Terence Blanchard boeit ook zonder beelden Spike Lee
CONCERTRECENSIE. Lantaren Venster i.s.m. North Sea Jazz, Rotterdam, Terence Blanchard Band (en Spike Lee), 12 juli 2007
beeld: Hans Reitzema
door: Tim Sprangers
Filmregisseur Spike Lee (‘Do the right thing’, ‘Malcolm X’) beweert in het interview voorafgaand aan het concert van Terence Blanchard, dat film misschien wel dé kunstvorm is van het heden en de toekomst: ‘Hier komen namelijk vele kunstvormen samen: beeldende kunst, dans, toneel en vooral muziek’. In het kader van jarenlange samenwerking met trompettist Blanchard bezetten beiden in Lantaren Venster het podium om te praten over de rol van muziek in film. Vele onwetende enthousiastelingen denken er veel te gemakkelijk over volgens Blanchard. Beelden voorzien van geluid is een taak die jarenlange ervaring en bovendien intelligent inzicht vereist.
Spike Lee wordt geïnterviewd in Lantaren Venster. Terence Blanchard en pianist Fabian Almazan
Het interview is wat warrig en chaotisch, dankzij irrelevante vragen en een dronken opstandige bezoeker. Het deed gelukkig niets af aan het daarop volgende optreden van de Terence Blanchard Band. Bassist Derrik Hodge leidde het concert in met een minuten durende solo. Met zijn elektrische bas boeide hij uitermate via sprookjesachtige verhalen.
Het vormde een ultiem begin van een optreden dat in gelijke sfeer werd doorgevoerd. Vage, dromerige sferen die constant werden versneld door bombastische climaxen, of vertraagd via peinzende stille interacties. Buiten de bassist, zelf ook filmmaker en al jarenlang idolaat van Blanchard, was het de Cubaanse pianist Fabian Almazan die grote indruk maakte. Hij speelde technisch zeer beheerst, maar ook zeker subtiel. Het was jammer dat zijn instrument net wat te zacht was uitversterkt.
Onderhoudend bleef het gedurende het gehele concert. Toch was het wachten op een écht hoogtepunt, een orgie van de verschillende getoonde sferen. Deze kwam er gelukkig met hierin Blanchard zelf en vooral drummer Kendrick Scott als zich onderscheidende individuen.
Terence Blanchard, Derrick Hodge en Brice Winston in Lantaren Venster
Blanchard staat bekend als een schoolse en klassieke muzikant (hij volgde Wynton Marsalis op bij Art Blakey’s Jazz Messengers). Toch speelt hij veel gewaagder en vooral meer verkennend dan van een technisch muzikant wordt verwacht. Het is spannend om naar hem te luisteren. Scott eindigde het optreden met een daverende drumsolo. Hij pielde op prettige wijze tijdens het gehele optreden al met verschillende ritmes; tijdens het laatste nummer kwam alles op onnavolgbare wijze tezamen. Hoewel zijn muziek door het sferische karakter beter tot zijn recht komt in de combinatie met filmbeelden, is het duidelijk dat Blanchard ook kan boeien zónder visualisaties.
