CONCERTRECENSIE. Jazz in Duketown, Den Bosch. Met o.a. John Scofield & Metropole Orkest, Carlo de Wijs, Babette van Veen, Carlos Bica, Wouter Hamel, Eric Vloeimans, Brabants Orkest met Paul van Kemenade. 25 t/m 28 mei 2007.
beeld: Stef Mennens
door: Koen Graat
Op papier staat het natuurlijk fantastisch. Een van ’s werelds beste gitaristen samen op het podium met Nederlands trots, het Metropole Orkest. Niemand minder dan John Scofield opende zaterdagmiddag op de Parade Jazz in Duketown. Toch vormen een fantastische solist en een uitstekend begeleidingscollectief niet altijd een ideale combinatie.
CD-RECENSIE
Kartet - The Bay Window
bezetting: Guillaume Ori; altsax, Benoît Delbecq; piano, Hubert Dupont; bass, Chander Sardjoe; drums
opgenomen: april 2006
release: 2007
label: Songlines
tracks: 14
tijd: 57.59
websites: www.hubertdupont.com/anglais/Kartetgb.htm - www.songlines.com
myspace www.myspace.com/chandersardjoe
door: Mischa Andriessen
Al vanaf de eerste klanken van Monks “Misterioso” is duidelijk dat “The Bay Window” een heel bijzondere plaat is. Het alle kanten op fladderende spel van Orti doet aan vogelgekwetter denken. De trage pianoakkoorden van Delbecq hebben een heel krachtige, intrinsieke spanning die zich niet ontlaadt, maar heel knap intact gelaten wordt. De leden van de ritmesectie lijken bovendien volledig los van elkaar te opereren, maar niets is minder waar.
CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, James Carter Organ Trio, 16 mei 2007
beeld: Ger Koelemij
door: Tim Sprangers
Heeft het James Carter Organ Trio een filosofie? Carter is wars van hokjes en conservatieve theoretische leermethodes van conservatoria. Muziek maken draait om de uitdaging met jezelf; niet om het gevoelloos en bekrompen vertolken van tablatuur. Elk nummer moet beleefd en geleefd worden en moet zodoende elke wijze van spelen ondergaan. Jazz is spannend en verkennend. Het zijn boeiende muzikale gedachten, die hij geregeld met het optreden in het Bimhuis bevestigt. Toch was het concert niet onderhoudend, doordat Carter te overhaast zijn eigen mogelijkheden wilde laten zien. Het concert kreeg zodoende een versnipperende en verhaalloze identiteit.
CD-RECENSIE
Roscoe Mitchell - Composition/Improvisation Nos. 1,2 & 3
bezetting: Roscoe Mitchell; Sopraansax, Evan Parker; tenor- en sopraansax, Anders Svanoe; alt- en baritonsax, Corey Wilkes; trumpet, flugelhorn, John Rangecroft; klarinet, Neil Metcalfe; fluit, Nils Bultmann; altviool, Philip Wachsman; viool, Marcio Mattos; cello, Craig Taborn; piano, Jaribu Shahid; bas, Barry Guy; bas, Tani Tabbal; drums, percussie, Paul Lytton; drums, percussie
opgenomen: september 2004
release: 2007
label: ECM-Records
tracks: 9
tijd: 79.12
website: www.ecmrecords.com
door: Mischa Andriessen
Roscoe Mitchell is een van de nestors van de legendarische jazzscene van Chicago die in korte tijd twee steunpilaren verloor: Malachi Favors en Leroy Jenkins. Twee muzikanten waarmee Mitchell veelvuldig heeft gespeeld. De groep waarmee hij deze cd opnam bestaat ten dele uit muzikanten uit zijn eigen gezelschap The Note Factory, waaronder ook de twee nieuwe leden, Wilkes en Shahid, van de groep waarmee Mitchell bekend werd: The Art Ensemble of Chicago. De andere helft van de bezetting is afkomstig uit Evan Parkers Electro-Acoustic ensemble.
CONCERTRECENSIE. Jazz Festival Breda, Nachtconcert, 19 mei 2007
door Koen Graat
Het was toch even wennen: tussen de oude jazzrotten verscheen daar opeens een jonge, blonde trompettiste. De 21-jarige Bria Skonberg uit Canada vormde een prettige uitzondering op het door mannen gedomineerde jazzfestival in Breda. Haar spel is nog niet helemaal af, maar de Canadese liet in haar solo's wel horen dat ze terecht een talent wordt genoemd op het gebied van de oude stijl jazz. Ze trad tijdens het Nachtconcert op met de Festival Giants.
COLUMN
door: Mischa Andriessen
Trots is hij er niet op. Hooguit een beetje, want dankzij hem was het een prachtoptreden. Het was 1991. Lenny Kravitz kwam op Pinkpop spelen en wat iedere jaloerse jongensziel gehoopt had, was gebeurd. Het was uit met Lisa Bonet, toen zonder twijfel een van de meest aantrekkelijke vrouwen. In alle bladen had het gestaan: Kravitz ging er aan kapot. Grote kunst lag op de loer en hij had Lenny dat kleine zetje willen geven dat de zanger nodig had. Laten wij zeggen dat hij wat soul had toegevoegd.
CONCERTRECENSIE. World Forum Convention Center Den Haag, The Hague Jazz, 18 en 19 mei 2007
beeld: Geneviève Ruocco
door: Mischa Andriessen
De tweede dag van The Hague Jazz bracht opnieuw een gevarieerd programma. Onder leiding van John Clayton trad de bigband van het Amsterdamse conservatorium met in de gelederen de geweldige trompettist Terell Stafford op net als een keur aan zangers en zangeressen; Gianmaria Testa, Hans Teeuwen, Tania Maria en Robin McKelle. Er was plaats ingeruimd voor gevestigde grootheden als Jan Akkerman, Solomon Burke en Al di Meola, maar ook voor een groep als !Rythem waarvan de gemiddelde leeftijd onder de twintig ligt. De uitverkochte tweede dag bleek ook aanmerkelijk drukker, het optreden van het Zweedse Koop trok bijvoorbeeld zoveel bekijks dat laatkomers geen kans meer hadden de zaal binnen te komen.
CD-RECENSIE
Dmitri Kolesnik – Five Corners
bezetting: Eric Alexander, tenorsax; Jim Rotondi en Alex Sipiagin, trompet en flugelhorn; Andrei Kondakov, piano; Dmitri Kolesnik, contrabas; Lenny White, slagwerk
opgenomen: mei 2006 in Twinz Studio, New Jersey
release: 2007
label: Challenge Records
tracks: 10
tijd: 67.38
website: www.challengerecords.com
door: Rinus van der Heijden
Dmitri Kolesnik is een in New York wonende jazzmusicus, van - zoals zijn naam al doet vermoeden – Russische afkomst. Naar eigen zeggen zijn die wortels in deze cd, zijn tweede, verwerkt. Maar je moet goed luisteren om daar iets van te ontdekken. Het is vooral Amerikaanse jazz, die Kolesnik c.s. spelen.
CONCERTRECENSIE. Breda Jazz Festival, Warren Vaché & Friends, 17 mei 2007
door: Koen Graat
'Ik ben wat er over is van Warren Vaché' , aldus kornettist Warren Vaché tijdens het voorstellen van zijn band. De Amerikaan is op leeftijd en mag zich dan fysiek geen jonge God meer voelen, muzikaal is daar weinig van te merken. Hij haalt nog steeds een prachtig geluid uit zijn instrument, zijn solo's zijn virtuoos en zijn timing is ronduit geweldig. Het verklaart ook meteen waarom de organisatie van het festival Vaché zo graag als speciale gast in Breda wilde hebben.
CONCERTRECENSIE. The Hague Jazz, World Forum Convention Center Den Haag, 18 en 19 mei 2007
beeld: Geneviève Ruocco
door: Mischa Andriessen
Het vertrek van North Sea naar Rotterdam kwam hard aan in de hofstad. Vorig jaar werden twee nieuwe festivals in het leven geroepen die de lege plek moesten opvullen. Zowel The Hague Jazz als het Pure Jazz Fest slaagden daar met hun eerste editie niet direct in. Beide hadden onder meer te kampen met zwaar tegenvallende bezoekersaantallen. Of het Pure Jazz Fest dit jaar doorgang zal vinden, is nog steeds de vraag. The Hague Jazz kreeg echter wel meteen een vervolg en wist zelfs op de tweede festivaldag helemaal uitverkocht te raken. In een jaar tijd is het uitgegroeid tot een festival van formaat. Waar het programma van de voorgaande aflevering nogal behoudend was, bleek er dit jaar wat meer ruimte voor avontuur. Op de keper beschouwd, is het festival nog steeds wat braaf, maar dat past wel weer uitstekend bij Den Haag.
CONCERTRECENSIE. Lantaren-Venster Rotterdam, Cuong Vu & Scratch met Chris Speed, 12 mei 2007
beeld: Thomas Huisman
door: Mischa Andriessen
In een lang interview voor het televisieprogramma Vrije Geluiden vertelde Cuong Vu ooit dat hij eigenlijk een hekel heeft aan de trompet. Misschien dat hij daarom er alles aandoet om het instrument dat hij op wens van zijn vader bespeelt voortdurend anders te laten klinken. Naarmate zijn carrière vordert, vervormt hij zijn geluid steeds sterker met allerhande effectapparatuur.
COLUMN
door: Rinus van der Heijden
Een onachtzaamheid van festivaldirecteur Jan Willem Luyken heeft ertoe geleid, dat het programma van het North Sea Jazz Festival 2008 nu al bekend is. Een medewerker van jazzmagazine Jazzenzo vond na de persconferentie van het prestigieuze festival van dit jaar, op 8 mei in Rotterdam, een map met daarin alle reeds gecontracteerde musici voor volgend jaar. Jazzenzo is er trots op in dit vroege stadium de meeste van hun namen bekend te maken.
CD-RECENSIE
Christoph Stiefel - Isorhythms for solo piano
bezetting: Christoph Stiefel; piano, elektronica
opgenomen: maart 2004
release 2007
label: Neuklang
tracks: 11
tijd: 54.21
websites: www.christophstiefel.ch - www.bauerstudios.de
door: Mischa Andriessen
De Zwitserse pianist Christoph Stiefel exploreert hier in tien eigen composities en Duke Ellingtons “Caravan” het principe van de isoritmes. Identieke ritmes worden gekoppeld aan verschillende melodieën waardoor overlappende ritmische en melodische structuren ontstaan.
CD-RECENSIE
John Abercrombie - The Third Quartet
bezetting: John Abercrombie; elektrische en akoestische gitaar, Mark Feldman; viool, Marc Johnson; bas, Joey Baron; drums
opgenomen: juni 2006
release: 2007
label: ECM-Records
tracks: 10
tijd: 59.45
website: www.johnabercrombie.com - www.ecmrecords.com
door: Mischa Andriessen
De combinatie van gitaar en viool is niet meer een vanzelfsprekende in de jazz. De tijd dat beide deel uitmaakten van de standaardbezetting is voorbij, maar de twee instrumenten passen toch wel heel goed bij elkaar. Abercrombie nam al vaker cd’s op met Marc Feldman , een van de beste jazzviolisten die momenteel actief is. Na “Cat ’n mouse” en “Class trip” is dit de derde cd van dit sterkwartet met naast Abercrombie en Feldman, bassist Marc Johnson en de fantastische drummer Joey Baron.
CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, Tin Hat, 9 Mei 2007
beeld: Ger Koelemij
door: Tim Sprangers
Amerikanen wordt vaak verweten dat ze te sarcastisch zijn. Zij zouden weigeren de harde waarheid onder ogen te zien. Zodoende kunnen de Verenigde Staten ook wel gezien worden als het prototype van een consumptiemaatschappij; de inwoners consumeren om het consumeren, om geen kans te krijgen de gevreesde werkelijkheid onder ogen te zien.
CD-RECENSIE
Thomas Azier - Black & grey
bezetting: Thomas Azier; toetsen, piano, zang, Ruurd-Jan de Meulder; bassen, wessel Spijkerman; drums. Gasten: Marc Kerssemeeckers; trompet, Rik Boddeus; altsax, Willemien Ahuis; zang, Erik de Boer; sopraansax, Koen Polder; elektrische gitaar; Fernando Geelhoed; scratches
opgenomen: niet vermeld
release: 2006
label: Eigen beheer
tracks: 6
tijd: 24.40
website: www.thomasazier.com
myspace: www.myspace.com/thomasaziermusic
door: Mischa Andriessen
Getuige de foto op zijn debuut cd en de biografie op zijn website heeft de jonge crooner Thomas Azier aan zelfvertrouwen geen gebrek. In een genre met zoveel beroemde voorgangers is dat waarschijnlijk ook de enig effectieve opstelling en gelukkig is het niet misplaatst. Azier blijkt in staat zijn zelfgeschreven composities met overtuigend veel flair te brengen. Het geloof dat hij in eigen kunnen heeft, slaat daardoor over op de luisteraar.
CD-RECENSIE
Randal Corsen – Armonia
bezetting: Paquito D’Rivera, klarinet en altsax; Roy Hargrove, trompet en flugelhorn; Randal Corsen, piano; Scott Colley, contrabas; Pernell Saturnino, percussie; Antonio Sanchez, slagwerk
opgenomen: 29 en 30 januari 2006 in Systems Two Studio, New York
release: 2007
label: AJA Records
tracks: 11
tijd: 74.14
website: www.randalcorsen.com - www.amsterdamjazzagency.com
door: Rinus van der Heijden
Deze cd is alleen al een hebbedingetje om te kunnen beluisteren welk een mooie ontwikkeling pianist Randal Corsen heeft doorgemaakt. Speelde hij aanvankelijk van conservatoriumjazz afgeleide muziek, op deze ‘Armonia’ heeft hij op ingenieuze wijze invloeden uit zijn geboorteland Curaçao en voorts uit het gehele Caribische gebied verweven. Daarom is de titel ook heel toepasselijk: ‘armonia’ is papiamento voor ‘harmonie’. En daar loopt dit album van over: harmonie in de gekozen (veelal eigen) stukken, harmonie in de uitvoering, harmonie in de balans en harmonie in solistenkeuze.
CONCERTRECENSIE. Lantaren-Venster Rotterdam / Jazz International Rotterdam, 6 mei 2007
Ned Rothenberg Trio ‘The Fell Clutch’ en Sean Noonan’s ‘Brewed bij Noon’
beeld: Hans Reitzema
door: Mischa Andriessen
Op het ongebruikelijke en voor deze veeleisende muziek toch ook wat ongelukkig vroege tijdstip van vier uur werd het spits voor een opmerkelijk dubbelconcert afgebeten door de zeer bijzondere blazer Ned Rothenberg. Zijn ‘The Fell Clutch’ geheten trio maakt totaal andere muziek dan Sean Noonan’s Brewed by Noon, de andere band die op het affiche stond. Omdat beide groepen allerminst gebaande paden proberen te betreden, was de boeking voor deze double bill toch zeer begrijpelijk.
CD-RECENSIE
Sean Bergin’s Song Mob - Fat Fish
bezetting: Mola Sylla; zang, Phil Minton; zang, Maggie Nichols; zang, Sean Bergin: klarinet, tenorsax, zang, altsax, ukelele, Tobias Delius; klarinet, tenorsax, Jan-Willem van der Ham; altsax, fagot, Eric Boeren; cornet, Felicity Provan; cornet, zang, Wolter Wierbos; trombone, Franky Douglas; gitaar, Mary Oliver; viool, Alex Maguire; piano, Ernst Glerum; bas, Han Bennink; drums
opgenomen: 2 april 2005, 25 februari 2006
release: 2006
label: Data Records
tracks: 6
tijd: 54.23
website: www.seanbergin.nl - www.datarecords.nl
door: Mischa Andriessen
“Fat fish” is opgenomen tijdens twee concerten in het Bimhuis. Zo te horen zijn beide een groot feest geweest. De zes tracks laten opzwepend vrolijke muziek horen. Bandleider Sean Bergin kon beschikken over de top van de Nederlandse improvisatiescene en hoewel ook deze toppers hier nu en dan gierend uit de bocht vliegen, zoals in het opzettelijk vals gezongen slotdeel van “When we are lost”, staan die paar rommelige passages in geen vergelijk met het aanstekelijke enthousiasme dat van deze opnamen afstraalt.
COLUMN
door: Koen Graat
One, two, one, two, three, four… De gemiddelde conservatoriumstudent schiet meteen in de houding bij het horen van deze cijfers. Die donkere, droge stem die aftelt en aankomende jazzmuzikanten op weg helpt naar eeuwige roem. De man die in de luwte werkt en toch één van de meest invloedrijke personen van de laatste decennia is als het om jazz gaat: Jamey Aebersold is de naam!
ACHTERGROND
door: Nicolle Leenhouwers
De Regentenkamer in Den Haag, begonnen in het Hofje van Nieuwkoop zeventien jaar geleden en later verhuisd naar de huidige locatie aan de Laan van Meerdervoort 34, benadert jazz op diverse wijze.
Een willekeurige zaterdag in de Regentenkamer. Het is nog vroeg in de avond. In de serre achter de bar zitten drie muzikanten rustig te overleggen boven een bord Indisch eten, terwijl het meisje achter de bar de glazen spoelt. Rond zessen stromen de eerste bezoekers binnen. Zij zoeken alvast een goede plek vlakbij het podium. Een half uurtje later begeven de muzikanten zich naar voren om aan hun optreden te beginnen. De Regentenkamer zit inmiddels afgeladen vol. Als het publiek op de eerste rij de handen uitstrekt, kan het de piano bijna aanraken. Buiten snort af en toe luidruchtig een auto voorbij. Het jazztrio speelt onverstoorbaar verder.
CD-RECENSIE
Dick de Graaf Quartet - Moving Target
bezetting: Dick de Graaf; tenor- en sopraansax, Jeroen van Vliet; piano en Fender Rhodes, Guus Bakker; akoestische – en elektrische bas, Pascal Vermeer; drums
opgenomen: oktober, november 2006
release: 2007
label: Soundroots
tracks: 10
tijd: 56.53
website: www.dickdegraaf.com
door: Mischa Andriessen
Saxofonist Dick de Graaf zit vijfentwintig jaar in het vak. Om dat te vieren zijn er deze maand in Lantaren-Venster twee avonden rond zijn muziek geprogrammeerd. Daarbij wordt ook zijn nieuwe cd “Moving Target” aan het publiek gepresenteerd. Net als in voorgaande projecten probeert de Graaf op dit album een brug te slaan tussen jazz en een andere stijlvorm; in dit geval de muziek van Béla Bartók.
CD-RECENSIE
Paul Motion - Time and Time Again
bezetting: Paul Motian - drums; Joe Lovano - saxofoon, Bill Frisell - gitaar
opgenomen: mei 2006
release: 2007
label: ECM Records
tracks: 10
tijd: 51:49
website: www.ecmrecords.com
door: Koen Graat
Drummer Paul Motian speelde als sideman bij grootheden als Thelonious Monk en Coleman Hawkins. In het trio van Bill Evans eind jaren vijftig veranderde hij zijn manier van drummen. Motian zag zijn drumstel niet langer als ‘slechts’ een ritmisch begeleidingsinstrument. Met veel interactie tussen hemzelf, pianist Bill Evans en de jong gestorven virtuoos Scott LaFaro op bas, eigende Motian zichzelf een vrijheid toe zoals nog maar weinig drummers hadden gedaan. Mede door de vrije rol van drums en bas zorgde het Bill Evans Trio voor een collectief geluid dat tot op de dag van vandaag uniek is.
CD-RECENSIE
Ab Baars & Ig Henneman - Stof
bezetting: Ab Baars, tenorsax, klarinet, shakuhachi, noh-kan; Ig Henneman, altviool
opgenomen: juli 2006, Studio Grasland Haarlem
release: 2007
label: Wig
tracks: 14
tijd: 57.42
website: www.stichtingwig.com
door: Rinus van der Heijden
Het Nederlandse label Wig heeft tot nu toe veertien albums uitgebracht, die alle worden gekenmerkt door één ding: verfijnde improvisatie. Wig is daarom een label dat uitsluitend is bestemd voor fijnproevers. Het fenomeen improvisatie wordt er tot op het bot ontleed. Je hebt als luisteraar daarbij geen enkel houvast: de muziek komt over je heen op een manier en een hoeveelheid die uitsluitend de uitvoerders bepalen.
CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, David Liebman / Ellery Eskelin Quartet, 4 mei 2007
beeld: Ger Koelemij
door: Mischa Andriessen
Het stond niet zo op de affiche, maar David Liebman kondigde de verder uit Ellery Eskelin, Tony Marino en Jim Black bestaande band aan als “Different but the same”. Het is de titel van de cd die dit kwartet in 2005 op HatOLOGY uitbracht én de perfecte naam voor dit tijdelijke samenwerkingsverband waarin muzikanten met een sterk uiteenlopende achtergrond worden samengebracht. Saxofonist David Liebman en bassist Tony Marino wortelen vooral in de mainstream jazz terwijl drummer Jim Black en tenorist Ellery Eskelin vooral in de vrije improvisatiescene actief zijn. Van onoverbrugbare verschillen bleek absoluut geen sprake; de twee culturen vulden elkaar prachtig aan.
COLUMN
door: Mischa Andriessen
Oscar Wilde zei ooit dat het zaak is niet te modern te zijn, omdat je dan ook weer heel snel uit bent. Hij had daar eerlijkheidshalve aan moeten toevoegen dat wie de mode links laat liggen vaak zelf jaren moet wachten op erkenning. Als die al komt.
CONCERTRECENSIE. Café Café, Leeuwarden, Hans Dulfer & Band met Joseph Bowie, 20 april 2007
beeld: Patrick Visser
door: Theo Oppewal
“Wij zijn geen band, doe net alsof wij hier niet staan en ga vooral lekker dansen. We spelen geen nummers, maar alles aan een stuk door.” Dat waren zijn eerste woorden bij het optreden dat Hans Dulfer met band gaf in Café Café in Leeuwarden. Hij was net teruggekomen van optredens op Ibiza en stond vrijdag 20 april in het hippe Leeuwarder café dat voor één avond even de allure van een trendy club kreeg.
CD-RECENSIE
Play Station 6 - #1
bezetting: Maartje ten Hoorn; viool, Eric Boeren; cornet, Tobias Delius; klarinet, Achim Kaufman; (geprepareerde) piano, Meinrad Kneer, bas, Paul Lovens; drums, percussie
opgenomen: 27 januari 2006
release: 2006
label: Evil Rabbit Records
tracks: 13
tijd: 54.40
websites: www.maartjetenhoorn.nl - www.evilrabbitrecords.eu
door: Mischa Andriessen
“#1” van de groep die zich Play Station 6 noemt, is de derde release op het nieuwe Evil Rabit label dat in eerste instantie opvalt door zijn prachtig vormgegeven hoesjes. Achter Play Station 6 gaat een aantal gerenommeerde namen uit de vrije improvisatiescene schuil, waarbij die van de Belgische drummer een zeer opmerkelijke is.
CD-RECENSIE
Othin Spake – The Ankh
bezetting: Teun Verbruggen – drums; Mauro Pawlowski – gitaar, weirdness; Jozef Dumoulin – Fender Rhodes, effecten
opgenomen: Petrol Antwerpen in augustus 2005, Archiduc Brussel, maart 2005
release: 2007
label: Rat Records
tracks: 7
tijd: 43:36
website: www.teunverbruggen.com - www.ratrecords.biz
myspace: www.myspace.com/dustbingrooves
door: Erno Elsinga
De Ankh is een van de bekendste oude Egyptische symbolen en vertegenwoordigt in de Egyptische mythologie het eeuwige leven. Het is veelzeggend waarom Verbruggen, Pawlowski en Dumoulin - drie klasbakken uit de Belgische impro-scene - juist dit symbool kozen voor het eerste album van de nog te voltooien trilogie waarin vrije improvisatie het vertrekpunt is.