Onnodig te zeggen dat Wig slechts op een kleine schare fans kan bogen. Het grote publiek zal op zijn zachtst gezegd de muziek omschrijven als ‘onbegrijpelijk en moeilijk’ en een andere weg inslaan. Een musicus als Ab Baars trekt zich daar al een levenlang niets van aan. Hij is als een van de weinige Nederlandse onderzoekers van improvisatiemuziek altijd zijn eigen weg gegaan. Dat houdt enerzijds in, dat in zijn concept weinig ontwikkeling is te bespeuren, anderzijds dat hij datzelfde concept een unieke vorm heeft gegeven, die hij met elk album dat hij uitbrengt, verder perfectioneert.

Op deze cd ‘Stof’ wordt dat wederom duidelijk gemaakt. Henneman en Baars zijn hier de vertolkers van kleine geluiden, kleurrijk ontlokt aan hun instrumenten die zij bedachtzaam behandelen. De ene keer neemt Henneman het voortouw en blijft Ab Baars bedeesd, maar wèl aanwezig op de achtergrond. En een andere keer gebeurt dat uiteraard andersom. Maar zij draaien ook om elkaar heen, dagen elkaar uit, scheppen fel licht en aangename schaduw in klanktapijtjes die weliswaar niet beklijven, maar door hun onstuitbare opeenvolging geleidelijk gaan imponeren.