CONCERTRECENSIE. Stranger than Paranoia on the Road, Concertzaal Tilburg, 28 oktober 2006
door: Rinus van der Heijden

Dat de aankondiging ‘exclusief concert voor Nederland’ geen keurmerk voor garantie hoeft te zijn, bewees Tania Maria zaterdagavond maar weer eens in Concertzaal Tilburg. De Braziliaanse pianiste en vocaliste liet zich voortstuwen door haar routine en maakte er daardoor vooral een showtje van. De Braziliaanse liet echter vooral horen dat haar glorietijd achter haar ligt en dat gemakzucht de plaats heeft ingenomen van creativiteit.

Nu lag dat niet helemaal aan haarzelf. Op de basgitarist na, leek haar begeleidingstrio nergens naar. De drummer maakte een futloze indruk, de percussionist speelde beneden elke maat. Daardoor miste Tania Maria’s in Braziliaanse bossa nova en samba gewortelde muziek het essentieelste element: ritme.

En zijzelf? Ofschoon ze ongebreideld putte uit haar wijd opengezette clichékoffer, is haar techniek op piano nog altijd groots. Maar die techniek paart ze niet meer aan fantasie, waardoor ze niet verder kwam dan het op dit moment modieuze ‘Mas Que Nada’ en nog erger: ‘Besame Mucho’. De pianiste/vocaliste blonk soms uit in uitgebreide improvisatie-exercities, waarin het enorme tempo haar slechts toeliet te scatten (stemimprovisatie op klanken). En dat haar concept vaak steunt op citaten en trucjes van Antonio Carlos Jobim, Sergio Mendes, Al Jarreau en Olodum pleit ook niet in haar voordeel.

Het concert van Tania Maria maakte deel uit van Stranger than Paranoia on the Road, een minifestival dat een opmaat is voor het vijfdaagse gelijknamige festival aan het einde van het jaar. Csókolom opende de avond met muziek uit vooral Transsylvanië.

Het strijkkwartet onder leiding van violiste en zangeres Anti von Klewitz durft het aan zijn visie op volksmuziek vals en bijna atonaal strijkend aan het publiek voor te schotelen. Dat leverde uiterst spannende climaxen op. Het Beau Hunks Soctette dat daarna aantrad, bewees muzikale eer aan orkestleider Paul Whiteman. Buiten de ´Down Home Rag´ uit 1912 kwamen vooral composities voorbij uit de jaren dertig. Een soctette is een negen mans saxofoonensemble met ritmesectie. Alleen dat al was het aanluisteren meer dan waard: de saxofoonfamilie met haar oneindige klankkleuren, dwingend-swingend en voor de liefhebber een interessante stap terug in de tijd.

• Stranger than Paranoia website