Klankkleuren belangrijkste troef bij International Improvisation Pool CONCERTRECENSIE. November Music, Verkadefabriek Den Bosch, International Improvisation Pool, 16 november 2006
beeld: Marcel Mutsaers
door: Koen Graat
Het mooie van jazz, in tegenstelling tot bijvoorbeeld popmuziek, is dat muzikanten die nog nooit samenspeelden gezamenlijk op een podium belanden. Dat is een spannend gegeven, want goede musici bij elkaar brengen betekent nog niet een geslaagd optreden. De organisatie van het festival November Music bracht donderdagavond in de Verkadefabriek in Den Bosch een vijftal jazzmuzikanten samen onder de naam International Improvisation Pool. Van hen was de Amerikaanse pianist Uri Caine de bekendste.
Oene van Geel en Stefan Lievestro, Uri Caine, Philippe Thuriot
De verschillende muzikale achtergronden, de diverse nationaliteiten en de originele keuze van instrumenten maakten het optreden in Den Bosch op voorhand interessant. Naast Caine stond de bezetting uit de Nederlanders Oene van Geel (viool) en contrabasvirtuoos Stefan Lievestro en de Belgen Philippe Thuriot en Eric Thielemans op accordeon en slagwerk. Van alle leden van de gelegenheidsbezetting werden composities gespeeld. Het resultaat was een mooi, gevarieerd concert. Door voorzichtigheid en aftasten, wat niet zo vreemd is wanneer je met ‘onbekenden’ op een podium staat, kwamen sommige stukken wat minder uit de verf.
Uri Caine is een alleskunner. Hij beheerst de jazztraditie, bewerkt klassieke stukken en haalt zijn neus niet op voor pop- of volksmuziek. Die verschillende invloeden waren vooral terug te horen in de composities van de Amerikaan. In zijn solo’s speelde Caine vrij traditioneel. Maar wat vooral aansprak in Den Bosch waren de afwisselende klankkleuren. Oene van Geel vermengt op zijn viool klassiek met jazz; Eric Thielemans kan swingen, maar neigt ook naar modern klassiek slagwerk, zoals te horen was in zijn bewerking van My Funny Valentine. In combinatie met de accordeonklanken van Thuriot deed de muziek soms aan Franse chansons denken, dan weer aan klassieke muziek of aan ouderwetse swing.
Mooi was de afsluiter O Suzanna van Stefan Lievestro. Een gospelachtige melodie die steeds heftiger werd. Hoewel, gospel? De aanwezigheid van viool gaf het nummer ook wel iets Iers. Die afwisseling en originaliteit maakte van de International Improvisation Pool een geslaagd experiment.
© Jazzenzo 2010