Susanne Alt verdwaalt op platgetreden paden
CONCERTRECENSIE. Susanne Alt Quartet, Bimhuis, Amsterdam, 14 oktober 2010
beeld: Bogdan Koetsier
door: Tim Sprangers
Het klonk als een verplichting, de souljazz van het Susanne Alt Quartet. Zelden klonk persoonlijkheid, voortdurend zanikte functionaliteit. Jazz is expressie, emotie en een op het moment gegeven inspiratie. Wat heerste was een scala aan muzikale trucjes zonder streven naar zeggingskracht en vernieuwing. Confronterend blijkt het als sterke thema’s in overzichtelijke structuur zonder bezieling worden gespeeld. 
Susanne Alt nam donderdagavond live een nieuwe cd op in het Bimhuis
Ook de uitvoering was matig en onzeker. Vooral bassist Sven Schuster speelde inhoudsloos. Zonder karakter en melodie prevelde hij de noten alsof zijn geest het lichaam had verlaten. Met de strijkstok bleef het bij ritmisch, en soms ook haperend, geneuzel.
Aan souljazz gerelateerde muziek is al jaren bezig aan een revival. Logisch. DJ’s nemen een simpele, donkere beat als uitgangspunt en leggen hier een herkenbaar, soulvol thema bovenop. Makkelijk om op, af- en uit te bouwen, zeker met live-muzikanten, en het publiek raakt al snel uitzinnig. Zelfs oude plaatjes draaien voldoet. Ook voor live bands is het genre heerlijk. Spannend als het ronkt, siddert en gloeit. Saai als de soul geen ziel heeft.
Alt’s stem is ietwat hees en zacht. Mooi in een ballad, maar tijdens de uptempostukken en volume- en nootklimmingen vervalt ze al snel in clichés. De strakke timing is fraai, maar ook hierin wordt elke neiging naar identiteitscreatie gemist. Eigenlijk is het Susanne Alt Quartet in niets onderscheidend.
Aardige momenten waren er wel. De ballad Zindervlinder bijvoorbeeld waarin Alt haar sopraansax liet scheuren naar een dramatische climax. Of de latinstukken, met complexe maatsoorten en fel drum- en pianospel. Helaas was het spanningsloze souljazz die overheerste tijdens de live cd-opname van Alt. Herkenbaar thema, solo’tje hier solo’tje daar. Niets mis mee toch in een rokerige kroeg op zondagmiddag?
Het betrof echter een donderdagavond in het Nederlandse jazzhart Bimhuis, en dan raken platgetreden paden een stuk minder interessant.
