanten veel, en dan kun je dat geluid niet ontwikkelen. Maar nu dus een nieuwe band. En eentje met piano. Het is voor het eerst sinds de 7 jaar dat ik met Brad samenspeel dat ik met een andere pianist werk”
E: Heeft de nieuwe band ook consequenties voor je repertoire?
Fleurine: "Ja en nee. Sinds het uitkomen van mijn laatste cd, ‘Fire’, speelde ik alleen in de grote steden in Nederland. Nu ga ik het hele land door en gaan we spelen op plekken waar ik normaal niet kom. Daar zal ik dat repertoire zeker ten gehore brengen afgewisseld met nieuwe dingen. En nu met een nieuwe band zal dat een ander geluid geven. Vorig jaar is onze jongste dochter geboren, dus heb je ook weinig tijd. De belangrijkste productie van het afgelopen jaar zit nu bij me op schoot."
In een aangrenzende ruimte neemt echtgenoot Brad hoorbaar wat dingen op piano door. Het brengt Fleurine op het navolgende verhaal.
Fleurine: "Vorige week zat Brad in de studio met Renee Fleming om er stukken op te nemen die ze vorig jaar gespeeld hebben in duo in de Carnegy Hall. Daar zit een nummer bij waarvoor ik de tekst geschreven heb. Concert en opnamen zijn teksten van dichters. Renee zag mijn tekst op het nummer 'Paris' (compositie Mehldau). Ze vond het erg mooi en wilde het opnemen. 'Love sublime' heet het in de vocale versie. Heel spannend. Ik vind het geweldig dat zij mijn tekst zingt; ze doet het veel mooier dan ik ooit zou kunnen met haar prachtige sopraan die geknipt is voor deze compositie. Ik heb de opname van dat nummer al gehoord en na twee zinnen kreeg ik al kippenvel. Zo mooi..."
Later in het gesprek hoort Fleurine dat Brad nu juist dat nummer speelt. Ze loopt richting piano en zegt: "dit is dat nummer, luister maar eens" en samen luisteren we een stukje van het inderdaad prachtige stuk.
E: Door welke zangeressen of muziek ben je beïnvloed?
Fleurine: "Shirley Horn, Frank Sinatra... maar ook Stevie Wonder, Miles Davis... Ik weet niet waar ik moet beginnen en eindigen. Het is zo omvangrijk. Kijk, ik ben opgegroeid met Ella Fitzgerald. Mijn vader luisterde voortdurend naar jazz. Billy Holiday, Sarah Vaughn, de grote drie zeg maar. Eigenlijk beluister ik 'de drie' niet veel meer. Het is een soort ding uit mijn jeugd. Later begon ik te luisteren naar bijvoorbeeld Shirley Horn die nu bovenaan mijn lijstje staat. Maar ook Elis Regina, de Braziliaanse zangeres die in de tachtiger jaren overleed, vind ik prachtig en ontroerd mij.
Lilian Viera (zangeres Zuco 103) vind ik ook te gek. Zij is een van mijn beste vriendinnen, we kennen elkaar vanaf dag 1 dat ze hier in Nederland kwam, 15 jaar geleden. We schrijven met regelmaat samen. Voor mijn cds schrijven we samen de Portugese teksten en zij controleert de teksten die ik alleen schrijf, en ik die van haar in het Engels op haar cds. Het is mijn muzikaal zusje; we hebben een muzikale kruisbestuiving. Haar mis ik erg als ik in New York ben. We begrijpen elkaar. We leven ook een beetje in dezelfde omstandigheden. Ik ben Nederlandse maar woon hoofdzakelijk in New York. Lilian is Brazilaanse die in Nederland woont.
En uiteraard word ik ook beïnvloed door Brad. Hij is een dagelijkse factor waar ik niet omheen kan en wil. Daar wen je ook niet aan. Het is niet zo dat je op een gegeven moment verzadigt raakt en dingen niet meer hoort."
Tussendoor praten we over van alles en nog wat. Dat er laatst veel Nederlanders in de stad waren vanwege de IAJE Conference, een soort "jazz supermarkt" aldus Fleurine, zoals Fay Claassen die er speelde met Big Band “wat heel leuk was”. We komen uit op het feit dat ik een opname bezit van een duo-concert van Fleurine en Brad in de a-Trane in Berlijn, uit 2000.
"Dat was een heel speciale tournee! We hebben toen in alle kleine clubs in alle grote steden gespeeld, haha. In Europa, Brazilie, Argentinie, Montreux.. Twee maanden zijn we onderweg geweest. Lekker makkelijk; je hebt niks nodig. Ik een microfoon en de piano voor Brad staat klaar. Je hoeft maar 1 hotelkamer te reserveren. Dat was een gezellige periode. Het kon toen ook nog; we hadden nog geen kinderen en Brad had het minder druk dan nu."
E: In Nederland weet men je soms moeilijk te plaatsen. Hoe kijk jij daar tegen aan?
Fleurine: "Mijn eerste cd was hard-bop en Braziliaans. Mijn roots is jazz, dankzij mijn ouders. Gaandeweg begon ik ook andere liedjes te spelen, van pop tot klassiek en eigen nummers, maar de grote gemene deler is jazz. Je verandert in die liedjes iets; door de wijze waarop ik het arrangeer wordt het iets eigens. Sommige mensen vonden mij eerst veel te jazz en toen weer te poppy, Ik houd niet van stil staan. Je groeit. Je doet wat er in het vat zit, wat er op dat moment in je leven van invloed is. Daar zit geen marketing achter van 'nu dit en dan dat'. Het is puur groei op 'eige-wijze'. Ik hoop steeds nieuwe wegen te blijven instaan. Het is de som van de mix die je om je heen hoort en waardoor je geroerd raakt.
Discografie:
- 'Meant to be!' met Christian McBride, Tom Harrell , Jesse van Ruller e.a (EmARCY/Universal)
- 'Close Enough for Love' duo met Brad Mehldau (EmArcy/Universal)
- 'Fire' met Jesse van Ruller, Jeff Ballard, Seamus Blake, Johan Plomp, Brad Mehldau (Coast to Coast)
