Lage Lund, een Noorse muzikant in New York
INTERVIEW
door: Erno Elsinga
Op 19 september 2005 won de Noorse gitarist Lage Lund de prestigieuze Monk Guitar Award. De jury over Lund: "Sommige spelers waren charismatisch en speelden goed. Maar naar onze smaak was het allemaal niet erg muzikaal. Lage is niet flashy. Hij is gewoon muziek en soul, daar waren we het allemaal over eens. Hij heeft een geweldige toon, en interpreteert goed. Een van de dingen die we goed aan hem vonden is dat wanneer hij zijn melodieën speelde, hij deze niet verfraaide of versierde maar er trouw aan bleef.” Lage Lund won met deze prijs 20 duizend dollar en studeerde aan de Berklee College of Music in Boston. Maar dat is alles wat we tot nu toe over hem weten. We zochten contact en hadden per e-mail een interview met Lund.
E: Kun je ons vertellen wie Lage Lund is?
Lage Lund: Ik ben 27 jaar, groeide op in Skien, Noorwegen. Ik studeerde aan de Kunstacademie, en nadat ik afstudeerde verhuisde ik naar Boston. Mijn hele leven al was ik geïnteresseerd in muziek, maar ik heb niet echt muziek gemaakt voor mijn dertiende. Ik raakte geleidelijk aan geïnteresseerd in jazz. De eerste platen die ik in handen kreeg was een Charlie Parker collectie die mijn ouders hadden, en een plaat van Chick Corea. Ik begreep toen nog niet veel van die muziek, maar voelde me er wel zeer toe aangetrokken.
Op dit moment studeer ik niet aan een conservatorium. Ik heb aan Berklee gestudeerd in Boston en woonde daar 4 jaar. Drie jaar geleden ben ik naar New York verhuisd en daar heb ik twee jaar aan Juilliard gestudeerd, en twee jaar les gehad van Peter Bernstein. Hij is een van mijn favoriete gitaristen. Ik heb van veel mensen geleerd; Wynton Marsalis, Mick Goodrick, Bill Charlap etc..
E: Recent won je de prestigieuze Monk Guitar Award. Wat gebeurde er daarna met je?
Lage Lund: Er gebeurde na het winnen van de Monk competitie, als een direct resultaat hiervan, niet veel. Het stelde mij in staat om met mijn band in de wat grotere clubs te spelen, en ook buiten de stad. Als gevolg van het feit dat de algemene markt voor jazz toch een beetje in elkaar is gezakt, is de belangstelling voor de Monk competitie niet meer wat het was vergeleken met een jaar of vijftien terug. Er waren geen belangrijke record labels aanwezig tijdens de competitie en, zover ik weet, ook geen onafhankelijke labels. Er zijn tegenwoordig maar weinig labels die een kansje willen wagen met een nog niet gevestigde artiest.
E: In 1995 won Jesse van Ruller de Monk Award. Hij vertelde onlangs in een interview dat het zijn muzikale ontwikkeling enigszins heeft geblokkeerd, en dat hij daar nog maar pas van is verlost. Heb jij daar last van?
Lage Lund: Allereerst zou ik willen zeggen dat Jesse van Ruller niet als iemand klinkt wiens muzikale ontwikkeling ooit geblokkeerd is geweest. That guy is amazing. Ten tweede, denk ik, ligt het een beetje aan je houding ten opzichte van de competitie. Ik woon nu drie jaar in New York, en ik heb het gevoel dat elk optreden dat ik gedaan heb, ik tegemoet zag met hoge verwachtingen. Je weet maar nooit wie er plotseling op komt dagen op welke avond dan ook. Het kan iedereen zijn; van Brian Blade tot Kurt Rosenwinkel of van Russell Malone tot Wynton Marsalis. Mentaal moet je het dus een plek geven waardoor je, in deze wetenschap, je er gemakkelijk bij voelt.
E: Door welke muzikanten uit het verleden of heden wordt je beïnvloed?
Lage Lund: Ik ben door veel verschillende mensen beïnvloed over de jaren heen. In termen van gitaristen waren Pat Martino en Pat Metheny belangrijke vroege invloeden. De lyriek van Metheny en de 'drive' en intensiteit van Martino. Ik had een GROTE George Benson fase. Ik denk dat zijn 'feel' feitelijk onvergelijkbaar is behalve voor misschien Grant Green. Wes Montgomery natuurlijk... eigenlijk alles wat hij doet.
In de laatste paar jaar heb ik geluisterd naar Charlie Christian en Django Rheinhardt, meer dan naar welke andere gitarist dan ook. Django heeft die erg wilde en onverwachte manier van spelen, die ongelooflijk elegant is. Charlie Christian is de meest belangrijke figuur in jazz gitaar, zonder twijfel de grootste van allemaal. Van de jongere spelers hou ik erg van Peter Bernstein en Kurt Rosenwinkel.
Ik heb altijd erg veel gehouden van pianospelers, en voel me op de een of andere manier aangetrokken tot hun taal. Bud Powell en Sonny Clark zijn twee van mijn favorieten. Alles is zo kristal helder en onberispelijk op elk niveau. Herbie Hancock is waarschijnlijk mijn nog in leven zijnde favoriete muzikant. Ik hoop dat als ik erg hard blijf oefenen voor de rest van mijn leven ik in staat zal zijn te doen wat hij doet met slechts een hand, maakt niet uit welke hand. Ik houd van Coleman Hawkins en de manier waarop hij harmonie benadert. Er zijn er zoveel.. Andrew Hill.. Paul Desmond..
E: Welke kant wil je opgaan met je muziek. Richting Metheny, Rosenwinkel? Componeer je zelf en wat zijn de goede ingrediënten voor een goed stuk muziek voor jou?
Lage Lund: Ik begrijp niet goed wat je bedoelt met 'richting Rosenwinkel' of 'richting Metheny'. Zij zijn beiden een rolmodel voor mij, hoewel ik probeer ze geen van beiden te imiteren. Ik schrijf veel voor mijn eigen band, en ik probeer muziek te schrijven voor de mensen die het zullen gaan spelen. Ik denk dat een goed stuk muziek fundamenteel die muziek is 'whatever sounds good'. Ik denk dat een goede jazz compositie een sterk genoeg karakter van zichzelf heeft zodat het mensen in staat stelt het in verschillende richtingen te spelen, avond na avond. Ik probeer niet te veel te schrijven.. 'not a lot of bass lines and hits and stuff', ik wil dat de interactie binnen de band het belangrijkste blijft. 'That is what makes a tune fun to play over and over'.
E: Hoe is het om als Noorse muzikant in New York te leven? Zijn er verschillen of overeenkomsten met je geboorteland?
Lage Lund: Zoals je weet verhuisde ik naar de States direct na de Kunstacademie, dus ik kan deze vraag niet echt beantwoorden. Ik heb als muzikant nooit in Noorwegen geleefd, en ik heb daar sinds jaren niet meer opgetreden. Er is een goede school in Noorwegen, waar rekening mee moet worden gehouden, denk ik. De verschillen tussen Noorwegen en New York zijn behoorlijk groot, denk ik. Er zijn maar een paar mensen in Noorwegen die op elk instrument kunnen spelen. De scène in New York is natuurlijk veel groter, en ik denk dat dit automatisch leidt dat de lat hier wat hoger ligt. Ik denk ook dat het accent hier meer ligt op de roots en ritmen van jazz. People here like to swing.
E: Ik las dat je hebt opgenomen als sideman. Op welke albums ben je te horen? Heb je een eigen band?
Lage Lund: Deze maand neem ik verschillende albums op. Eentje is een plaat met Seamus Blake, voor Cris Cross Records. Ik doe ook een plaat met tenor saxofonist Marcus Strickland. Hij heeft een nieuw kwartet. Ik ga een orgeltrio doen met Ari Hoenig, volgende maand. Om iets te noemen wat al is uitgebracht; ik speel op de plaat van alt saxofonist Jaleel Shaw voor Fresh Sound Records. Ook voor Fresh Sound de plaat van Walter Smith, en ik speel op de nieuwste plaat van Ingrid Jensen.
Als leider speel ik veel in de kleine clubs van New York. In mijn band zitten Seamus Blake op tenor saxofoon, Rodney Green op drums, Jon Cowherd, Aaron Goldberg of Robert Glasper op piano, en de geweldige Britse bassist Orlando Le Flemming.
Als sideman speel ik met heel veel verschillende mensen. Ik werk met Carmen Lundy die een erg goede jazz vocaliste is. Ik speel in de band van Ingrid Jensen, en ik speel erg veel elke week met mensen van mijn generatie zoals Jaleel Shaw, Marcus Strickland, Will Vinson, Ari Hoenig etc..
Ik heb ook net opgenomen voor een Japans label. Dat waren voornamelijk standards en ik speel op die plaat vooral akoestisch gitaar. Dat was met Aaron Goldberg op piano, Rodney Green op drums, en Matt Brewer, een jong en geweldig goede basspeler.
Verder heb ik het druk genoeg. Er is genoeg te doen in New York. Ik ga nog wat toeren met Lundy, Ingrid Jensen en Marcus Strickland. En ik probeer in augustus met mijn eigen band naar Europa te komen. Ik heb ook plannen om met mijn band te gaan opnemen, voornamelijk mijn composities, hopelijk gebeurt dat ergens in de lente.
E: Is er verder nog iets dat we zouden moeten weten?
Lage Lund: ja, mijn website is in de maak:
