COLUMN
door: Mischa Andriessen

Oscar Wilde zei ooit dat het zaak is niet te modern te zijn, omdat je dan ook weer heel snel uit bent. Hij had daar eerlijkheidshalve aan moeten toevoegen dat wie de mode links laat liggen vaak zelf jaren moet wachten op erkenning. Als die al komt.

Blue Note baas Alfred Lion had het bijzondere genie van Andrew Hill heel snel onderkend. De vele platen die de pianist in de jaren zestig voor het beroemde label opnam bleven tot voor kort echter grotendeels onuitgegeven. Genie of niet; Hills lp’s bleken nagenoeg onverkoopbaar en de pianist dacht er vaak over een ander vak te kiezen. Een regelrecht schrikbeeld: een banketbakker, bouwvakker of buschauffeur met Hills muzikale talent. Gelukkig bleef het hem en ons bespaard. Hill kreeg uiteindelijk de aandacht die hij verdiende. Zijn oude platen werden in hoog tempo heruitgebracht en zijn nieuwe cd’s ontvingen niets dan lof.

Vorig jaar verscheen “Time lines”. Weer op Blue Note, waar hij na zijn debuut op het Warwick label in de jaren vijftig, in de jaren zestig zijn naam vestigde. Toen Hill “Time Lines” opnam, was de dodelijke diagnose longkanker al gesteld en het zou verleidelijk zijn die plaat als zijn laatste wil te zien. Toch, ondanks de contemplatieve en melancholieke grondtoon, is “Time lines” alles behalve een afscheidsplaat. De muziek is geschreven door iemand die terugkijkt op zijn leven, iemand die zich er niet bij neerlegt dat alles voorbij zou kunnen zijn. De composities op “Time lines” zijn even krachtig als kwetsbaar. Na een carrière van ruim vijftig jaar worden toch nog volop nieuwe wegen verkend. Hill experimenteerde met het enthousiasme van een jonge hond én met jaren levenservaring.

19 april jongstleden overleed Andrew Hill. Op 29 maart had hij nog opgetreden met zijn trio in Trinity Church . Het jaar daarvoor gaf hij zijn laatste twee concerten in Nederland, waarvan ik zeker het concert in het Bimhuis niet zal vergeten.

Jazz is leven! las ik onlangs in de overlijdensadvertentie van Jazzmozaiekcollega Sim Simons, die op 19 maart overleed. Een mooie uitspraak. Eenvoudig maar waar. De ideeënrijkdom en vitaliteit van Hills composities en Sims onstilbare liefde voor de muziek waarover hij schreef en op de radio sprak, zijn zo overweldigend dat je je niet voor kunt stellen dat dat er niet meer is. Dat dat niet meer leeft. Het is ook maar de vraag - als wij het met z’n allen ontkennen en Hills platen blijven draaien, Sims stukken blijven lezen, als wij dat met ware doodsverachting blijven doen - of het werkelijk waar is.

• Opnamen van Andrew Hills laatste optreden video (srtreaming)
• Over Sim Simons