COLUMN
door: Koen Graat

Afgezien van al het onrecht op de wereld, zinloos geweld en het christendom, heb ik twee grote frustraties. Eén: het is me nooit gelukt om Ulysses van James Joyce door te komen. Twee: het is me nooit gelukt om de live versie van A Love Supreme van Coltrane helemaal uit te zitten. Daarmee stel ik de jazzheld Coltrane zeker niet ter discussie, zoals dat met andere jazzhelden op deze site wel eens gebeurt (en dat moet kunnen). Platen als My Favorite Things, Blue Train en de studioversie van A Love Supreme draai ik met grote regelmaat. Maar live…

Dat ik niet door A Love Supreme live heen kom, zie ik dan ook vooral als mijn eigen tekortkoming. Dezelfde tekortkoming heb ik dus ook met de roman Ulysses van de Ierse schrijver James Joyce. Thomas Mann, Dostojewski, Robert Musil: been there, done it. Geen enkel probleem. Maar telkens wanneer ik Ulysses uit de kast pak, gaat het mis. Nu heb ik wat betreft deze roman enige verlichting van buitenaf gevonden. Een zeer gerespecteerd literatuurwetenschapper wiens naam ik verder in het midden laat  –  maar geloof me, deze man geniet in de wetenschap echt erkenning – heeft zich laten ontvallen dat hij NIET door Ulysses kwam. En van die opmerking heb ik dus beter geslapen! Het fragmentarische, het intertekstuele en die verdomde ‘stream of consciousness’, ik ben dus niet de enige die het niet trok. Zelfs iemand die zijn sporen in de literatuurwetenschap heeft verdiend, kwam er niet doorheen en geeft het openlijk toe. Dat punt heb ik nu dus ook bereikt. De ontkenningsfase is afgerond, ik kom uit de kast wat betreft A Love Supreme live. Het lukt me niet, ik faal en erken mijn eigen tekortkoming en ik vind dat slachtofferhulp nu moet ingrijpen.

Maar met alle bezuinigingen van dit vervelende kabinet heeft slachtofferhulp dus geen tijd voor mijn levensgrote probleem. Hulp moet van elders komen. Nu wordt deze site erg goed gelezen, wat misschien wel bewijst dat jazz soms raar ruikt, maar toch niet zo dood is als wel eens wordt verondersteld (vooral door mijzelf, maar goed…). Ik roep bij deze dan ook alle erudiete, intellectuele jazzpuristen op om mij uit mijn zwarte gat te helpen, zodat ik echt rustig kan slapen en ’s nachts niet zwetend wakker wordt met een waterval van noten in mijn hoofd die ik niet kan plaatsen: I’m sending out an S.O.S. to the world…