Wired Paradise synoniem voor recht toe recht aan knallen
CONCERTRECENSIE. Paradox Tilburg, Yuri Honing Wired Paradise, vrijdag 22 september 2006
beeld: Marcel Mutsaers
door: Koen Graat
Eigenlijk doet Wired Paradise van saxofonist Yuri Honing niets nieuws. Stevige gitaar-riffs, recht toe recht aan rock en funk grooves, uitgesponnen psychedelische stukken en vooral veel energie worden op een hoop gegooid en gemixt. Niets nieuws dus, maar het levert wel een concert op dat van de eerste tot de laatste minuut staat als een huis. Zo ook in het Tilburgse Paradox.
Yuri Honing, Frank Möbus, Paul Jan Bakker
Het is overigens niet zo dat het per definitie een geslaagde missie is wanneer ‘hardcore’ jazzmusici zich bezighouden met rock en funk. Vaak wordt de muziek helemaal dichtgetimmerd en dat is nu precies niet de bedoeling. Bij Wired Paradise was daarvan geen sprake. Ter illustratie, contrabasvirtuoos Tony Overwater speelde zo nu en dan zelfs met plectrum op zijn basgitaar. Gitaristen Frank Möbus en Paul Jan Bakker (onder meer Kane en Anouk) zaten elkaar nooit in de weg, maar vulden en voelden elkaar perfect aan. En het belangrijkste, Yuri Honing speelde zelf vaker niet dan wel. Dat is geen sneer, maar een compliment. Als frontman liet hij veel ruimte voor de band om tot een climax te komen, op de juiste momenten aangevuld met een energieke saxofoonsolo.
Dit alles leverde een concert op dat ook in een popzaal niet zou misstaan. Als een van de eerste combineerde Miles Davis jazz met rock. Zijn invloed was terug te horen bij Wired Paradise. Bijvoorbeeld bij de psychedelische stukken die wat sfeer betreft soms deden denken aan In a Silent Way. Alle tijd werd genomen om tot een climax te komen die vaak eindigde in een stevige groove van Joost Lijbaart (op drums en krukken vanwege een bedrijfsongevalletje) en wilde solo’s van Möbus of Honing. Het is natuurlijk een heel fout woord, maar de beste manier om het concert van Wired Paradise te omschrijven is toch gewoon: vet!