Jazz’Halo: Durf en smaak
PROFIEL + 5 CD-RECENSIES
door: Mischa Andriessen
Popliefhebbers kunnen tegenwoordig via Sellaband tot ‘believer’ worden. Met een kleine investering koop je een vrijbrief om als het bandje, waar jij in gelooft, groot wordt te kunnen roepen: ik heb het altijd al geweten.
Wie een dubbel-cd op de markt brengt met daarop een anderhalf uur durend contrabasconcert van iemand die bij menigeen totaal onbekend is, die kan lef niet worden ontzegd. Het Belgische label Jazz’halo is een echte ‘believer’ en gelukkig een met evenveel smaak als durf.
Jazz’halo wordt gedreven door een groep enthousiaste jazzliefhebbers onder leiding van Jos Demol. Vier keer per jaar verschijnt een tijdschrift en er worden concerten georganiseerd. Daarnaast brengt Jazz’halo al zo’n vijftien jaar cd’s uit. Opvallend is daarbij dat het label diverse artiesten al die tijd in stal gehouden heeft; van musici als Gilbert Isbin, Joe Fonda, Joëlle Leandre en Giorgio Occhipinti zijn diverse opnamen uitgebracht.
De laatste vijf uitgaven laten zien dat Jazz’halo zich niet op een stijl laat vastleggen. Het label is stevig geworteld in de Europese avant-garde jazz, maar biedt toch ook toegankelijker werk aan. Opvallend is ook de voorliefde voor snaarinstrumenten. De releases bieden relatief weinig plaats aan blazers, maar ook daar pint het label zich niet op vast. Vinny Golia bespeelt op zijn Jazz’halo dubbel-cd een heel scala aan blaasinstrumenten. Wat de uitgaven met elkaar gemeen hebben, is de grote interesse voor het verkennen van klankkleuren. Het maakt niet uit welk instrument, op de Jazz’halo uitgaven klinkt het vaak heel anders dan je het kende.
Dan nog een opmerking over de presentatie van de cd’s. Natuurlijk gaat het om de muziek, maar ik houd toch ook erg van een hoesje waaraan veel aandacht is besteed. Mede dankzij huisfotograaf Jacky Lepage zien de uitgaven van Jazz’halo er erg verzorgd uit. Het respect dat de mensen van het label voor de muzikanten hebben, komt daarmee nog duidelijker naar voren.
The December Thirty Jazz Trio – Free for 3 TS 017
Bezetting:
Giorgio Occhipinti, piano
Giuseppe Guarrella, double bass
Francesco Branciamore, drums
Giorgio Occhipinti website
Er zijn critici die zeggen dat alle pianotrio’s op elkaar lijken en eerlijk gezegd denk ik dat ook wel eens. Dat vooroordeel is de laatste weken hevig onder vuur komen te liggen toen ik de cd’s van Vein, Dan Weiss Trio en dit Italiaanse gezelschap te beluisteren kreeg. The December Thirty Jazz Trio spreidt een ongekende dynamiek ten toon, waaraan alle drie de muzikanten met inventief en vaak ook humoristisch spel een gelijkwaardige bijdrage leveren. Pianist Giorgio Occhipinti en drummer Francesco Branciamore kunnen beide ongemeen fel maar ook heel subtiel te werk gaan. Bassist Giuseppe Guarella overtuigt vooral het zijn bijzondere strijktechniek. Het trio speelt af en toe onvervalste free jazz in de hoogste versnelling met bijbehorend kabaal en razende notenreeksen, maar ook daarin blijft het zoeken naar verrassende harmonieën hun prioriteit. Daarbij neemt de groep vaak genoeg gas terug om het over een fijn zinniger boeg te gooien. “Free for 3” bestaat uit drie suites die elk weer uit drie composities bestaan. Elke suite is vernoemd naar de drie zalen waar deze live opnamen tot stand zijn gekomen; De Werf in Brugge, La Tentation in Brussel en het auditorium Abdel Dubois in Mons. De opnamen dateren uit 2001.
The Vinny Golia Quintet – One, Three, Two
Bezetting:
Vinny Golia: piccolo, C & alto flutes, sopranino, soprano and tenor saxophones, A clarinet and ocarina
Michael Pierre Vlatkovich: trombone
Nels Cline: electric guitar
Scott Walton: double bass
Alex Cline: drums
Vinni Golia website
De opnamen van dit kwintet van de Amerikanse multi-instrumentalist Vinny Golia dateren uit precies dezelfde periode. De vijf muzikanten hadden net op tijd de Verenigde Staten kunnen verlaten; bij aankomst in België bleken zich net twee vliegtuigen in het World Trade Center in New York te hebben geboord. De inmiddels zestigjarige Golia is een belangrijke figuur in de Amerikaanse avant-garde. Zo speelde hij met Horace Tapscott, Bobby Bradford, Tim Berne en Anthony Braxton. Hij wordt hier bijgestaan door trombonespeler Michael Pierre Vlatkovich, gitarist Nels Cline, diens broer en drummer Alex Cline en bassist Scott Walton. In lang uitgesponnen stukken verkent Golia met zijn band vooral klankmogelijkheden. Vlatkovich doet door het gebruik van veel verschillende dempers in diversiteit zeker niet voor Golia die op deze dubbel-cd maar liefst acht blaasinstrumenten bespeelt. Hun samenspel is fantastisch en zij worden daartoe volop in de gelegenheid gesteld door de uitmuntende ritmesectie. Walton en Cline voorzien de toch vaak veeleisende stukken van een onweerstaanbare groove, die mij soms aan latere opnamen van Steve Lacy deed denken, iemand waarmee Golia overigens ook gespeeld heeft. Eerlijk is eerlijk; de bijna tweeënhalf uur durende dubbel-cd achter elkaar uitluisteren, is een hele opgave, maar mij is de kennismaking met het Vinny Golia kwintet bijzonder goed bevallen.
Joëlle Leandre - Concerto Grosso Live at Gasthof Heidelberg Loppem TS 021/022
Solo:
Joëlle Léandre: double bass
Joëlle Léandre website
De dubbel-cd van Joëlle Leandre is een mooi voorbeeld van het exploreren van klankkleuren. Leandre is als gezegd een van de vaste waarden op het label. Zij bracht er eerder al cd’s uit met de pianisten Giorgio Occhipinti en Ryoji Hojito. Deze Franse bassiste heeft haar sporen zowel in de klassieke muziek (John Cage) als in de jazz- en improvisatiescene verdiend. Zij speelde met onder meer Derek Bailey, Fred Frith, Steve Lacy, Evan Parker en John Zorn. Op “Concerto Grosso” haalt zij de meest onwaarschijnlijke geluiden uit haar contrabas. Waarbij zij met haar bijzondere techniek onder meer een ongehoord scala aan boventonen te voorschijn tovert. Stevige kost, zonder meer, maar ook ontegenzeggelijk intrigerend. Dat elke compositie anders is, klinkt voor de hand liggend, maar is bepaald niet vanzelfspreken.
Gilbert Isbin Group – Water with a smile TS 023 Bezetting:
Gilbert Isbin, acoustic guitar
Lea Van Loo, voice
Peter Vangheluwe, percussion
Vincent De Laat, electric bass
Gilbert Isbin website
Dat de muziek die Jazz’halo vertegenwoordigt lang niet altijd moeilijk toegankelijk is, bewijst “Water with a smile” van de viermansformatie rond de Brugse gitarist Gilbert Isbin. Deze cd is een poging een wat groter publiek aan te spreken met een keuze uit zijn songs die heel smaakvol worden gezongen door Lea van Loo. Haar warme stem past goed bij de volle klank van Isbins akoestische gitaar. Door de toevoeging van de elektrische bas van Vincent de Laat door Peter Vangheluwe bespeelde percussie-instrumenten worden de liedjes van ingenieuze contra-accenten voorzien. Mede daardoor is de cd behoorlijk afwisselend geworden. Dat behalve jazz ook pop en wereldmuziek inspiratiebronnen zijn geweest, draagt daar ook aan bij. De nadruk ligt op de composities, maar de liefhebbers van fijnzinnig gitaarspel komen zowel in de begeleidings- als in de solopartijen volop aan hun trekken. Isbin laat zich hier van een toegankelijke kant zien zonder uitverkoop te houden.
Isbin / Gauthier / Walton – Venice Suite TS 024
Bezetting:
Gilbert Isbin, acoustic guitar
Jef Gauthier, violin
Scott Walton, acoustic bass / piano
Gilbert Isbin website
Voor de meeste recente release op het Jazz’halo-label bracht Jos Demol drie muzikanten bij elkaar die hij zeer bewondert. Gitarist Gilbert Isbin, violist Jeff Gauthier en bassist Scott Walton die op een aantal nummers ook piano speelt. Dat is een gouden greep gebleken want “Venice Suite” is een prachtplaat. De drie musici begrijpen elkaar volledig en geven Isbins composities een gedroomde uitvoering. Gauthier is een violist die zowel met jazz als klassiek uit de voeten kan en net als Isbin een prachtige klank heeft. Walton die al bij Vinny Golia opviel en dit voorjaar met Cosmologic in Nederland en België te zien zal zijn, heeft een stevige maar vooral warme sound die de wat dromerige stukken body geeft. Het knappe aan “Venice Suite” is dat de muziek extreem avontuurlijk is zonder ooit gezocht of cerebraal te klinken. De vertolking van Nick Drakes “River man” dat deze cd besluit, is daarvan misschien wel het duidelijkste voorbeeld. Het stuk klinkt eenvoudig, maar wordt technisch verbluffend knap uitgevoerd en wat veel belangrijker is, het heeft een onvoorstelbare impact. Charles Moffett schreef ooit een nummer “Avant garde got soul too”. “Venice Suite” is daarvan het bewijs.
- Jazz'Halo website
- De albums zijn verkrijgbaar via de Jazz'halo website
TS 018/019