CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, VOER cd-presentatie 'Bite', 27 september 2006
beeld: Ger Koelemij
door: Tim Sprangers

VOER is een ongekende oase van gecombineerde genres die mysterieuze beatloze loungesferen in één klap weet om te toveren tot een overrompelende potpourri. Het optreden van het divers samengestelde sextet vormde de opening van het B-oostfestival, dat uitgaansgelegenheden in het oosten van Amsterdam moet promoten. Tegelijkertijd fungeerde het concert, visueel aangevuld door VJ Luminocineteque, als cd-presentatie van hun onlangs uitgebrachte cd ‘Bite’. De zes muzikanten zijn als groep op een buitengewoon onderhoudende manier verontrustend maar vormen een eenheid waarbij elk lid een waardig en onmisbaar onderdeel vormt van het geheel.

Vera van der Poel, Afra Mussawisade, Oene van Geel, Eric Hoeke, Mark Haanstra,
Jeroen van Vliet  

Vera van der Poel (zang, korg MS10) is het gezicht van de band. Haar stem golft van helder en ingetogen naar rauw en extravert. Toch bleef ze te netjes en te schools; een felle risicovolle uitschieter was nauwelijks te bekennen. Onprettig is haar stem zeer zeker niet. Percussionist Afra Mussawisade zorgde voor de wereldlijke karaktertrekken van de band. De Iranees bezocht vele landen die in grote mate hebben bijgedragen aan zijn beheersing van een scala aan percussie-instrumenten. Met voor mij onbekende muziekvoorwerpen versierde Mussawisade het geheel fijn. Heerlijke conversaties had hij met Eric Hoeke. De drummer vormde de motor achter de funky grooves die volledig tot uiting kwamen in de tweede set. Hierin kreeg Jeroen van Vliet (Fender Rhodes, Würlitzer, synthesizer) een opvallende rol. Hoewel Van Vliet bescheiden en met subtiel spel vaak op de achtergrond bleef, ontspoorde hij aan het slot van het concert volledig. In de goede zin van het woord. Dampende fendersolo’s vlogen de zaal in. Ook bassist Mark Haanstra voegde op een beschaafde manier menig dansbaar element toe. Met zijn opvallend fel afgestelde basgitaar vormde hij misschien de enige constante factor in de groep. Een constantie die violist Oene van Geel nimmer bereikte. Van Geel wist te rocken met zijn viool. Mede dankzij frequent gebruik van zijn wha-wha kreeg hij een ongekend aantal geluiden uit zijn instrument.

Tijdens een Bimhuis-zitzoncert mensen laten dansen is een tafereel dat niet vaak voorkomt. Het zegt genoeg over de ongekende samensmelting van sferen die VOER met een daverende potentie ten gehore brengt.

• Voer website