SESSIE. Nel Jazz Sessions, Café-restaurant Nel, Amsterdam, 14 februari 2011
beeld: Julia Free
door: Jan Jasper Tamboer
Geen feest zonder muziek. Het omgekeerde is lang niet altijd waar, muziek kan bijvoorbeeld prima gepaard gaan met reflectie en inkeer. Als het aan de gastheren van Nel Jazz Sessions ligt, musiceren ze om de stemming te verhogen, en daar slagen ze prima in. Hun bijeenkomsten zijn laagdrempelig en ze zorgen ervoor dat iedereen het naar zijn zin heeft.
Bekende en aanstormende jazzmusici musiceren iedere maandagavond tot in de late uurtjes tijdens de sessies in Nel Amstelveld in Amsterdam, zoals pianist Daan Herweg, saxofonist Emiel Wienholtz en contrabassist Jakob Rheinländer.
Gitarist Laurens Priem, bekend van Wicked Jazz Sounds Band, en pianist Daan Herweg (Quincey) hebben de leiding over Nel Jazz Sessions, elke maandagavond in café-restaurant Nel op het Amstelveld in Amsterdam. Zij nodigen iedere muzikant uit om te komen spelen, een bepaald niveau is niet vereist en nieuwelingen hoeven vooral niet uit hun vriendenkring te komen. De sessie is populair bij muzikanten en publiek die binnen blijven stromen tot laat op de avond. Priem en Herweg zijn enthousiast over de plek, die een fijne, aantrekkelijke ruimte biedt en een goede P.A. en piano bovendien. Goed te spreken zijn ze ook over de samenwerking met eigenaar Dennis Dwinger en het personeel, die hen uitstekend faciliteren.
Dwinger is zelf aanwezig op deze avond en geniet volop, niet in het minst omdat iedereen zich zichtbaar prettig voelt. Hij organiseert ook popavonden op de dinsdag waarop vooral singer-songwiters aantreden en ook iedere zondag is er livemuziek, niet per se jazz, zoals Franse chansons of flamenco. Afgelopen weekend stond hier nog Susanne Alt met haar cd-touroptreden. Vanavond komen standards aan bod, en minder bekende stukken van bekende componisten, als ook eigen werk. De genres variëren in het algemeen tussen onder meer bebop, swing, Brasil, funk en blues.
De huisband bestaat behalve uit Priem en Herweg uit Achim Heine op drums en Jakob Rheinländer op contrabas, die vaste bassist Lucas Dols vervangt. Aan- en afkondigingen krijgen bij de hosts grote aandacht, om het publiek erbij te betrekken en om de gastmuzikanten recht te doen. De avond opent met de klassieker 'Long Ago And Far Away', een rustige binnenkomer die gevolgd wordt door Wayne Shorters 'Yes Or No', waarbij de muzikanten zich lekker los kunnen spelen.
Dat doet Priem met verzorgd spel, waarin hij toont dat hij een rijk assortiment aan jazznoten tot zijn beschikking heeft, die hij feilloos treft. Zijn elektrische gitaar heeft een mooie, klassieke jazztoon. Herweg beschikt over een haast etherische pianistiek, waarbij het instrument als speelgoed in zijn handen is. Het drumwerk van Heine vertoont versnellingen en dynamische impulsen, die zijn spel veel reliëf geven. Rheinländer ten slotte is een kleurrijke en alerte bassist met een flink vol en donker geluid. De vier krijgen niet veel gelegenheid om samen als huisband te spelen, want enkele gastmuzikanten staan al te popelen.
De Nel Jazz Sessions zijn zowel bij muzikanten als publiek populair. Middelste foto Ben van Gelder (alt) en Laurens Priem (gitaar).
Dat zijn onder anderen Emiel Wienholts en Coen Kaldeway, beiden op tenorsax, met Ricky Takusuma op piano en Mats Voshol op slagwerk. Zij spelen een eigen stuk, waarbij het popgeluid van Kaldeway opvalt. Na 'A Night In Tunesia' wordt voor het volgende nummer druk overlegd, akkoordenschema's gaan van hand tot hand. Improvisatie geldt niet alleen de muziek, maar ook de organisatie. Inmiddels is het al opgevallen dat de piano niet zo goed versterkt is, wat jammer is gezien de kwaliteit van het vertoonde spel. Het is de enige technische beperking van de sessie.
Het regent ondertussen drummers. Betreffende namen zijn zelfs voor Priem en Herweg niet meer te onthouden. Na 'Nica's Dream' is het tijd voor de blues met zangeres Coco Jones. Hoewel zij gezien haar leeftijd wel levenservaring móét ontberen, geloof je elke syllabe die zij voordraagt. Zangeres Ruth Geerse is ouder, zij geeft op deze Valentijnsdag een broeierige vertolking van 'My Funny Valentine'. Deze vrouwen zetten wel even iets neer in een paar samengebalde minuten. Maar ze zijn professioneel genoeg om dat te kunnen.
Dat geldt zeker voor altsaxofonist Ben van Gelder, die net zoals zijn eveneens bekende collega's Benjamin Herman en Floris van der Vlugt geregeld van de partij is, en ook nu. Hij speelt klein, in een trio met bassist Tobias Nijboer en Heine op slagwerk. Je hoort onmiddelijk dat hier een uitzonderlijk talent aan het woord is, met zijn vloeiende lijnen en moeiteloze schakeling tussen registers. 'Inner Urge' van Joe Henderson krijgt een schitterende vertolking. Muzikaal is dit het hoogtepunt van een sessie die over het algemeen een goed niveau heeft en zeer gevarieerd in opbouw is.
Voornamelijk jonge muzikanten brengen een persoonlijkheid mee die veelal duidelijke contouren vertoont en alleen maar zal groeien. Hier staan toch de nieuwe Vloeimans, Borstlap of Goudsmit. Dit soort plekken is onontbeerlijk voor een bloeiende muziekcultuur. Laten we ze daarom koesteren.