CONCERTRECENSIE. Paard van Troje, Den Haag, Polar Bear, 19 oktober 2006
beeld: Geneviève Ruocco
door: Mischa Andriessen

Het Paard in Den Haag heeft sinds enige tijd een leuke service voor zijn bezoekers; het zogeheten No Risk concert. Je krijgt een kwartier om te beslissen of de muziek je bevalt of niet. Wie het leuk vindt, blijft. Wie er niets aan vindt, gaat naar huis en krijgt zijn kaartje volledig terugbetaald.

Leafcutter John, Mark Lockheart en Pete Wareham, Sebastian Rochford

Dat maar weinig mensen het hadden aangedurfd om in een poptempel naar een jazzband te gaan kijken, staat in schril contrast met de risico’s die Polar Bear zelf durft te nemen. Hoewel het kwartet door vrijwel de gehele jazzpers is bejubeld als een van de meest verfrissende bands van dit moment, weigert de groep zich op zijn succesformule vast te laten pinnen. Polar Bear blijft experimenteren. Tijdens de korte Nederlandse tournee, waarvan dit het afsluitende concert was, probeerde de band veel nieuw materiaal uit voor de nieuwe cd die komend voorjaar moet verschijnen.

Het optreden in Het Paard had zowel alle voor- als nadelen van een try-out. Het nieuwe werk belooft zonder meer veel goeds. De belangrijkste bestanddelen zoals het opzwepende drumwerk zijn gebleven, maar de sound wordt meer en meer uitgediept. Bovendien was het heel spannend om te zien en horen hoe de muzikanten nog naar de ideale vorm aan het zoeken zijn. Daar staat tegenover dat de groep daardoor nogal in zichzelf gekeerd leek en weinig contact met het publiek maakte. Nog altijd discutabel is de rol van Leafcutter John, de jonge elektronicaman die inmiddels een volwaardig bandlid is geworden. Zijn bijdragen zijn gevarieerder geworden. Zij spelen op veel momenten een essentiële rol in het tot stand brengen van het dromerige groepsgeluid. Dat geldt met name voor de langzamere nummers. In de snellere stukken werken zijn nerveuze geluidjes echter vaak storend, vooral omdat de balans in volume totaal scheef is ten opzichte van de akoestische instrumenten. In combinatie met het nog onwennige songmateriaal werd het concert daardoor soms wat chaotisch.

Elk minpunt wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de aanstekelijke muziek en de onbedoeld hilarische presentatie van de even aimabele als excentrieke bandleider; drummer Sebastian Rochford. Het moet bovendien wel erg raar lopen als tegen de tijd dat de cd wordt opgenomen niet alles perfect op zijn plaats is gevallen, zoals bij de eerste twee cd’s. Eigenzinnigheid is Polar Bears grootste kracht en daardoor blijft het een van de interessantste bands van dit moment.

• Polar Bear website
• Relevant artikel: Jazz uit Engeland; Acoustic Ladyland en Polar Bear: eenvoud als essentie

-