CONCERTRECENSIE. Figi Zeist i.s.m. SJU Jazzpodium en Jazzism, David Murray Quartet, 26 november 2006
beeld: Govert Driessen
door: Mischa Andriessen
Onlangs verzuchtte een journalist: “Wanneer maakt David Murray eindelijk weer eens een goede cd?”. Mogelijk is die smeekbede verhoord. De twee stukken die het David Murray Quartet speelde van de pas opgenomen soundtrack bij de documentaire “Banished” beloven namelijk veel goeds. Spannende, zelfs grimmige muziek waarin zowel de woeste kracht van Murray zelf als het heerlijk eigenzinnige talent van pianist Lafayette Gilchrist optimaal tot hun recht kwamen.
CD-RECENSIE
Eddie Roberts – Roughneck
bezetting: Eddie Roberts - (midi) gitaar, bas, fender rhodes; Bob Birch – piano; Neil Innes-bas; Gordon Kilroy-drums; Simon Allen - drums; Pete Shand - bas;
Jim Corry - tenor sax; Nick Riggs - trompet; Bryan Davis - flugel;
Ian Mackenzie - zang (2)
opgenomen: 2004, Hall Place Studios, Leeds UK
release: 2005
label: Le Marquis
tracks: 12
tijd: 60:30
website: www.newmastersounds.com
door: Erik Pelkmans
Roughneck is het eerste soloproject van gitarist Eddie Roberts, sinds 1999 lid van de Engelse 'deep' funkformatie The New Mastersounds. Medebandleden Birch, Allen en Shand werkten mee aan deze cd. Welshman Roberts’ carrière gaat terug tot 1989. Met 'The Jazz Mailmen' en 'The Eddie Roberts Organisation', geïnspireerd door de 60's Blue Note en hard bop, toerde hij door Engeland en het vasteland van Europa.
CD-RECENSIE
Stefano Bollani – Piano solo
opgenomen: augustus 2005
release: 2006
label: ECM
tracks: 16
tijd: 68:30
website: www.stefanobollani.com
door: Erno Elsinga
De Italiaanse pianist Stefano Bollani (1972) werd in eigen land in 2000 verkozen tot beste jazztalent en ontving in Japan, als eerste Europeaan, de New Star Award. Bollani is betrokken bij ruim 70 albums waarop hij ondermeer samenwerkt met Pat Metheny, Lee Konitz en Enrico Rava.
CONCERTRECENSIE. Grenzeloos Muziekfestival, Marekerk Leiden, Myra Melford / Marty Ehrlich, 23 november 2006
beeld: Hans Reitzema
door: Mischa Andriessen
De Belgische cultuurfilosoof Frank Vande Veire heeft ooit gesteld dat elke criticus zijn esthetica moet openbaren. De criticus heeft immers altijd een agenda. Er zijn dingen waar hij wel of absoluut niet van houdt. In de praktijk is het echter niet zo eenvoudig om je voor- en afkeuren duidelijk en consistent onder woorden te brengen. Je kunt de technische kwaliteit van iemand erkennen en toch –soms om onduidelijke redenen- onberoerd blijven door de muziek, zoals ik onlangs nog bij het concert van het Dave Douglas Quintet ervaarde. “Let the music do the talking” is dus te simpel, want die zegt tegen iedereen iets anders.
COLUMN
door: Koen Graat
Bij het horen van sommige muziek voel ik mijn hart letterlijk ineenkrimpen. Geen idee hoe, wat of waarom, maar bepaalde stukken, solo’s of thema’s doen letterlijk pijn. Het zal wel het sublieme in de kunst zijn, of zoiets. De solo van Pat Metheny op ‘The moon is a harsh mistress’ is daar een goed voorbeeld van, net als ‘Blue in green’ van Miles Davis. En, hoewel ik me realiseer dat ik een column schrijf voor een jazzmagazine, Pink Floyd’s ‘Dark side of the moon’ doet na 750 keer draaien ook nog steeds pijn. Dagenlang moet ik herstellen na het horen van die plaat. Tot slot doet ook ‘The Köln Concert’ van Keith Jarrett heel erg veel pijn.
CONCERTRECENSIE. Patronaat Haarlem, Jimi Tenor & Band, 19 november 2006
beeld: Govert Driessen
door: Tim Sprangers
Kosmische funk-jazz. ‘Camp space-jazz’. Het zijn pogingen om de huidige muziek van Jimi Tenor te benoemen. Nadat deze excentrieke Fin zich een kleine vijftien jaar op elektronica richtte, stapte hij twee jaar geleden over naar het Duitse label Kitty-Yo. Hij zei het Warp Records vaarwel en sloeg een andere richting in. Aan zijn laatste twee albums, Higher Planes (2003) en Beyond the Stars (2004), werkten meer dan vijftien muzikanten mee en ook live is het podium druk bezet. Met vermakelijke muziek en uitstraling, gaf hij een onderhoudend concert in het Patronaat in Haarlem dat vooral deed denken aan een gedateerde sciencefictionfilm.
CD-RECENSIE
Juraj Stanik - The Item
bezetting: Juraj Stanik – piano; Marius Beets – bas; Joost van Schaik – drums
opgenomen: februari 2005 en april 2006
release: 2006
label: Maxanter Records
tracks:12
tijd: 45:33
website: www.maxanter.nl
door: Koen Graat
The Item van de Haagse pianist Juraj Stanik is één grote pianosolo, waarbij ook de thema’s van de korte nummers ondergeschikt zijn aan de improvisatie. Door de variatie in het spel van de pianist is dat verder geen probleem. Stanik is soms traditioneel, dan weer lyrisch of energiek en swingend. Daarbij gebruikt hij zijn virtuositeit als middel en niet als doel. Het resultaat is een prettige trioplaat met Joost van Schaik op drums en Beetsbrother Marius op bas.
CONCERTRECENSIE. Bimhuis, Int. Danish Jazz Launch, Lotte Anker/Craig Taborn/Gerald Cleaver, Anderskov accident, 15 nov 2006
beeld: Hans Reitzema
door: Mischa Andriessen
De twee winnaars van de prijsvraag op deze site hadden bijna een privé concert, want hoewel twee heel interessante Deense acts op het affiche stonden, bleef het Bimhuis nagenoeg leeg. Dat was in meerdere opzichten jammer. In de eerste plaats omdat zowel het trio van saxofoniste Lotte Anker als de grote formatie rond het jonge pianotalent Jacob Anderskov twee heel bijzondere groepen zijn die beslist een groter publiek verdienen. Daarnaast heeft de afwezigheid van toehoorders altijd invloed op de sfeer in de zaal en misschien ook wel op de prestaties van de muzikanten. In tegenstelling tot de cd’s die de beide bands recent uitbrachten, vielen de concerten in elk geval wat tegen.
CD-RECENSIE
Pat Metheny & Brad Mehldau – Metheny Mehldau
bezetting: Pat Metheny – gitaren, Brad Mehldau – piano, Larry Grenadier – bas (4,7) Jeff Ballard – drums (4,7)
opgenomen: december 2005 in de Right Track Recording, New York
release: 2006
label: Nonesuch
tijd: 66:05
tracks: 10
website: www.patmetheny.com en www.bradmehldau.com
door: Erno Elsinga
De samenwerking van de muzikale grootheden Pat Metheny en Brad Mehldau blijkt alleszins een gelukkige. Metheny, die eerder duo-albums opnam met Charlie Haden (Beyond the Missouri Sky, 1997) en gitarist Jim Hall (1999), ‘ontdekte’ Mehldau op een album van Joshua Redman (Moodswing, 1994).
CONCERTRECENSIE. November Music, Verkadefabriek Den Bosch, International Improvisation Pool, 16 november 2006
beeld: Marcel Mutsaers
door: Koen Graat
Het mooie van jazz, in tegenstelling tot bijvoorbeeld popmuziek, is dat muzikanten die nog nooit samenspeelden gezamenlijk op een podium belanden. Dat is een spannend gegeven, want goede musici bij elkaar brengen betekent nog niet een geslaagd optreden. De organisatie van het festival November Music bracht donderdagavond in de Verkadefabriek in Den Bosch een vijftal jazzmuzikanten samen onder de naam International Improvisation Pool. Van hen was de Amerikaanse pianist Uri Caine de bekendste.
COLUMN
door: Mischa Andriessen
Niet lang geleden betuigde collega Rinus van der Heijden hier zijn afkeer van ‘griezels’ als Chet Baker en Herman Brood. Of hun muzikale nalatenschap nu wel of niet ter zake doet, staat, zo bleek, ter discussie. Dat deze twee en met hen vele anderen zich behalve als muzikanten ook als junkie hebben geprofileerd, appelleert echter tevens aan een ander fenomeen dat met name binnen de jazz een belangrijke rol heeft gespeeld; het streven naar het authentieke.
2 CD-RECENSIES
Red Rocket - Mitten
bezetting: Joachim Badenhorst - tenorsax, klarinetten; Simon Jermyn -
gitaar; Sean Carpio - slagwerk
opgenomen: november 2005 in België
release: 2006
label: eigen beheer
tracks: 10
tjd: 55.29
website: www.joachimbadenhorst.be
door: Rinus van der Heijden
Joachim Badenhorst is een man van weinig woorden. In letterlijke zin: hij bracht tegelijkertijd twee cd’s uit, Mitten met zijn groep Red Rocket en War van de hand van Rawfishboys. Beide cd’s bevatten nauwelijks informatie. De hoesjes zijn van degelijk bruin inpakpapier en dat was het zo’n beetje. De summiere informatie is weergegeven in het handschrift van een kind en derhalve onleesbaar. Je moet het dus uitsluitend doen met wat Badenhorst als musicus neerzet en dat is heel wat. Badenhorst studeerde in 2003 af aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, waar hij les kreeg van John Ruocco.
CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, Vladislav Delay, 2 november 2006
beeld: Thomas Huisman
door: Tim Sprangers
Het is een trend, wie weet een blijvende, dj’s voor een stil en aandachtig publiek. Ook het Bimhuis nam de stap door de Finse Vladislav Delay te programmeren. De geringe opkomst verraadde niet de kunsten van deze grootheid in intelligente elektronische muziek. De Fin, stoïcijns verscholen achter zijn laptop en drumpads, maakt misschien onbegrijpelijke muziek. Moeilijk en vaag, maar hier wel intrigerend en interessant.
CD-RECENSIE
Jesse van Ruller & Bert van den Brink – In Pursuit
bezetting: Jesse van Ruller - gitaar; Bert van den Brink - piano
opgenomen: 6 mei en 1 juni 2006
release: 2006
label: AJA Records
tracks: 9
tijd: 59:04
website: www.jessevanruller.com
In Pursuit beluisteren/downloaden
door: Koen Graat
De samenwerking tussen Jesse van Ruller en Bert van den Brink is op zijn minst geslaagd te noemen. De gitarist en pianist namen enkele maanden geleden In Pursuit op. Een cd waarop twee muzikanten zijn te horen die ontzettend van elkaar verschillen en elkaar tegelijkertijd goed aanvullen. De opvolger van Van Ruller’s veelgeprezen Views mag er wezen.
CONCERTRECENSIE. Paradox Tilburg, Zapp String Quartet, 10 november 2006
beeld: Marcel Mutsaers
door: Erno Elsinga
De uitspraak van violiste-diva Emmy Verhey dat het Zapp String Quartet op een verfrissende wijze de eeuwenoude strijkkwartettraditie doorbreekt valt niet te slechten. Op een geheel eigen wijze struinen de vier strijkers langs een scala aan muziekstijlen, doseren deze met ritmische humor en diepgaande muzikaliteit om te komen tot een inspirerende mix van hedendaags klassiek, geïmproviseerde- en nieuwe muziek.
COLUMN
door: Koen Graat
Een docent van wie ik les had op het conservatorium – hij was betrokken bij alles wat met big bands had te maken – was een groot voorstander van bassolo’s. ‘Kunnen de mensen mooi even naar de wc’, zo luidde zijn stelling. Op zondagochtend viel ik wel eens in bij een big band waar hij voor stond. Of ik vooral wat meer à la Ray Brown wilde spelen en het Charlie-Haden-geneuzel achterwege kon laten. Met andere woorden: een bassist moet swingen als een tiet (vreemde uitdrukking eigenlijk) en verder wil ik hem of haar niet horen, behalve na afloop van een optreden aan de bar.
CONCERTRECENSIE. Lantaren-Venster Rotterdam i.s.m. J.I.R, Marc Ribot’s Spiritual Unity feat. Henry Grimes, 4 november 2006
beeld: Hans Reitzema
door: Mischa Andriessen
Een van mijn lievelingsplaten in de tijd dat ik er nog lang niet over prakkiseerde om naar jazz te luisteren, was Gavin Friday’s “Each man kills the thing he loves”. Ik was (en ben) bijzonder gesteld op het slotnummer van die lp “Another blow on the bruise” en dan met name op de gitaarsolo’s in dat lied. Pas onlangs ontdekte ik dat die zijn ingespeeld door Marc Ribot.
CD-RECENSIE
Hein van de Geyn’s Baseline - The guitar album
bezetting: John Abercrombie – gitaar; Ed Verhoeff – gitaar; Hans van Oosterhout – drums; Hein van de Geyn – bas
opgenomen: 4 september 2006
release: 2006
label: Challenge Jazz
tracks: 14
tijd: 68:28
website: www.baselinemusic.nl en www.challengerecords.com
door: Koen Graat
Bassist Hein van de Geyn is gek op gitaristen. De nieuwe cd van zijn groep Baseline draagt dan ook de veelzeggende titel The guitar album. Om die titel eer aan te doen speelt naast vaste gitarist Ed Verhoeff de Amerikaan John Abercrombie mee als speciale gast. Abercrombie is terug van weggeweest, want in de jaren negentig maakte hij deel uit van de vaste bezetting van Baseline, de groep die nu bestaat uit Van de Geyn, Verhoeff en drummer Hans van Oosterhout.
ACHTERGROND
door: Erno Elsinga
Sinds 1 september is Nederland een themakanaal rijker: Cultura, geïnitieerd door de NPS en gefaciliteerd door de Publieke Omroep. Het kanaal is niet alleen te ontvangen voor de gelukkige bezitters van digitale televisie maar is ook op Internet te zien: 24 uur per dag een mix van literatuur, pop, klassiek, film en natuurlijk jazz. Projectleider Oscar van der Kroon vertelt er meer over. ‘Het liefst zouden we zien dat alle thema’s over 5 jaar hun eigen kanaal hebben.’
CONCERTRECENSIE. European TryTone Festival met Napoli 23, Flis, TYFT, Paradox Tilburg, 3 november 2006
beeld: Marcel Mutsaers
door: Rinus van der Heijden
Wie vrijdagavond naar Paradox was getogen om een antwoord te krijgen op de vraag: wat is IJslandse jazz, zit waarschijnlijk nu nog met die vraag in zijn maag. Want de drie groepen die in het kader van het European TryTone Festival uit het hoge noorden waren afgezakt, lieten een concreet antwoord achterwege. In plaats daarvan mag worden geconcludeerd, dat IJslandse improviserende musici hun bouwstenen uit muzikale werelden van overal vandaan halen. En daar intrigerende mengvormen van maken.
COLUMN
door: Rinus van der Heijden
Van mij zul je geen kwaad woord meer horen over de hedendaagse psychiatrie. Wordt de zielenknijpers nogal eens verweten dat ze deze knotsgekke wereld alleen nog maar te lijf gaan met chemische middelen, zo heb ik ervaren dat er ook zijn die muziek als medicijn hanteren.
CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, Dave Douglas Quintet, 1 november 2006
beeld: Ger Koelemij
door: Mischa Andriessen
Dave Douglas wordt jaar in jaar uit als een van de beste trompettisten van dit moment genoemd. Dat is begrijpelijk omdat hij een grote speelvaardigheid aan een avontuurlijke instelling koppelt. Techniek staat onder jazzfans zelden ter discussie, de vaakbekwaamheid van de meeste muzikanten is aan geen enkele twijfel onderhevig. Het debat wordt doorgaans gevoerd over de zeggingskracht van dit technisch vernuft. Veel en/of moeilijke noten maken natuurlijk nog geen mooie muziek.
CD-RECENSIE
François Couturier - Nostalghia, Song for Tarkovsky
bezetting: François Couturier – piano; Anja Lechner – cello; Jean Marc Larché - sopraan saxofoon; Jean-Louis Martinier - accordeon
opgenomen: december 2005
release: 2006
label: ECM Records
tracks: 12
tijd: 1:17:50
website: www.ecmrecords.com
door: Koen Graat
De films van de Russische regisseur Andrej Tarkovsky zijn lang uitgesponnen en somber. De langzame camerabewegingen en het trage tempo van de films brengen de kijker in een roes, of eigenlijk in een soort droomwereld. De Franse pianist / componist François Couturier liet zich inspireren door de films van Tarkovsky en doet op zijn cd Nostalghia – Song for Tarkovsky eigenlijk precies hetzelfde als de regisseur in zijn films. Uitgesponnen stukken met veel herhalingen en prachtige klankkleuren zorgen voor een beeldende en dromerige sfeer. Muziek die zo onder de films van de Russische regisseur kan worden gezet.