CONCERTRECENSIE. Bimhuis, Amsterdam, Rudresh Mahanthappa Quartet, 25 oktober 2007
beeld: Jojanneke Claessen
door: Mischa Andriessen
Oneerbiedig gezegd is muziek onder meer het vullen van ruimte en het blijft fascinerend op hoe verschrikkelijk veel manieren dat kan. In westerse muziek worden bij voorkeur structuren en duidelijk afgebakende indelingen gecreëerd terwijl muziek in het oosten veelal wordt beschouwd als iets dat doorloopt. Cru gesteld is het ritme daar belangrijker dan de maat.
CD-RECENSIE
Kahil El’Zabar’s Infinity Orchestra - Transmigration
bezetting: Infinity Orchestra o.lv. Kahil El’Zabar, m.m.v. Joseph Bowie; Trombone en Ernst Dawkins; altsax
opgenomen: 29 en 30 april 2005
release: 2007
label: Delmark
tracks: 5
tijd: 69.13
websites: www.kahilelzabar.com - www.delmark.com
door: Mischa Andriessen
Al jaren is percussionist Kahil El’Zabar een vurig pleitbezorger en hartstochtelijk verkenner van muzikale tradities. Op “Transmigration” gooit hij het over een andere boeg. Met een 39-koppig orkest! waarin onder meer twee dj’s en een paar rappers opgenomen zijn, probeert hij nu ook nieuwe muziek in zijn werk te incorporeren.
INTERVIEW
door: Jan Horstink
Het zal je maar gebeuren dat je als jonge pianist, amper twintig jaar, wordt ontdekt door een van de grootste levende jazzlegendes. Dat overkwam de inmiddels 25-jarige Amerikaan Dan Nimmer.
Een gastoptreden van de grote trompettist en orkestleider Wynton Marsalis bij het schoolorkest van Nimmer leidde tot een uitnodiging bij de jazzmusicus thuis. In maart 2005 speelde hij het ene jazzstuk na het andere op Marsalis’ vleugel. Het bleek een soort verkapte auditie te zijn, zodat de trompettist hem kon horen spelen. Korte tijd later maakte de jeugdige Nimmer deel uit van het Lincoln Center Orchestra van Wynton Marsalis. Afgelopen zomer speelde hij drie avonden met dat orkest op het North Sea Jazz Festival.
CONCERTRECENSIE. Paradox, Tilburg, Instant Composers Pool, 26 oktober 2007
beeld: Stef Mennens
door: Rinus van der Heijden
Veertig jaar oud en dan nog muzikale verrassingen kunnen bedenken? Jazeker, als je tenminste over de Instant Composers Pool (ICP) spreekt. Je zou alle concerten hebben moeten bijwonen om te kunnen zeggen: deze avond waren er nieuwe muzikale verrassingen. Dat zal wel niet, maar ICP slaagt er nog altijd in toehoorders op het verkeerde been te zetten.
COLUMN
door: Jan Bol
Jazz moet je raken. Jazz is fysiek. Jazzmuzikanten moet je kunnen zien ademen, zien zweten, horen steunen en kreunen. Je moet de musici bij wijze van spreken aan kunnen raken. Eigenlijk hoort jazz in het café, dichtbij het publiek, tussen het publiek. Rook, gerinkel van glazen, meer alcohol en meer lawaai. Jazz moet je aan den lijve ondervinden. Je moet improvisatie zien en horen ontstaan. Improvisatie, daar draait het toch om? Het is een groot deel van de lol.
CONCERTRECENSIE. Lantaren-Venster/JIR, Rotterdam, Don Byron’’s Ivey Divey Trio, 20 oktober 2007
beeld: Hans Reitzema
door: Mischa Andriessen
Don Byron kijkt terug om vooruit te komen. Hij baseert zich graag op vaak obscure voorgangers wier werk hij met zijn verrassende interpretaties als het ware herontdekt en zo twee vliegen in een klap slaat. Byron gaf op die manier bijvoorbeeld een eigen draai aan de soul van Junior Walker, de dolgedraaide klezmer van Mickey Katz en de minstens even prettig gestoorde muziek van Raymon Scott.
CD-RECENSIE
Stephen Emmer – Recitement
bezetting: Kazu Makino, Tony Visconti, stemmen; Stephen Emmer, Jac Biko, Tony Visconti, gitaren; Stephen Emmer, Tony Visconti, toetsen; Stephen Emmer, contrabas; Joost Kroon, slagwerk
opgenomen: 2007 in Station Studio 3 Hilversum
release: 2007
label: Supertracks Records
tracks: 17
tijd: 55.02
website: www.recitement.com - www.myspace.com/stephenrogeremmer
door: Rinus van der Heijden
Het is de laatste tijd hip om poëzie en proza een vrijage met jazz te laten aangaan. Stephen Emmer doet dat ook, maar anders. Hij gebruikt teksten van acteurs, musici en schrijvers en laat die door hen of door hem gekozen persoonlijkheden uitspreken. Daarop improviseren hij en zijn medemusici.
CD-RECENSIE
Harry Miller’s Isipingo - Which Way Now
bezetting: Nick Evans; trombone, Mongezi Feza; trompet, Harry Miller; bas, Louis Moholo; drums, Mike Osborne; altsax, Keith Tippett; piano
opgenomen: 20 november 1975
release: 2006
label: Cuneiform Records
tracks: 4
tijd: 75.13
website: www.cuneiformrecords.com
door: Mischa Andriessen
Het sextet Isipingo, bestaande uit Engelse en Zuid-Afrikaanse jazzmuzikanten, heeft door omstandigheden nooit de belofte kunnen inlossen die door hun enig verschenen opname “Family affair” werd aangekondigd. Trompettist Mongezi Feza overleed kort na het uitbrengen van de eerste plaat en bandleider/bassist Harry Miller kwam in 1983 bij een auto-ongeluk om het leven.
CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, Mark Feldman Group, 15 oktober 2007
beeld: Ger Koelemij, Thomas Huisman
door: Tim Sprangers
Schuchter. Afwezig. Introvert. Sloffend. Autistisch. Zwijgzaam. Verbitterd. Enkele gedachten na de entree en eerste noten van Mark Feldman in het Bimhuis. De violist, voornamelijk bekend door zijn participatie in gezelschappen van John Zorn, is een in zichzelf gekeerde man. Tijdens het optreden kondigt hij enkel af en toe de nummers aan en introduceert een paar keer zijn drie muzikanten. Contact met het publiek maakt hij zelfs niet met zijn ogen.
CD-RECENSIE
Rony Verbiest – Nature Boy
bezetting: Rony Verbiest, baritonsaxofoon; Michel Bisceglia, piano; Werner Lauscher, contrabas en Mimi Verderame, slagwerk
opgenomen: 29 januari 2007 in Studio Crescendo, Genk (B)
release: 2007
label: Prova/Bisceglia Music
tracks: 10
tijd: 65,53
website: www.myspace.com/ronyverbiest - www.provarecords.com
door: Rinus van der Heijden
Goede muziek? Jazeker. Mooi gespeeld? Ook dat. Jazz? Jawel. Interessante plaat dus? Nee, helemaal niet. De Belgische baritonsaxofonist Rony Verbiest neemt met het Michel Bisceglia Trio op deze nieuwe cd geen enkel risico. Zij spelen een aantal jazzklassiekers als ‘Laura’, ‘Stardust’, ‘Nature Boy’ en ‘Tenderly’ klakkeloos na van grote jazzhelden uit het verleden. Alleen al de keuze van stukken doet het ergste vermoeden, de uitvoering bevestigt die vrees alleen maar.
CONCERTRECENSIE. Lantaren Venster Rotterdam, Silje Nergaard, 17 oktober 2007
beeld: Hans Reitzema
door: Jan Horstink
The beginning of something new, zo karakteriseert de Noorse zangeres Silje Nergaard de stijlverandering in haar muziek, vastgelegd op haar laatste album 'Darkness out of blue'. Na jarenlang zeer succesvol, ook internationaal, te hebben geopereerd in een meer jazzy stijl vond zij het dit jaar tijd worden voor een verandering in de richting van pop en wereldmuziek. De reactie van het Rotterdamse publiek op haar nieuwe songs was zonder meer overweldigend.
CD-RECENSIE
774TH Street Quartet - A Rare Thing
bezetting: Guillermo Gregorio; altsax, klarinet, Keefe Jackson; tenorsax, basklarinet, Thomas Mejer; contrabassax, Aram Shelton; altsax, klarinet
Opgenomen: 1 april 2005
Release: 2007
Label: Bloody Murder Records
tracks: 9
tijd: 57.48
website: www.keefejackson.com - www.bloodymurderrecords.com
door: Mischa Andriessen
Een van de grootste verrassingen van de laatste tijd was de debuut-cd van Keefe Jackson, een jonge saxofonist/klarinettist uit Chicago. Op “A Rare Thing” speelt Jackson met zijn vaste kompaan Aram Shelton met de oude Argentijnse blazer Guillermo Gregorio, die net als de twee Amerikanen zowel saxofoon als klarinet speelt. Vierde bandlid is Thomas Mejer die met het diepe en loodzware geluid van zijn contrabassaxofoon in belangrijke mate het groepsgeluid kleurt.
COLUMN
door: Rinus van der Heijden
Hanaan as-Sjaikh is een Libanese schrijfster, die ervoor heeft gekozen tijdens de burgeroorlog in Beiroet te blijven. Ze schreef er in 1992 een prachtig boek over: ‘Beiroet Blues’. Dat blues staat er niet zomaar. In het woord zit van oudsher alle ellende die een mens over zich uitgestort kan krijgen. Maar bij blues denk je ook aan grote vertolkers, zoals Billie Holiday, die in ‘Beiroet Blues’ enkele keren opduikt en waaraan Hanaan as-Sjaikh de volgende prachtige regels, als een liefdevolle ode, wijdt:
CD-RECENSIE
Karel Boehlee Trio – At the Beauforthuis
bezetting : Karel Boehlee; piano, Hein van de Geyn; bas, Hans van Oosterhout;
drums
opgenomen: 14 en 15 mei 2006
release: 2007
label: Challenge Records
tracks: 11
tijd: 67.49
website: www.challengerecords.com
door: Jan Bol
Karel Boehlee is een gewilde begeleider, zo blijkt ondermeer uit de lovende woorden in het cd-boekje. Hij is misschien wel bij uitstek een musician’s pianist, adekwaat ondersteunend, precies elke noot op de juiste plaats. Daar zit ‘m ook de kneep wat betreft deze cd, de eerste of de enige op Challenge label: zijn muziek als leider van een trio, met allemaal eigen composities, komt niet echt uit de verf.
CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, The Shin, 14 oktober 2007
beeld: Ger Koelemij
door: Tim Sprangers
Bij Georgische volksmuziek verwacht je traditionele werkliederen, door dansende mannen in kostuum die luidkeels worden aangemoedigd door een weelderig koor. The Shin komt wel degelijk in de richting van deze beschrijving, maar enkel als het onder de naam EgAri opereert. Dan breiden Zaza Miminoshvili (gitaar), Zurab J. Gagnidze (elektrische bas en vocalen) en Mamuka Gaganidze (percussie en vocalen) hun band uit tot grotere proporties. In het Bimhuis bleef The Shin beperkt tot de vaste muzikanten: The Shin Trio. Hoewel kwalitatief lang niet altijd even goed, produceren zij een boeiende en vooral vermakelijke melange van volksmuziek, blues, jazz, funk, flamenco en Oosterse muziek.
CD-RECENSIE
Lee Konitz & Hein Van de Geyn - Meeting Again
bezetting: Lee Konitz, altsaxofoon; Hein Van de Geyn, contrabas
opgenomen: 8 april 2006 in Beauforthuis, Austerlitz
release: 2007
label: Challenge Records
tracks: 11
tijd: 61,38
website: www.baselinemusic.nl - www.challengerecords.com
door: Rinus van der Heijden
In 1990 speelde Hein Van de Geyn met knikkende knieën, zoals hij zelf zegt, voor het eerst met altsaxofonist Lee Konitz. Zestien jaar later nodigde de contrabassist de Amerikaan opnieuw uit, nu voor drie concerten. Een ervan was in het voormalige kerkje Beauforthuis in Austerlitz. Daar zijn deze opnamen gemaakt.
CD-RECENSIE
ISWHAT?! - The life we chose
bezetting: Napoleon Maddox; rap, human beatbox, Jack Walker; tenorsax. Gasten o.a. Hamid Drake; drums, Roy Campbell; trompet
release: 2006
label: Hyena Records
tracks: 14
tijd:47.58
websites: www.hyenarecords.com/iswhat
door: Mischa Andriessen
De combinatie van jazz en rap lijkt logisch, maar heeft maar weinig overtuigende resultaten opgeleverd. Anders dan bijvoorbeeld de mix van hiphop en hardrock. Het duo dat achter ISWHAT?! schuil gaat, benut in het eerste nummer van “The life we chose” alle drie de genres in een vertolking van Led Zeppelins “Kasmir”. Dat nummer kreeg al eens eerder een hiphopsaus van P. Diddy, maar de versie van ISWHAT?! klinkt aanmerkelijk jazzier en levendiger door het gebruik van human beatbox en de bijdrage van saxofonist Jack Walker.
CONCERTRECENSIE. Tivoli Utrecht, Marcus Miller, 15 oktober 2007
beeld: Ron Beenen
door: Mischa Andriessen
Muziek maken is heel eenvoudig. You know. Jaren geleden demonstreerde Bootsy Collins dat in het televisieprogramma Rockschool. In deze destijds door Teleac uitgezonden serie werden de basisbeginselen van het spelen in een band uit de doeken gedaan. Bootsy mocht uitleg geven over funk. Heel simpel, kwestie van maat houden. Je speelt een noot, you know, die je precies op tijd herhaalt, you know en verder kun je er alles tussendoor spelen; klabibolubadakekedengkedeng kedeng, you know.
CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, Nik Bärtsch Ronin, 12 oktober 2007
beeld: Marcel Mutsaers
door: Tim Sprangers
Een Ronin is een Samoeraikrijger die individueel opereert. Hij vormt geen onderdeel van een clan en krijgt in Japan niets anders dan disrespect: door iedereen genegeerd en verafschuwd. Zodoende heeft de Ronin een eenzaam, gevaarlijk bestaan. Voordeel echter is dat deze eenling een onafhankelijke vrijheid geniet; grenzen en beperkingen zijn hem onbekend. Dit laatste zal de overweging van frontman Nik Bärtsch (piano en fender rhodes) zijn om zijn band Ronin te noemen.
BOEKBESPREKING
door: Mischa Andriessen
'Horizons Touched, The Music of ECM' bevat een schat aan informatie en indrukwekkend beeldmateriaal.
“Horizons Touched” is een cadeau. In de eerste plaats voor het Duitse platenlabel ECM wier roemruchte geschiedenis in dit boek heel erg fraai in beeld wordt gebracht. Natuurlijk valt er geen onvertogen woord over de platenmaatschappij en haar oprichter en producent Manfred Eicher, want “Horizons Touched” is eerst en vooral een eerbetoon aan het baanbrekende werk dat Eicher heeft verzet. Dat zal heus niet allemaal over rozen zijn gegaan, maar dat de ongetwijfeld bestaande donkere bladzijdes uit de bijna dertig jarige historie van ECM onbelicht blijven, belet het boek niet met name ook een cadeau voor de lezer te zijn.
CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, Jim Hall Trio, 10 oktober 2007
beeld: Jojanneke Claessen
door: Mischa Andriessen
De gitaar verleidt zo ongeveer de helft van haar bespelers tot uitsloverij en bij benadering het andere deel tot zingen. Gelukkig biedt een enkeling dapper weerstand.
COLUMN
door: Mischa Andriessen
Er is iets in de blik waardoor je het, zij het met moeite, herkent: het is niet menens. De jongens op het plein roepen naar elkaar, duwen en trekken, schoppen in de lucht, planten een vuist op een fractie van een millimeter voor de ander zijn gezicht. Dreigen, dreigen, dreigen. Als de ander niet verschrikt, buldert een barse lach over het plein; mannelijkheid bewezen.
CONCERTRECENSIE. 013 Tilburg. Jubileumtoer Paul van Kemenade. Paul van Kemenade Quintet plus Herman van Haaren, Les Frères Guissé, Michiel Braam, Metropole Orkest, 11 oktober 2007
beeld: Marcel Mutsaers
door: Rinus van der Heijden
Voor altsaxofonist, componist en bandleider Paul van Kemenade is een drie maanden durend feestje aangebroken. Afgaande op de start van die muzikale fuif gaat het een orgie worden. Want de storm die de feesteling met zijn kwintet en gast Herman van Haaren, de Senegalese broers Guissé en het veelkoppige Metropole Orkest donderdagavond in popcentrum 013 ontketende, belooft wat voor muziekminnend Nederland.
CD-RECENSIE.
Cezariusz Gadzina – Saxafabra
bezetting: Véronique Delmelle: bariton- en altsaxofoon; Cezariusz Gadzina: sopraan-, alt- en C-melodysaxofoon; Ludovic Jeanmart: sopraan- en altsaxofoon; Luc Mishalle: sopraan-, tenor en bassaxofoon; Pieter Nevejans: tuba; Rida Stiton: krakeb, bendir, tbel; Babs Jobo: tama, djembe, congo; Dirk Wachtelaer: snaredrum, cymbalen, bellen; Jo Zanders: cajon, pandeiro, riq, caxixi’s, triangel, alfaia, framedrums
opgenomen: 16 t/m 18 januari 2007 in VRT Studio Toots Brussel
release: 2007
label: W.E.R.F.
tracks: 8
tijd: 59,17
website: www.krijtkring.org - www.dewerf.be
door: Rinus van der Heijden
Het Vlaamse cd-label De Werf brengt over het algemeen gedegen jazz uit. Nu heeft de maatschappij een uitzondering gemaakt. En wat voor een. ‘Saxafabra’ van rietblazer Cezariusz Gadzina is een vreemde eend in de bijt, maar wel een van de allermooiste soort.
CONCERTRECENSIE. Spiegeltent Gouda, Baseline & John Abercrombie, 7 oktober 2007
beeld: Hermen Buurman
door: Jan Horstink
Hoe je van een ogenschijnlijk uitgekauwde standard als Autumn Leaves toch weer iets nieuws en verrassends kunt maken, dat bewezen de Amerikaanse gitarist John Abercrombie en Hein Van de Geyn’s Baseline tijdens hun concert in Gouda. Het betrof weliswaar de toegift, maar ook in de twee voorafgaande sets zette het viertal een muzikaal statement neer dat stond als een huis. Speelden ze in de vijf eerdere concerten voor afgeladen zalen, in Gouda liet het publiek het behoorlijk afweten. En zo streelde de waterval aan gitaarnoten van Abercrombie en Ed Verhoeff een veel te gering aantal oren.
CD-RECENSIE
Sinikka Langeland - Starflowers
bezetting: Sinnika Langeland; zang, kantele, Arve Henriksen; trompet, Trygve Seim; tenor- en sopraansax, Anders Jormin, Markku Ounaskari; percussie
opgenomen: mei 2006
release: 2007
label: ECM
tracks: 13
tijd: 72.00
website: www.sinikka.no - www.ecmrecords.com
myspace: www.myspace.com/sinikkalangeland
door: Mischa Andriessen
In het dit jaar verschenen boek over de geschiedenis van het ECM-label zijn twee uitgebreide hoofdstukken gewijd aan de bijzondere sound van Scandinavische jazz en aan de toekomst van de folk. Als “Starflowers” toen al verschenen was, zou er hoogstwaarschijnlijk in beide teksten aandacht aan zijn besteed, want zangeres Sinikka Langeland weet op een zeer bijzondere manier jazz en volksmuziek te laten versmelten.
CD-RECENSIE
Theo Bleckmann & Ben Monder - At Night
bezetting: Theo Bleckmann; zang en effecten, Ben Monder; gitaar. Gast: Satoshi Takeski; drums, percussie en laptop
opgenomen: 13 juni 2005, 30 december 2005
release: 2007
label: Songlines
tracks: 10
tijd: 63.36
www.theobleckmann.com - www.benmonder.com - www.songlines.com
door: Mischa Andriessen
Theo Bleckmann is een heel bijzondere zanger die eerder al met John Hollenbeck en Steve Coleman werkte. Hij heeft een hoog en helder stemgeluid dat hij graag eigenhandig met allerhande effectapparatuur vervormd. De daardoor ontstane ijle klanken brengen als vanzelf een dromerige sfeer tot leven die op “At Night” een passende ondersteuning krijgt van het fantasievolle gitaarspel van Ben Monder.
CONCERTRECENSIE. Nordic Sounds, Paradox Tilburg, Jessica Sligter / Scandinavische musici, 1 oktober 2007
beeld: Marcel Mutsaers
door: Erno Elsinga
Nordic Sounds, een reeks Scandinavische concertavonden in Paradox, inviteerde Jessica Sligter, vocaliste en elektronica, een avondvullend programma samen te stellen met louter Scandinavische muzikanten. Immers, begin dit jaar vestigde de Amsterdamse zich definitief in het Noorse Oslo, om er te proeven van de muzikale vrijheden die zij in Nederland zo node miste. Opgemerkt in Nederland is ze nog nauwelijks. Saxofonist Chris Speed vond haar muziek zo opmerkelijk dat hij Sligter programmeerde in The Stone in New York, de club van John Zorn.
EEN VERKENNINGSTOCHT IN VIJF KORTE CD-RECENSIES (deel 2)
door: Mischa Andriessen
In vier jaar tijd is Myspace uitgegroeid tot een belangrijke informatiebron. De vooral door muziekliefhebbers bezochte website mag dan volgens sommigen over het hoogtepunt heen zijn, dagelijks melden zich nog vele nieuwe gebruikers – muzikanten, platenlabels én geïnteresseerden – zich aan. Een van de leuke kanten van Myspace is de oneindig lijkende ontdekkingstocht naar nieuwe muziek. Deel twee van Jazz op Myspace met opnieuw vijf cd-recensies; een kleine en willekeurige greep uit het gigantische aanbod die enigszins recht doet aan de grote diversiteit op de site. Er is gekozen voor minder bekende artiesten die redelijk recent een cd hebben uitgebracht.
CD-RECENSIE
Paul Berner – Back Porch
bezetting : Paul Berner ; bas, Michael Moore ; klarinet, altsax, klarinet-fluit, Peter Tiehuis ; gitaar, el. gitaar, Ed Verhoeff ; gitaar, el. gitaar
opgenomen: 9 juli 2006
release: 2007
label: TwisterRecords
tracks: 12
tijd: 53.42
websites: www.paulberner.com - www.twisterrecords.nl
door: Jan Bol
Eerste associatie bij het horen van Back Porch: muziek bij een nieuwe serie van Twin Peaks. Lange deinende lijnen, een beetje zompige muziek. Tweede associatie: new age, muziek zonder scherpe kanten, zonder climaxen, zonder anticlimaxen. Derde associatie, bij een track als Whiskey Girl: multi-gitarist Bill Frisell had zo mee kunnen spelen op deze cd.
CD-RECENSIE
Ethnic Heritage Ensemble - Hot ’n Heavy Live At the Ascension Loft
bezetting: Kahil El’Zabar; drums, percussie, kalimba, Corey Wilkes; trompet, flugelhorn, percussie, Ernest “Khabeer” Dawkins; alt- en tenorsax, percussie, Fareed Haque; electrische- en acoustische gitaar
opgenomen: 30 juli 2006
release: 2007
label: Delmark
tracks: 5
tijd: 66.04
DVD specials: interview, commentaar en discografie
websites: www.kahilelzabar.com - www.delmark.com
door: Mischa Andriessen
Ethic Heritage Ensemble is een van de vele projecten van de onvermoeibare drummer/percussionist Kahil El’Zabar. Hij speelde met onder meer David Murray, Archie Shepp, Billy Bang en Pharoah Sanders. Voor deze live-opname die gelijktijdig op cd en dvd wordt uitgebracht, stelde hij een groep samen met gitarist Fareed Haque, saxofonist Ernest Dawkins en de jonge trompettist Corey Wilkes die inmiddels tot het legendarische Art Ensemble of Chicago is toegetreden.
CD-RECENSIE
David Murray’s Black Saint Quartet feat. Cassandra Wilson – Sacred Ground
bezetting: David Murray: tenorsaxofoon en basklarinet; Cassandra Wilson: zang; Lafayette Gilchrist: piano; Ray Drummond: bas; Andrew Cyrille: drums
opgenomen: 20 en 21 oktober 2006 in Peter Karl Studios New York
release: 2007
label: Justin Time, distributie: Challenge Records
tracks: 7
tijd: 65.47
website: www.justin-time.com - www.3dfamily.org - www.challenge.nl
door: Rinus van der Heijden
Het is een heel andere David Murray die je op deze ‘Sacred Ground’ hoort dan op de 220 eerdere albums waarop hij meespeelt. De tenorsaxofonist en basklarinettist is weliswaar leider van het Black Saint Quartet, maar waar hij doorgaans onverbiddelijk de hoofdrol naar zich toetrekt, voegt hij zich hier naar zijn bandleden in het algemeen en naar zangeres Cassandra Wilson in het bijzonder. Met de van hem bekende lenige en grillige muzikale bewegingstaal slingert hij zich door het totaalgeluid, maar met geen andere bedoeling dan wat hier wordt gebracht, nog mooier te maken.
CONCERTRECENSIE. Paradox Tilburg, Ab Baars Trio & Ken Vandermark, 28 september 2007
beeld: Marcel Mutsaers
door: Erno Elsinga
Voorafgaand aan de Europese tournee met het Ab Baars Trio schreef rietblazer Ken Vandermark in september vier nieuwe composities. Dat deed hij in New York, tijdens de een weekdurende première van de film ´Musicians´ van cineast Daniel Kraus met Vandermark in de hoofdrol. De film verhaalt over het werk van de ´hardwerkende improvisator´ en werd telkens afgesloten met een halfuurdurende ‘live’ soloset van Vandermark. Het is tijdens die solosessies dat de nieuwe composities gestalte kregen; klaar voor gebruik.
CD-RECENSIE
Paul Bley – Solo in Mondsee
bezetting : Paul Bley ; piano
opgenomen: april 2001
release: 2007
label: ECM Records
tracks: 10
tijd: 55.43
websites: www.ecmrecords.com - www.improvart.com/bley
door: Jan Bol
De tien stukken op Solo in Mondsee heten heel klassiek Variations. Dat veronderstelt zoiets als variaties op een muzikaal thema, al of niet volgens strikt muziekleertechnisch geordende paden, zoals we die bijvoorbeeld kennen van Bach, Rachmaninov en Sjostakovitsj. Oefeningen voor de gevorderde student met talent. Bley kun je met zijn 75 jaren en zo’n 60 jaar praktijk als uitvoerend musicus nauwelijks meer een student noemen.
CONCERTRECENSIE. Badcuyp Amsterdam, Grand Wazoo, 21 september 2007
door: Tim Sprangers
De muzikale goeroe Frank Zappa ging geen experiment uit de weg en mengde zich zodoende in vrijwel alle denkbare genres. Op het album Grand Wazoo uit 1972 combineert de grootheid jazz, fusion en bigband. Zes Amsterdamse studenten konden zich vier jaar geleden in deze visie vinden en formeerden een band met de naam Grand Wazoo. Zij willen ‘grensdoorbrekende psycho-akoestische’ muziek maken. Door verschillende stijlen te mixen en bovendien de combinatie te vinden van improvisatie en compositie, probeert de jonge formatie een nieuw origineel geluid te produceren. Op cd klinkt het aardig en onderhoudend, live moet er nog erg veel gesleuteld worden.
CONCERTRECENSIE. SJU Jazzpodium Utrecht, Bennie Wallace Trio, 27 september 2007
beeld: Thomas Huisman
door: Mischa Andriessen
Big tenor. Het klinkt als een geuzennaam uit lang vervlogen tijden. Het machtige, scheurende geluid, de ‘honk’ is en blijft voor velen het wezen van de jazz, ook al is dat in historisch opzicht eigenlijk onjuist. James Carter is zo’n big tenor, Jerry Bergonzi en ook de uit Tennessee afkomstige Bennie Wallace. Zijn aan het werk van Coleman Hawkins gewijde laatste cd “Disorder at the border” nam hij op met een nonet, maar tijdens zijn korte Nederlandse tournee trad hij gelukkig aan in de klassieke triobezetting. Gelukkig, want een toptenorist die het rijk alleen heeft, is een genot op zich.
