Virtuoze eenvoud handelsmerk Melford en Ehrlich CONCERTRECENSIE. Grenzeloos Muziekfestival, Marekerk Leiden, Myra Melford / Marty Ehrlich, 23 november 2006
beeld: Hans Reitzema
door: Mischa Andriessen
De Belgische cultuurfilosoof Frank Vande Veire heeft ooit gesteld dat elke criticus zijn esthetica moet openbaren. De criticus heeft immers altijd een agenda. Er zijn dingen waar hij wel of absoluut niet van houdt. In de praktijk is het echter niet zo eenvoudig om je voor- en afkeuren duidelijk en consistent onder woorden te brengen. Je kunt de technische kwaliteit van iemand erkennen en toch –soms om onduidelijke redenen- onberoerd blijven door de muziek, zoals ik onlangs nog bij het concert van het Dave Douglas Quintet ervaarde. “Let the music do the talking” is dus te simpel, want die zegt tegen iedereen iets anders.
Marty Ehrlich en Myra Melford
Als ik desondanks een plaat zou moeten noemen die zo ongeveer samenvat wat ik van muziek verlang; zou ik waarschijnlijk “Yet van spring” noemen, de cd die pianiste Myra Melford en saxofonist, klarinettist en fluitist Marty Ehrlich in 2001 op het Arabesque Label uitbrachten. Daarop zijn twee muzikanten aan het woord die elkaar perfect aanvoelen en er in slagen zichzelf en daarmee de luisteraar doorlopend uit te dagen en te verrassen. Dat komt omdat Melford en Ehrlich muzikaal gezien nergens bang voor zijn en evenmin iets te bewijzen hebben. Er zit een transparantie, een talent voor eenvoud in hun spel die mij onbarmhartig in het nekvel grijpt. Op de cd en gelukkig ook tijdens het concert dat het duo gaf ter gelegenheid van het Grenzenloos Muziekfestival in Leiden. Nummers als “Solace” en “Night” hebben een prachtige, pakkende melodie als basis die vaak met een hand op de piano kan worden gespeeld. Een melodie waarbij je je even afvraagt of hij niet te eenvoudig is om meteen te besluiten dat het niet het geval kan zijn. Beide muzikanten leggen zoveel fantasie en techniek in hun spel dat wat zij spelen nooit obligaat wordt.
Ik heb al eerder over Ehrlich geschreven dat het lied voor hem het uitgangspunt is. In de entourage van de prachtige Marekerk werd zelfs een duidelijke verwantschap met gospel bloot gelegd waardoor in samenspraak met het op blues en boogie-woogie gebouwde spel van Melford een bijzonder mengsel van blijmoedigheid en melancholie ontstond. Pianist Randy Weston heeft over Thelonius Monk eens opgemerkt dat als hij speelde het klonk alsof Mahalia Jackson of Billy Holiday zong. Bij het concert van Melford en Ehrlich was het net zo. Diepdoorvoelde, vlekkeloos uitgevoerde muziek waarin jaren traditie en het moderne samenkomen in een lied dat je na humt op weg naar de trein, nog tijden nagenietend.
© Jazzenzo 2010