De eeuwige discussie: Hendrix versus Vaughan
COLUMN
door: Koen Graat
Aron Raams is een getalenteerde gitarist en boven alles een goede vriend van me. En toch vliegen we elkaar elk feestje weer in de haren. Verjaardagen, afstudeerfeestjes, oud en nieuw, het maakt niet uit of de eeuwige discussie komt weer terug: Hendrix versus Stevie Ray Vaughan.
De inhoud van de discussie is simpel: volgens mijn grote vriend is Hendrix wel een grondlegger, maar doet Stevie Ray Vaughan het allemaal net iets ‘lekkerder’, ook de nummers van Hendrix zelf. Het is een beetje als iemand die beweert dat Wynton Marsalis het allemaal net iets beter zou doen dan Dizzy. Of Christian Mcbride die zijn leermeester Ray Brown zou overtreffen. Enfin, de parallel met jazz valt wel te trekken.
Ik ben natuurlijk geen gitarist, maar ik ben het wel pertinent oneens met mijn grote vriend. Elk feestje eindigt in twee kampen: pro-Hendrix of pro-Vaughan. Mensen die eerder op de avond nog gebroederlijk samen stonden te drinken en te praten, vliegen elkaar aan het einde van de avond in de haren. Gebroken bierflessen, bitterballen aan de muur en een flinke charge van de Mobiele Eenheid zijn het gevolg, want de nuance is om drie uur ’s nachts natuurlijk weg. Het is of Hendrix of Vaughan (het lijkt Ajax – Feyenoord wel, hoewel ik zelf voor PSV ben). Ik krijg in de discussie gelukkig steun van mijn aanstaande zwager, maar mijn squash-partner kiest tot mijn grote spijt voor het andere kamp.
Hoe dan ook, ik weet zeker dat ik gelijk heb. Dat denk ik wel vaker, maar in deze ben ik er een volle 100% van overtuigd. Natuurlijk, Stevie Ray Vaughan is een vakman. En daar gaat het om. Klinkt allemaal prima wat onze Stevie doet, maar als het om gevoel, originaliteit en ballen gaat, komen we toch uit bij Jimi. Laat ik na het voetbalvoorbeeld nog maar eens een boude vergelijking maken: de Stones – Beatles discussie. Eigenlijk mag je de Stones niet eens in één adem noemen met de Beatles. Dat is middelmatigheid versus het geniale en zo is het ook met Stevie en Jimi.
Hendrix is ongrijpbaar, ondefinieerbaar en uniek. Stevie Ray Vaughan is (met alle respect natuurlijk) een dertien-in-een-dozijn-gitarist met net iets te veel voorspelbare blueslicks en Hendrix-imitaties. En daar krijg ik mijn grote vriend – nota bene zelf een gitarist – maar niet van overtuigd. De toon voor de komende feestjes is in elk geval gezet!